'Ik heb geregeld problemen gehad om mijn werk te doen, omdat ik een vrouw ben'
SPORT 13
Nelly Elmasri (40) is
de enige vrouwelijke
voetbaljournalist in
de Gazastrook. Met
haar camera legt ze
oorlog en vrede vast.
Goal! Als één man
springen vier in blau
we bomberjacks ge
stoken Hamas-agen-
ten op van hun bank
je in het stadion van
Khan Younis, een stadje in het zui
den van de Gazastrook. De automati
sche geweren die net nog op hun
schoot lagen, zwiepen vervaarlijk in
het rond aan de schouderbanden.
De agenten, jonge mannen met
volle zwarte baarden die niet gefoto
grafeerd willen worden, lopen naar
de zijlijn om doelpuntenmaker Ab
dullah Rabbai van de club Moghraqa
te feliciteren. Ze zijn eigenlijk in het
vervallen stadionnetje - waar zo'n
vijftig jonge mannen op de tribune
hangen - om orde te houden, maar
wat doet het ertoe. Het is feest!
Langs die zijlijn staat ook Nelly El
masri (40), de enige vrouwelijke voet
baljournalist in de zeer conservatieve
en voetbalgekke Gazastrook. Ze
wordt niet afgeleid door het wapen-
vertoon van Harnas. Vlug zet ze drie
passen voor het juiste kader, richt
haar fotocamera op het gezicht van
de doelpuntenmaker en drukt een
paar keer af.
Moghraqa en tegenstander Tara-
bot komen uit in Gaza's tweede divi
sie, qua niveau vergelijkbaar met een
matige klasse in het Nederlandse
amateurvoetbal. „Deze wedstrijd gaat
in feite nergens over, een moetje", zo
lacht Elmasri, terwijl de spelers weer
naar de middenstip lopen. Het liefst
verslaat ze wedstrijden van Shabab
Rafah, de onbetwiste topclub van de
lokale eredivisie. „Daar speelt Mo
hammed Saleh in de spits. Hij is de
ster."
Texel
Niet dat er zoiets als profvoetbal of
glamour bestaat in Gaza. De langwer
pige kuststrook, waar naar schatting
r,8 miljoen Palestijnen wonen in een
gebied dat slechts 2,5 keer zo groot is
als het eiland Texel, wordt al jaren
hermetisch afgesloten van de buiten
wereld. Gazaanse spelers van het Pa-
lestijnse nationale elftal, dat vorig
jaar voor het eerst in de Azië Cup
speelde, kunnen meestal niet aan
hun interlandverplichtingen vol
doen. Ze krijgen geen uitreisvisum
van Israël of Egypte.
Israël voerde sinds 2009 drie oorlo
gen tegen de islamitische Hamas-be-
weging die Gaza bestuurt. Tijdens de
laatste oorlog, in de zomer van 2014,
sneuvelden meer dan 2100 Gazanen
en 73 Israëliërs. Honderden raketten
vlogen over en weer, duizenden ge
bouwen werden verwoest. Langs de
grens met Gaza heeft Israël een me
tershoge betonnen muur opgetrok
ken. Officieel praten Israël en Harnas
niet met elkaar. Ze zijn in een perma
nente staat van oorlog.
Ook de grens met Egypte zit dicht.
President Sisi van Egypte haat Harnas
vanwege banden die de beweging on
derhoudt met de Egyptische Moslim
broeders, een groep die hij hardhan
dig onderdrukt.
„De oorlog vorig jaar was ver
schrikkelijk", verzucht Elmasri na de
wedstrijd in het kleine huis in Gaza-
Stad dat ze deelt met haar zussen,
ouders en inwonende familie. Haar
moeder serveert Arabische koffie in
de steenkoude huiska
mer. Het oudje gaat
getooid in een grote
bontjas die haar van
achter op een beer
doet lijken. Het kachel
tje in het huis doet het
niet. Er is gemiddeld maar vier uur
per dag elektriciteit in Gaza, wegens
permanente stroomtekorten.
Voor Elmasri voelt de oorlog nog
als gisteren. „Het voetbal lag vijftig
dagen stil, natuurlijk. Het grootste
stadion van Gaza werd gebombar
deerd door een Israëlische F-16. Ik
heb doodsangsten uitgestaan."
