Klimaatonderzoeker kwam om bij noodlottig ongeval op de Noordpool
NIEUWS 19
De drie broers De Roo waren
onafscheidelijk. In april
verongelukte Philip op de Noordpool.
Een noodsignaal. Het is
het allerlaatste teken
van leven van Philip
de Roo, verzonden
vanaf het eindeloze
poolijs in Noord-Cana
da. Zojuist is het daar helemaal
misgegaan.
Het is 29 april.
Hij heeft daar twee weken eer
der zijn 30e verjaardag gevierd, tij
dens de wetenschappelijke missie
waarop hij met zijn vriend Mare
Cornelissen is. Cake en kaarsjes op
het ijs, wie kan zeggen dat hij zo
een jaar ouder wordt? Een grote
lach op zijn gezicht. Bloemenslin
ger om zijn nek. Wel ver weg van
zijn broers in Nederland. Michiel
(28), de econoom die binnenkort
afstudeert en Christiaan (25), die
bij het korps mariniers zit.
Apetrots zijn ze op hun broer.
Altijd geweest. Zij zien hem gaan,
vanuit Apeldoorn naar de koudste
plekken van de wereld. Een kli
maatheid, noemen ze hem.
Door expedities naar onder
meer Antarctica, de Noordpool en
Groenland komt hij op plekken
waar anderen alleen van kunnen
dromen, onder meer voor weten
schappelijk onderzoek. Michiel:
„Dan lag het hier in huis weer he
lemaal vol met zijn spullen, die hij
meenam op expeditie." Warme
kleding, zijn tas, alles om te overle
ven. Het hoort erbij, net als de be
richten via het basiskamp, waaruit
blijkt hoe het met hem gaat, zo ver
weg. 'Happy travels, all ok.' Zo gaat
het ook, op die laatste expeditie.
Tot 29 april.
Noodsignaal
Michiel is bij Christiaan op Cura
sao, het eiland waar zijn broer op
dat moment woont. Hun moeder
is gewaarschuwd: er is een nood
signaal verzonden vanaf het ijs.
Foutje, denkt Michiel als hij het
hoort. Philip en Mare zijn zó erva
ren, voorzichtig ook. Die drijven
rond op een ijsschots, gelooft
Christiaan nog.
Michiel: „Er is gelijk gereageerd,
een vliegtuig is vanuit het basis
kamp in Resolute Bay gestuurd,
om te gaan kijken." Christiaan:
„We hadden zo weinig info."
Ze hunkeren naar nieuws, moe
ten naar Nederland. Tergend lange
uren volgen in het vliegtuig. Vol
ongeloof zit Christiaan op zijn
stoel. Na de landing is er het
nieuws. Er zijn twee sledes gezien.
De hond die mee was, hield de
wacht. Geen Philip. Geen Mare.
Eén wak.
Christiaan: „Je weet wat er is ge
beurd. En toch ook weer niet." Ver
moedelijk is Mare als het eerste
door het ijs gezakt en heeft Philip
toen het noodsignaal verstuurd. Er
wordt gedacht dat hij daarna wil
de helpen. Philip is verdwenen in
het gebied waar hij zo van hield.
Marcs lichaam is gevonden, dat
van Philip niet.
Ranger
Philip was 15 toen hij voor het
eerst op expeditie ging. Als Ranger
van het Wereld Natuur Fonds za-
2011 zelf mee op expeditie naar
Groenland.
Soms bleef hij dichter bij huis.
Zo trok hij met zijn slee langs de
Nederlandse kusten, nu niet om
aandacht te vragen voor het kli
maat, maar voor minder bedeelde
kinderen hier. Expeditie Geluk.
Al die tijd vertelde hij zo veel
mogelijk over de kwetsbaarheid
van de natuur en verrichtte hij
ook onderzoek. Michiel: „Als de
koelkasten van de aarde smelten,
wordt de wereld warmer en war
mer. Dat wist Philip, dat wilde hij
onder de aandacht brengen." De
aarde leefbaar houden. Zonder op
geheven vingertje.
