'Wij voelen ons verbonden met Parijs en het hele Franse volk.
'Het is belangrijk hier te
'Jeugd uit banlieue is bedrogen'
6 AANSLAGEN IN PARIJS
En wéér was Frankrijk het doelwit van
terroristen van eigen bodem. Het is geen
toeval, zegt socioloog Laurent Chambon.
Levensgevaarlijke wij
ken waar de politie
niet eens naar binnen
durft? „Vergeef me,
maar het is een enorm
cliché", zegt Laurent
Chambon, die zijn jeugd door
bracht in een van die beruchte
banlieues en inmiddels als socio
loog in Nederland werkt. „Het is
er in veel opzichten juist heel nor
maal. Het grote probleem is dat de
wijken vlakbij dat
schitterende cen
trum van Parijs lig
gen - en dat de mees
te jongeren weten
dat ze er nooit zullen
komen. Daardoor
de teleurstelling
gigantisch."
Wie de woede on
der jonge moslims
uit de Parijse ban
lieues wil begrijpen
en wil snappen waar
om juist van daaruit
zo veel aanslagen uit
naam van IS worden gepleegd,
moet volgens Chambon beseffen
dat Frankrijk geen land is van één
stam, ook al denkt men van wel.
„In Nederland weet je als Turk
se jongen: ik ben een Turk, ik zal
er waarschijnlijk nooit helemaal
bij horen. In Parijs groeien Alge
rijnse jongeren op met het idee: ik
behoor tot dezelfde stam als de
rest, ik spreek de taal, dus ik heb
een kans. Als ze die vervolgens
niet blijken te krijgen, is de teleur
stelling voor hen dubbel zo groot.
Deze jongens hebben de hoop ge-
7 VRAGEN
OVER PARIJS
'Iedereen is bang dat
het veel erger wordt'
had, maar zijn bedrogen uitgeko
men."
En in de verte, zegt Chambon,
zien ze de lichtjes van die schitte
rende binnenstad van Parijs -
'misschien wel de beste plek in de
wereld om te wonen'. „Persoon
lijk zou ik nog liever sterven dan
weer in een banlieue wonen. Niet
omdat het er allemaal zo vreselijk
is, maar omdat het allermooiste
zo vreselijk dichtbij is. Maar de so
ciale afstand is gigantisch. En dat
doet pijn."
De rol van de politie
maakt het probleem
nog groter, vindt
Chambon. „Politie
agenten in Neder
landse achterstands
wijken maken con
tact. Ze weten wie ra
dicaliseert. In Frank
rijk heeft de vorige
president Sarkozy ge
zegd: de rol van de
politie is niet om
met de jongeren te
voetballen. Alsof het
verkeerd is om in con
tact te staan. Sarkozy heeft daarin
veel kapotgemaakt. De politie is
voor die jongeren nu de vijand: ze
zien agenten alleen nog als die re
pressief optreden. Dat heeft Neder
land echt veel beter gedaan."
Antwoord
Hoe nu verder? Volgens de socio
loog weet niemand in Frankrijk
het antwoord nog. „Iedereen is
bang dat het nog veel erger wordt.
IS heeft geld en macht, en kan ge
frustreerde jongeren ertoe zetten
zich te doden voor hun zaak. Zes
jongens waren vrijdag genoeg om
het hele land doodsbang te ma
ken. Zo makkelijk is het dus."
Chambon voelt de angst - die
voor hemzelf extreem dichtbij
kwam. Zijn broer had een kaartje
voor het concert in Le Bataclan,
waar vrijdagavond 89 mensen de
dood vonden.
„Hij is niet gegaan, omdat hij
nog moest werken. Pas zondag
drong het echt tot me door: merde,
mijn broer had dood kunnen zijn!
De angst die ik nu voel, voelt heel
Parijs. We weten dat we gevaar lo
pen, maar niemand weet wat we
moeten doen om het tegen te
gaan."
De ogen van de wereld kijken
naar Parijs. Eén minuut stilte
voor de slachtoffers. Daarna
klinkt er gezang en applaus.
Op Place de la République is
de trotse eenheid van de Fran
sen voelbaar, maar ook het ver
driet van de natie.
Een man parkeert zijn witte
bestelbus dwars op de weg.
Stapt uit en heft zijn handen
vol onbegrip ten hemel. „Het is
nog geen twaalf uur", roept
een passerende automobilist
uit zijn raampje. „Stoppen! Het
respect van een herdenking be
reid je voor!",schreeuwt de
man van de bestelbus hem na,
met een vet zuidelijk accent.
Het is twee voor twaalf. Place
de la République is volge
stroomd voor een nationaal mo
ment van rouw, voor de 131
slachtoffers van de kamikaze-
terreur van Islamitische Staat.
12.00 uur. Mensen haken ar
men in elkaar. Samen staan ze
rechtop. Zwijgend, terwijl lang
niet iedereen is gestopt. Som
mige auto's rijden gewoon
door. Een fout gekozen mo
ment om de hervonden drukte
van Parijs even voor te blijven.
Op het plein staan mensen in
gedachten verzonken. Wat ze
denken staat overal om hun
heen te lezen. 'Vrede is de bron
van het leven', 'Ik houd van Pa
rijs, ik heb een hekel aan schof
ten', 'Wij zijn de vrijheid, niet
jullie'. En dat dan in vele talen.
Van Spaans tot Chinees, inclu
sief Arabisch.
Het verdriet en de hoop op
betere tijden zijn ook met
ouftau°il\
door Peter Groenendijk
is
zo
Laurent Chambon
socioloog
door Bob van Huët en
Carla van der Wal
Wat doet
Frankrijk
slechter dan
Nederland?