Het hevige geweld maakte van de
voetbaljournaliste een oorlogsverslag-
geefster tegen wil en dank. Elke dag
trok ze erop uit om de gevolgen van
de oorlog met haar camera vast te leg
gen. „Ik ben nog op de Japanse televi
sie geweest", zegt ze met een bitter
zoete glimlach. „Maar ik vind het
moeilijk om over de oorlog te pra
ten."
Voetbal is haar roeping en een fa
milietraditie bovendien. Elmasri
stamt uit een roemrijk Gazaans sport-
geslacht. Haar vader Ismael Masri is
een legende. Als verdediger was hij
een vaste waarde van het Palestijnse
nationale elftal. Na zijn actieve car
rière was hij jarenlang bondscoach.
Hij vloog met de spelers de hele we
reld over, toen ze Gaza nog uit kon
den. Nu, op hoge leeftijd, is hij de
nestor van het Palestijnse voetbal en
kijkt hij goedkeurend naar zijn doch
ter „Hij volgt alles en vindt het gewel
dig wat ik doe. Mijn vader heeft mij
altijd vrijgelaten."
Polygamie
Makkelijk is dat niet voor de familie.
Nelly is ongetrouwd en al veertig,
een zeldzaamheid in Gaza, waar uit
huwelijking en polygamie de norm
zijn.
En vrouwenvoetbal is hier verbo
den. „Ik heb geregeld problemen ge
had om mijn werk te doen omdat ik
vrouw ben", zegt Elmasri. „Ik werd
'Tijdens de oorlog lag het
voetbal vijftig dagen stil.
Het grootste stadion van
Gaza werd door een F-16
gebombardeerd'
door mannelijke collega's expres niet
uitgenodigd voor wedstrijden. Als ik
naar een wedstrijd kwam, keken ze
me weg." Vastberadenheid en de goe
de familienaam sleepten Elmasri er
door heen in het Gazaanse voetbal.
En kijk nu: het jonge, mannelijke pu
bliek in het stadion van Khan Younis
provoceert haar niet. Harnas laat haar
met rust.
Voetbal is dan ook een van de wei
nige afleidingen. Er zijn liefst 72 offi
ciële teams in Gaza. Overal op straat
dragen kinderen nepshirtjes van de
grootste teams ter wereld. 'Real Ma
drid of Barcelona?', is de eerste vraag
die hulpverleners, diplomaten en
journalisten, de enige buitenlanders
die door Israël worden binnengela
ten, te horen krijgen.
Vorig jaar viel de oorlog samen
met het WK in Brazilië. Ondanks
bombardementen en over en weer
vliegende raketten keken Gazanen
als het even kon massaal naar de wed
strijden in koffiehuizen. Sommigen
stierven met de ogen gericht op de
grasmat op de televisie, die met een
generator aan de praat gehouden wer
den. „Zo is ons leven", zegt Elmasri
berustend.
Nooit verdwijnt de glimlach van
haar gezicht. De wedstrijd in Khan
Younis is ten einde. Het is 1-0 voor
Moghraqa gebleven. Doelpuntenma
ker Abdullah Rabbai blijft nog even
hangen voor de felicitaties. Zijn
coach danst uitgelaten op het veld. El
masri schiet nog een paar kiekjes.
„Nu ga ik snel naar huis. We hebben
even elektriciteit. Kan ik mooi mijn
stukje tikken."
MAANDAG 28 DECEMBER 2015
Laatste voetbalvrouw van Gaza
door Jan Franke
Abdullah Rabbai
(rechts) maakte het eni
ge doelpunt voor zijn
club Moghraqa in het
duel met Tarabot.
foto's Jan Franke
Voetbaljournaliste
Nelly Elmasri was ook
oorlogsverslaggeefster,
tegen wil en dank. „Ik
vind het moeilijk over
de oorlog te praten."
De scheidsrechter
en zijn assistenten
in gebed tijdens de
rust van het duel tus
sen Moghraqa en
Tarabot.
Nelly Elmasri voetbaljournaliste
