Vlaamse schrijver Joost Vandecasteele houdt dagboek bij tijdens belegering Brussel
8 NIEUWS
TERREUR
Een week lang voelde het alsof hij in een
vreemde stad woonde. 'Als de terroristen
tot doel hadden Brusselaars te irriteren,
dan mogen ze trots zijn op zichzelf.'
Dit 'oorlogsdagboek' zonder gru
welijke passages, maar met mo
menten van vreselijke verveling,
begint op donderdag 19 novem
ber. Al dagen staat het in de ster
ren geschreven dat Brussel extra
beveiligd zal worden, zeker nadat
bekend werd dat een niet-ontplof-
te terrorist twee vrienden uit Mo
lenbeek heeft gebeld om hem in
Parijs te komen oppikken. In deze
dagen word ik ook, net als elke
half te herkennen bekende Vla
ming, opgetrommeld om mijn me
ning te geven en pleit ik tijdens
een nieuwsuitzending om ons te
verdedigen door als tegenwicht
een even fundamentalistische
staatsgodsdienst te verzinnen,
met een totaal absurde God. Zodat
IS een beetje bang van ons wordt.
Tot op heden nog geen bericht
gekregen van officiële instanties
om deze religie op te starten. Toch
geloof ik heilig dat mijn oproep
tot meer absurditeit verschillende
burgemeesters heeft geïnspireerd
om de meest vreemde maatrege
len te nemen. Zo verbiedt de ge
meente Merchtem (15.000 inwo
ners) deze week een vredeswake
om aanslagen te vermijden. Want
we weten allemaal dat terroristen
net zoals in filmtrilogieën graag
in een climax eindigen en dat dus
het rijtje Beiroet - Parijs - Merch
tem een mogelijkheid is.
Vrijdag. Morgen kan ik mijn zoon
van 6 ophalen na een weekje bui
tenactiviteiten. Ik ben blij dat hij
even ver verwijderd was van Brus
sel. Ik zie steeds meer militairen
in camouflagekleuren en met vol
automatische geweren in het
straatbeeld opduiken. Nog vaker
zie ik hoe steeds meer kinderen
hen aanwijzen en ouders hurken
om het uit te leggen. Ik wil graag
weten hoe zij het verklaren. Ik wil
graag weten wat ik zelf zeggen
moet. Want sinds vandaag voelt
de plechtige belofte aan de volgen
de generatie van 'nooit meer oor
log' als een heel klein beetje min
der onwrikbaar.
Vrijdagavond eindigt laat en
dronken. Als een voorbode voor
de komende dagen, missen we de
laatste tram naar huis. De volgen
de ochtend wordt ons meegedeeld
dat de terreurdreiging van niveau
3 naar niveau 4 is gebracht. Dat
we sinds vannacht nog onveiliger
zijn geworden, dat een aanslag op
handen is. Maar we mogen niet
bang zijn, roepen politici ver
schrikt. Ze blijven zelf weg van
Brussel.
Ik ben te laat om mijn zoon op te
pikken. Elke metro en tram die on
dergronds rijdt, is afgeschaft. Bus
sen zouden wel moeten rijden,
maar meerdere buschauffeurs wei
geren het depot te verlaten. Na tus
senkomst van hun vakbond krij
gen ze voor hun moed en opoffe
ring 50 euro als ze het toch aan
durven. Want ze schatten dat hun
leven evenveel waard is als twee
dvd-boxen van Game of Thrones.
De rest van het weekend wordt
gekenmerkt door verveling en
twijfel. Er is niks te doen. Alles is
gesloten. Bij gebrek aan beter
vluchten we naar Gent om ons te
verschuilen in een bioscoop. Als
ik mijn zoon zondagavond naar
bed stuur, is er nog niet beslist of
Ik wil niet wachten tot
overmorgen, ik wil niet
dat we hier ooit gewend
aan raken'
de scholen morgen open zullen
zijn. Ik zeg hem welterusten en
vrees het ergste wanneer de Fran
stalige minister van onderwijs
pleit voor panic rooms in scholen.
„Hallo kinderen, de sportzaal is
vanaf nu een bunker en in plaats
van turnen gaan we nu een uurtje
ongemakkelijk naar elkaar staren."
