<k
PZC
traint mee
HUGO BORST OVER DE
BAND TUSSEN MOEDER
EN ZOON
18 SPORT
Ineens snap ik hoe een boter
ham in een tosti-ijzer zich
voelt. Ik heb zoveel bescher
mende kledingstukken aan,
dat ik word geplet. Mijn benen
zijn verpakt in een soort scheenbe
schermers (maat XXXXXXXL) die
legguards heten, om mijn schoe
nen zitten kisten, over mijn edele
delen een tok, daaroverheen een
broek met dikke platen, om mijn
torso een body protector, om mijn
handen joekels van handschoenen
en op mijn hoofd een helm met
tralies ervoor.
Maar het is nodig.
Teddybeer
Ik train vanavond mee met de
keepers van het Nederlands hock
eyteam, Jaap Stockmann en Pir-
min Blaak. We worden onder han
den genomen door keeperstrainer
Simon Zijp. Hij ziet eruit als een
grote teddybeer, maar dan wel
eentje met sadistische neigingen.
Hij gooit en slaat een avond lang
ballen op ons af - en lacht heel vi
lein bij iedere fout die ik maak.
Maar dat hoort erbij, volgens hem.
Daar word ik groot van.
Groot zijn: dat is geen overbodi
ge luxe als hockeydoelman. Jaap
en Pirmin zijn allebei dik 1 meter
90: zet ze in een hockeydoel en je
hebt de indruk dat er kleerkasten
onder de lat staan. Vergeleken bij
hen ben ik hooguit een keuken
kastje.
Bewegen in een tosti-ijzer
blijkt zo moeilijk als het klinkt.
Rennen met legguards aan is te ver
gelijken met salsadansen op klom
pen: het gaat allemaal nogal lomp.
Als ik op de grond lig, moet er een
bij de ballen in de hoek zijn voet
balkeepers beter. Die zijn gewend
om naar een hoek te zweven, dat
doen wij niet of nauwelijks: een
hockeydoel is veel kleiner."
Maar hoe ingewikkeld het ook
is om dat kleine balletje uit het
doel te houden met een tosti-ijzer
aan: na een uurtje begint het te
wennen. Althans, dat gevoel heb
ik. Ik krijg het idee dat ik niet al
leen een stick en een paar hand
schoenen aan heb voor de sier: er
komt af en toe zowaar een bal te
genaan. Volgens Stockmann ben
ik er klaar voor. 'Er', dat is een ros
sig, geblokt kereltje dat net het
veld op is komen lopen. Mink van
der Weerden heet hij - de beste
strafcornerspecialist van de pla
neet. Volgens Jaap pusht hij „een
kilometertje of 120, 130 per uur".
Het kan ook 140 zijn, want Jaap
heeft het nooit gemeten.
Spijt
Van der Weerden rost een paar
ballen op het doel als war-
ming-up en vraagt me dan hoe
veel ik er stop als hij tien strafcor-
ners neemt. Ik zet eerst in op drie,
maar laat me vervolgens door
Stockmann opjutten om de lat
naar vier te tillen. Dat moet toch
lukken? Zo groot is dat hockey
doel toch niet? En die Mink is ook
geen onfeilbare robot, toch? Na de
eerste strafcorner heb ik al spijt. Ik
zie de bal pas als 'ie in de boven
hoek naast me hangt. De tweede
hoor ik alleen maar.
Daarna begint Van der Weer
den ook nog schijnbewegingen
door zijn slag te mixen: hij doet
alsof hij naar rechts pusht - maar
zodra ik een stap die kant op
maak, vuurt hij 'm links in de
hoek. En als ik denk dat hij één
schijnbeweging in zijn push legt,
maakt hij er doodleuk een dubbe
le van: ik kom niet eens in de
buurt van de bal. Het is alsof ik
vliegen uit de lucht moet slaan
met een satéprikker.
Van de tien stop ik er precies
nul. Ik krab op mijn achterhoofd,
staar naar de ballen die naast el
kaar in het doel liggen. Met een
mond vol tanden trek ik alle be
schermende kleding uit en lever
ik mijn stick weer in.
Als ik even later onder de
douche sta, kan ik Mink van der
Weerden nog horen lachen.
hijskraan aan te pas komen om
me weer op mijn benen te krij
gen. Die tijd krijg ik niet. Bij iede
re bal die ik niet meteen naar de
zijkant of over de achterlijn werk,
roept Zijp: „Rebound'.'.'." - het te
ken dat de bal vrij is en dat Stock
mann en Blaak zich er ook op mo
gen storten.
De ballen komen overal van
daan: links, rechts, boven, onder
en via speciaal daarvoor opgestel
de balkjes. Sommige oefeningen
zijn zo onmogelijk dat ik ze in
geen honderd jaar onder de knie
zou krijgen. Voorbeeld: hooghou
den met één bal op je ene hand
schoen, en dan een andere bal die
op het doel gegooid wordt stop
pen met je andere hand.
Vrijwel iedere trainingsvorm
draait om reageren, niet om antici
peren. Zomaar een hoek induiken
omdat je dénkt dat de bal daar
komt, dat doe je maar bij voetbal.
Met je handen op je knieën wach
ten op de bal ook. Jaap Stockmann
trainde een tijdje geleden mee
met de keepers van AZ. „Dan zie
je dat er overeenkomsten zijn,
maar ook grote verschillen. Bij de
ballen dichtbij reageer ik sneller,
'Sommige oefeningen
zijn zo onmogelijk, dat
ik ze in geen honderd
jaar onder de knie krijg'
en de impact van dementie
VUL DE BON IN OF BESTEL VIA PZC.NL/HUGOBORST
Keepen in een tosti-ijzer
<iiAih
Sportjournalist Thijs Zonne
veld traint de komende maan
den mee bij verschillende
sporters en teams. Vandaag
deel 3: op bezoek bij de
keepers van het Nederlands
hockeyteam.
Thijs Zonneveld wordt in zijn 'to
sti-ijzer' gehesen.
foto Koen Verheijden
Op ontroerende en vaak geestige wijze vertelt Hugo Borst over de ingrijpende
gevolgen van zijn moeders aftakelende geest. Ook beschrijft hij hoe de
onvermijdelijke verhuizing naar een verpleeghuis verloopt. Intussen haalt hij
herinneringen op aan zijn jeugd en aan zijn moeder in betere tijden. Ma is een
liefdevol portret over de band tussen moeder en zoon en een
indringend verhaal over de impact van dementie.
Bestel Ma nu zonder verzendkosten!
224 pagina's I Prijs: 17,50 Ook verkrijgbaar in de boekhandel.
IK BESTELAANTAL BOEKEN VOOR 17,50 P/ST. ma hugo borst
ZONDER VERZENDKOSTEN. artikelnr:00350wnm
Geslacht: Man Vrouw
Naam:
Straat nr.:
Woonplaats:
Postcode:
Telefoon:
E-mail:
Ik machtig Buckaroo Payment Services in opdracht van Wegener Media eenmalig
het verschuldigde bedrag te incasseren van:
IBAN: NI
Handtekening
Stuur deze bon in een ongefrankeerde envelop naar:
Webwinkel lezersservice, Antwoordnummer 10008,5680 VB Best BPjJ
Vragen? Bel 0900 - 2021352 (45 cent p.g.) Let op: verwerking van een bon order duurt tot 10
werkdagen na ontvangst betaling. Lees de overige voorwaarden op pzc.nl/hugoborst
