Het loze vissertje 16 BUITEN U en Uw OUD en NIEUW De oliebollen zijn op. Op straat zijn her en der nog wel de erfenissen van vreugdevuren en explosieven zichtbaar. Er staat nu echt 2016 op de kalender. U ziet op deze pagina hoe er over de drempel werd gestapt. Met vuurpijlen, een late maaibeurt, de zee die het oude jaar meeneemt. En Korbijn: hij duikt onder als het vuurwerkgeweld op straat losbarst. Volgende week donderdag 14 januari laten we foto's zien van U en Uw GOEDE VOORNEMENS. We hopen op sportieve foto's: fietsen, hardlo pen, wandelen - al dan niet met wandelstokken - en wat u nog meer kunt bedenken om de kilo's van de feestdagen eraf te trimmen. Mail uw foto's naar buiten@pzc.nl, of plaats ze op www.pzc.nl/buiten. Graag met naam, woonplaats en een korte toelichting. Op 't erf Vroeger was de we reld klein en over zichtelijk. Het wa ter was helder, ge schikt om in te vissen. Dat deden we dan ook vanaf onze vroegste jeugd. Echte hengels waren er niet; niet voor ons althans. We maakten ze zelf, van een bamboe stok, een touwtje en een kurk. Al leen het haakje moest je kopen. Dat kocht je per twee bij de win kel die ook horloges, papier, speelgoed, boeken en wat niet al verkocht. Het haakje aan het touwtje binden was goed te doen. Maar de wurm (die je eerst zelf opspitte) aan de haak rijgen, was een lastig karweitje, waarbij je vaak een bloedende vinger op liep. Nog afgezien van het onpret tige gevoel dat je een levende, kronkelende worm op een stukje staal spietste. Maar het ging om het begeerde doel: een levend vis je vangen. Dat waren meestal voorntjes, door ons steevast 'schotevisjes' genoemd, die je in groten getale zag zwemmen in het water van de sloot of - nog mooier - van de grote leiding. Die leidingsloot was in feite een oude kronkelende kreek uit de Middeleeuwen, die voor onze boerderij en landweg langsliep en fungeerde als afwatering voor de achterliggende polders. Het vangen van de visjes was het grootste spel. Want eenmaal ge vangen zwommen de visjes luste loos en beschadigd rond in een jampot. Van ellende zetten we ze meestal weer terug in het water. Palingen vingen we nooit met ons primitief vistuig. Die waren er toch ook genoeg in die lei ding. Je zag ze soms opspringen uit het water. Dat paling vangen was echter voorbehouden aan de mannen in de buurt die met een kruisnet visten. Dat is een vier kant visnet dat uitgespannen wordt gehouden door twee gebo gen, elkaar kruisende stokken. Volgens een Schouwse vriend werd het kruisnet ook wel 'tote bel' genoemd, maar in die om schrijving herken ik als Zuid-Be velander alleen een morsige, oude vrouw... Hoe dan ook, als de mannen met een kruisnet langs ons weggetje kwamen, wa ren wij er als de kippen bij. In on ze buurt waren er twee oudere mannen die met het kruisnet werkten, en een jonge vent. Die laatste was een buurjongen die op de hbs zat. Hij had iets met water en waterdiertjes. Veel later is hij gepromoveerd op zoetwa- terkreeftjes, en hoogleraar in Utrecht geworden. Palingvissen met het kruisnet kon hij als de beste. Het weer moest dan een beetje bedompt en vochtig warm zijn, een beetje onweers- achtig, en dan zwommen 's avonds tegen het duister de palin gen volop. Af en toe stampen aan de waterkant en dan, als je het net ophaalde, de vette, kronkelen de paling in de speciale zak laten glijden die om je schouder hing. Dat laatste was moeilijk genoeg. Mislukte dat, dan glibberde de paling weer snel terug naar het water. Kruisnetvissen kon je ook vanaf een bak of jol - een grote houten bak die in het water dreef. De kruisnetten die je daar gebruikte waren groter, dat was meer beroepswerk. Kruisnetten bestonden bij ons al vele eeu wen, getuige de afbeeldingen op oude platen en tegeltjes. Tegen woordig is het vissen ermee ver boden- tenzij je een vergunning aanvraagt. En die krijg je alleen als je beroepsmatig bezig bent en een heleboel geld aan de over heid betaalt. Da's is namelijk de grootste visser... Désirée Hoondert i legde in Dishoek vast hoe de zee '2015' langzaam met zich meesleepte, de diep te in. Het nieuwe jaar begon kleurrijk in 2016, legde Piet Vuurwerk in de stad: zoon Korbijn van Eva Bonneur in Grim vast. Vlissingen laat zich even niet zien. De laatste keer gras maaien, in plaats van sneeuw ruimen, valt dit jaar voor Kees Jan- se uit Westkapelle op 28 december. Jan Adriaanse nam afscheid van 2015 in Middelburg. Désirée Hoondert wenst iedereen een sportief 2016. Kruisnetvissen vanaf een platte bak. foto collectie Theo Aernoudts door Gerard Smallegange Kruisnetvissen vanuit de hand op een tegeltje.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2016 | | pagina 70