Zeeuws Tijdschrift
Een oceaan vol tranen
Wat zou
Vlissingen
zijn zonder
Hofman?
Bundel met verhalen en losse gedachten
12 BOEKEN
Kort en lang,
verhalend en heel
of half gedicht.
Wim PhafF ziet
mensen op vele
manieren.
Wim Phaff
is lid van
de harde
kern van
koffie- en
theeschen-
kerij St. John in de Sint Jansstraat
in Middelburg. Vanachter het
raam of - als het weer meezit -
vanaf het terras ziet hij daar sinds
1996 bedrijvig volk aan zich voor
bij trekken. „Door deze gewoonte
leerde ik veel mensen herkennen
aan hun stap, krakende fietsket-
ting, rammelend spatbord of an
dere soort specifieke kenmerken
en maakte ik met velen inmid
dels ook persoonlijk kennis.
LEUK!!"
Observeren, de indrukken op
slaan en vervolgens naar woor
den zoeken om de waarnemin
gen weer zichtbaar te maken. Dat
is precies wat Wim Phaff doet in
zijn afgelopen week verschenen
bundel Mensen kijken. Hij presen
teert daarin korte verhalen, losse
gedachten en korte bondige uit
spraken.
Misschien dat ze ontstaan zijn
aan de koffietafel van St. John,
dat wil niet zeggen dat we alleen
maar voorbijgangers krijgen voor
geschoteld. Verre van dat, zelfs.
De schrijver laat zijn gedachten
vele kanten uitwaaieren.
Wim Phaff heeft naam ge
maakt als preparateur: het opzet
ten van dode dieren. Verder
houdt hij zich bezig met het boet
seren van organismen in diverse
materialen. Ook bij dat soort acti
viteiten geldt dat een goed ont
wikkeld observatievermogen
noodzakelijk is om tot een bevre
digend resultaat te komen.
De bundel Mensen kijken kan
met recht een allegaartje worden
genoemd. We leren Phaff kennen
als een verstokte pijproker. En
een kattenhater, althans iemand
die naast hondenbelasting ook
graag kattenbelasting in zou voe
ren, omdat de kattenbeesten een
'horreur' zijn voor tuiniers en vo
gelliefhebbers. Hij voert verzon
nen personen op, zoals klusser
Dolf die wel eens even een
douchebakje zal installeren. De
schrijver kruipt ook in de huid
van Joep, een vier jaar oude Ierse
Setter. Verder lezen we over een
mislukte vakantie in de Arden
nen, tuinman Riekus die twee
Franse militairen denkt op te gra
ven in Yerseke, en schelpenverza
melaar Jewannes van Dieke uit
Griepskareke. En vele korte wijs
heden: 'Kunstenaars die hun
werk presenteren zonder titel/
vinden zelf ook dat het nergens
op lijkt'.
Wim Phaff
Het laatste Zeeuws Tijd
schrift van 2015 is
meteen de catalogus
bij de tentoonstelling
Van Zeeuwse bodem, een selectie
uit tien jaar Zeeuwse Lichting (tot
13 januari 2016 in het Centrum
voor Beeldende Kunst Zeeland
op de Balans in Middelburg).
Voor de 'Zeeuwse Lichting'
worden sinds 2006 jaarlijks kun
stenaars uit Zeeland uitgeno
digd, die in het betreffende jaar
afstuderen aan één van de Neder
landse kunstacademies. Van
Zeeuwse bodem toont werk van
tien kunstenaars, die de afgelo
pen tien jaar hebben meegedaan.
Het betreft beeldend kunste
naars, (mode)ontwerpers, foto
grafen en een architect.
Voor het Zeeuws Tijdschrift
interviewde kunstcriticus Frits
de Coninck de tien deelnemers:
Maartje Korstanje, Johan Nieu-
wenhuize, Rens de Waal, Christi
an van der Kooy, Pepijn Bakker,
Dennis Wisse, Martijn Wilde,
Charlotte Apers, Sjoerd Vroon
land en Gino Anthonisse.
Wim Buth woont
in Middelburg.
Hij schreef een
boek over zijn er
varingen op de detox-afdeling
van een verslavingskliniek, waar
hij terechtkwam nadat hij bijna
ten onder was gegaan aan over
matig alcoholgebruik. De titel:
Een oceaan vol tranen is van mij.
In het boek lezen we over zijn
strijd om het alcoholmonster on
der controle te krijgen. Zijn re
laas is een moedige poging om
anderen te waarschuwen.
Zeeland geboekt
www.pzc.nl/zeelandgeboekt
Slaap maar, vader, droom
van iets moois', wenste
Wim Hofman in een ge
dicht uit Wat we hadden en
wat niet zijn vader voor diens ne
gentigste verjaardag toe. Het mooi
ste wat Hofman sr. in zijn leven
zag, was 'de frambozenlimonade-
roze avondzon boven de zee bij
Vlissingen' of anders 'het weer
lichten in de nacht boven de zee
bij het vissen.' Volgens Hofman jr.
tenminste, maar het lijkt me niet
onwaarschijnlijk dat hij zijn eigen
voorliefdes tevens aan zijn vader
toedicht.
Wat zou Wim Hofman zijn
zonder Vlissingen, en niet te ver
geten wat zou Vlissingen zijn zon
der Wim Hofman? Iedereen kent
zijn jeugdboeken, werken als Het
vlot met zijn Vlissingse jeugd
herinneringen. Maar wie leest er
wel eens in zijn dichtbundels, tus
sen 2003 en 2013 verschenen er
vier, minstens even vol van Vlis
singen?
Wim
Hofman
De aanduiding dichtbundel
moet je bij Hofman trouwens
ruim dan wel dwars opvatten. Hij
stopt verrassend veel proza in zijn
poëzie, verhalen die dan uiteinde
lijk weer geen verhaal willen zijn.
'Óp een dag liep ik langs het
strand van Vlissingen, denk nu
niet dat dit een verhaal wordt,' be
gint een van de teksten uit Wat
we hadden en wat niet. Hij ontdekt
een dode vis, aanleiding voor een
bespiegeling over hoe het dier aan
zijn einde kan zijn gekomen. Zo
gaat het steeds weer, de schrijver
als strandwandelaar of eventueel
de dichter als duinloper die ziet
en ziet wat jij niet ziet.
Dat is zijn gebied, heel ver bui
ten Vlissingen komt hij niet. Dis
hoek of Domburg zijn nog net in
zicht, maar aan het Nollestrand
heeft hij genoeg om herinnering
en verbeelding te laten gedijen.
Dankzij alles wat 'onder water bo
ven water' gebeurt. En vooral
dankzij alles wat aanspoelt.
In een van de gedichten uit Na
de storm somt hij op:
'Eergisteren zag ik op het strand/
1 dode witte kip/ en 1 dode zwart-
wit-gevlekte hond'.
Weer een reden voor een fanta
sievolle reconstructie. De dichter
is dus afhankelijk van 'windkracht
acht negen tien'.
Wie heeft de zee ooit zo ge
zien?
Mensen
kijken
PhafF kijkt mensen
door Jan van Damme
Wim Phaff: preparateur en observator, foto De Drvkkery Schrijverspodii
Mensen kijken
Korte verhalen,
gedichten en
aforismen.
De Drvkkery
Schrijverspodium
200 pagina's
16,50 euro
door Mario Molegraaf
Na de storm
Wim Hofman Nadcstortr