Stilte
Soms, als ze wandelen bij Koot
wijk, kunnen de broers zich voor
stellen hoe Philip zich heeft ge
voeld op het ijs, waarom hij er zo
van hield. Dan wandelen ze met
de hond, horen zij de stilte waar
over Philip zo graag vertelde. „Dat
vond hij zo mooi, daar genoot hij
van. Weg van de drukte, geen
smartphone, e-mails, prikkels."
Maar daar op het ijs was er ook
de harde realiteit. Daarom hadden
Philip en Mare zich ook deze keer
tot in detail voorbereid. Rantsoe
nen voor elke dag, kleding voor
temperaturen van rond het vries
punt tot 30 graden onder nul. De
hond mee, als bewaker en alarm te
gen ijsberen.
Samen verzamelden ze data
over ijsdiktes, sneeuwprofïelen, in
het poolgebied waar het ijs het bes
te bestand lijkt tegen de opwar
ming van de aarde. Een expeditie
doorkomen, dat is 30 procent fy
siek, 70 procent psyche, zei Philip
altijd. Als ze een recordafstand had
den afgelegd, vierden hij en Mare
dat met een slokje whisky.
Dienst
Hey Brother, weerklinkt het weken
later op de dienst die voor hem
wordt gehouden. De tekst van Avi
ci's nummer is een ode aan Philip
'Hé broer, er is een eindeloze weg
om te ontdekken.' En: 'Als de he
mel naar beneden komt, is er niets
wat ik niet voor je zou doen.'
Terwijl dat nummer speelt, zijn
de foto's te zien. Drie ventjes in
een tent. Vakantie in Italië. Samen
konden ze fantastische hutten bou
wen. Drie pubers aan het kerst
maal. Een gedekte tafel. Grote han
den, groeiende lijven. Ze konden
elkaar in die tijd soms zo in de ha
ren vliegen. Drie mannen met een
biertje. De laatste voetbalwed
strijd bij Ajax.
Meer foto's zijn er niet, meer ko
men er niet bij.
Nu is er elke dag, als ze hun
ogen open doen bij het wakker
worden, die keiharde klap. Philip
is er niet meer. Het is echt. Ze zijn
niet meer compleet. Michiel: „Ik
mis Philip, denk ik dan."
Christiaan en Michiel kunnen
nu alleen maar hopen dat Philips
lichaam ooit nog wordt gevonden.
Dat hij nog een allerlaatste keer
naar huis zal komen. De plek waar
hij hoort. Michiel: „Philip was
graag op expeditie, maar het aller
liefste was hij thuis."
'Philip begon
waar een ander
ophield, had
bijzonder veel
doorzettings
vermogen'
melde hij samen met Christiaan
zo veel geld in tijdens een actie
voor orang-oetans, dat één van de
twee broers mee mocht naar de
Zuidpool, om onderzoek te doen
naar de grootste - bevroren - zoet-
watervoorraad ter wereld.
Christiaan: „Mijn ouders moch
ten kiezen wie meeging." Michiel:
„Ze maakten de juiste keuze."
Philip was degene die een ge
wond egeltje mee naar huis nam
als hij het tegenkwam, die een
jong haasje redde. Philip had de
grootste passie voor de natuur, oog
voor details. Zag het moois om
zich heen, in Apeldoorn waar ze
opgroeiden, op de Zuidpool,
overal.
Een ventje was hij nog,
gladde wangen, stralen
de lach, op het moment
dat hij met zijn reis-
genootje én prins Wil
lem-Alexander op de
kiek werd gezet. Op de
enorme ijsvlakte op
Antarctica hoorde hij
de stilte. Imposant,
overweldigend,
kwetsbaar. De 15-jari-
ge jongen zou er
voor altijd verbon
den mee blijven.
„We krijgen al
lemaal kansen,
maar het gaat er
om wat je er
mee doet", zegt
Michiel. „Philip begon waar een an
der ophield, had bijzonder veel
doorzettingsvermogen." Daarom
volgden meer expedities, lezingen
en trainingen, ook voor het be
drijfsleven. Philip skiede met kites
over Groenland, testte biobrand
stoffen in koude temperaturen en
nam prins Willem-Alexander in
ZATERDAG 9 JANUARI 2016
door Carla van der Wal
'Philip
genoot zo
van stilte'
Christiaan
en Michiel (rechts)
de Roo. foto
Marco Hofsté
Poolfoto van Philip.
Michiel broer Philip