De volgende ochtend deel ik hem
mee dat hij thuis moet blijven. Hij
vraagt waarom. Iets over boeven
die verstoppertje spelen. We han
gen in ons huis, hij wordt lastig,
we gaan naar buiten, de kou voelt
dubbel zo scherp. De trots aange
kondigde voetgangerszone in het
centrum is ingepalmd door de
kerstmarkt in aanbouw en gepant
serde legervoertuigen. De meeste
soldaten staan opgesteld bij de Mc
Donald's, viersterrenhotels en het
casino - kortom onze meest be
langrijke locaties.
Gelukkig is er nog ergens een
pasgeboren baby te bezichtigen.
In het ziekenhuis check ik mania
kaal mijn telefoon om nieuws te
sprokkelen. Ik hoop op een gerust
stellende mededeling dat morgen
de schoolpoorten weer open zul
len staan. Opnieuw komt pas na
bedtijd de mail dat mijn kind ook
dinsdag thuis moet blijven.
In Tongeren daarentegen, ver
weg in Limburg, blijven scholen
wel open, maar worden leerkrach
ten gevraagd om geen fluoresce
rende jassen te dragen op de fiets,
om geen doelwit te zijn. En er is
geen grap ter wereld die dit be
richt nog belachelijker kan ma
ken.
Uit pure wanhoop spreken we af
met andere ouders om onze kinde
ren samen te laten spelen. Opge
fokt en uit pure verveling vliegen
ze elkaar in de haren. Opnieuw be
schouw ik elke gelijkenis met de
huidige omstandigheden als lou
ter toeval. Ik lees over alle huiszoe
kingen die geen gevonden wa
pens opleveren, over alle arresta
ties waarna bijna iedereen weer
vrijgelaten wordt, over een bom-
gordel die in Parijs gevonden
werd.
De minister verklaart dat er
wel degelijk een aanslag verijdeld
is, omdat er simpelweg geen aan
slag gepleegd is. Een argument dat
ik niet eens durf te gebruiken om
mijn zoon te overtuigen.
Alsof het om een technisch defect
ging, wordt alles herstart. Want
de horeca begon te klagen en voor
deze regering zijn boze winkeluit
baters angstaanjagender dan boze
terroristen. We gaan naar de bibli
otheek. Om binnen te komen,
moet ik gefouilleerd worden. Bij
wijze van grapje wordt mijn zoon
ook getrakteerd op een metaalde
tector. Het beeld stemt me zo
triest, voelt als een gebroken belof
te hem een zorgeloze kindertijd te
bezorgen. Dit is geen overwin
ning voor terroristen, dit is een
land dat zich een angstpsychose
heeft aangepraat.
Eindelijk terug naar school. We
gens de terreurdreiging mag ik
niet mee naar binnen en geen af
scheid nemen op de speelplaats.
Dag zeven: ouders worden nu ook
als verdachten gezien. Een maatre
gel zo absurd dat het een eigen ni
veau verdient, van niveau vier
naar niveau Fuck You. Rond zeven
uur 's avonds ontvang ik een mail
van school, met de mededeling
dat de terreurdreiging opnieuw ge
daald is, dat een aanslag niet meer
ophanden is, maar gewoon moge
lijk is, zoals elke dag dit jaar. Waar
om? Daarom.
Volgens de school is het te laat
op de avond om iedereen nog te
bellen en blijft vrijdag alles zoals
vandaag aan de schoolpoort. Dat
wil ik niet. Ik wil niet wachten tot
overmorgen, ik wil niet dat we
hier ooit gewend aan raken.
Joost Vandecasteele: „Dit is geen overwinning voor terroristen, dit is een land dat zich een angstpsychose heeft aangepraat." foto Geertje De Waegeneer
Niet bang, vooral verveeld
DONDERDAG 19 NOVEMBER
VRIJDAG 20 NOVEMBER
WEEKEND 21 EN
22 NOVEMBER
Joost Vandecasteele, schrijver
MAANDAG 23 NOVEMBER
DINSDAG 24 NOVEMBER
WOENSDAG 25 NOVEMBER
DONDERDAG 26 NOVEMBER
