14 NIEUWS
Journalist Jacques Hendriks trok door Tsum Valley,
een Tibetaanse enclave in Noord-Nepal die ook werd
getroffen door de zware aardbevingen van april en mei.
Hij doneerde er spullen aan drie basisscholen.
Voetje voor voetje, balance
rend als een koorddanser
zonder net. Links een steile
rotspartij zonder houvast,
rechts gaapt een honderden
meters diepe afgrond, die
eindigt in de kolkende rivier.
De aardbeving en daaropvolgende lawi
nes hebben het pad op weg naar Chhokang
Paro weggeslagen. Nu is er niet meer dan
een drie decimeter breed richeltje. Er is
geen andere optie. Behoedzaam volg ik op
het zachte gruis de kleine voetstappen van
gids Tenzie Sherpa en weet: één slippertje
kan fataal zijn.
De keienmassa beweegt nog, je hoort
het getik van kiezeltjes die te pletter slaan
in de diepte. Er zoeft iets rakelings langs, ge
volgd door een doffe dreun. Dat was geen
kiezeltje, maar een stevige kei.
Ik haal diep adem en vervolg geconcen
treerd mijn weg. Pas als ik weer een veilig
pad onder mijn bergschoenen voel, komt
de schrik. En opluchting. Ik heb een engel
tje op mijn ene schouder, en Boeddha op
de andere.
Het is de enige keer op weg naar Tsum
Valley dat ik me afvraag waaraan ik ben be
gonnen. Met drie koffers en een rugzak, ge
vuld met schoolbenodigdheden, ben ik van
uit Nederland afgereisd naar Kathmandu,
de hoofdstad van het in april en mei door
zware aardbevingen getroffen Nepal. Daar
liggen nog eens tweehonderd rugzakj(
tweehonderd paar schoenen klaar voor
kinderen van drie basisscholen en nonne
tjes in spé. De spullen zijn betaald met de
verkoop van mijn boek Gek op Nepal, en
met donaties.
Met de jeep over deels hopeloos slech
te paden is het zes uur rijden naar Arug-
hat. Dan nog een paar uur hobbelen met
een busje naar Arkhet en tenslotte vijf da
gen bergje op, bergje aflopen tot Lama-
gaon (3.300 meter hoog).
Het even praktische als romantische
idee om de circa 250 kilo bagage met een
ezelkaravaan te vervoeren, kan in de
prullenbak. De paden zijn zwaar be
schadigd; te gevaarlijk voor lastdie
ren. Daarom gaan we op pad met
acht dragers: zeven mannen en een
vrouw.
Gedwongen door aardverschui
vingen moeten we geregeld een om
weg nemen. En vier, vijf keer klinkt
Tenzie's alarm: 'Too dangerous'.
Scheefgetrokken stalen hangbruggen
waar rotsblokken gaten in hebben ge
slagen, spekgladde afdalingen of proviso
rische houten bruggetjes over een zee
van vlijmscherpe stenen.
Onderweg zien we hoe mannen en
vrouwen, jong en oud, proberen de route
beter beloopbaar te maken. Ze werken
vrijwel alleen met hun handen, steen
voor steen; veel vaart zit er niet in.
Eenmaal in Lamagaon, ons 'basis
kamp', kunnen de dragers weer naar huis.
'enzie en ik slapen bij het Compassion
'Sinterklaas' in
de Vallei
van de Stilte
De verslaggever (rechts)
deelt spullen uit aan
schoolkinderen.
foto Jacques Hendriks
^.r
