100.000 euro voor projecten
Liberiaanse tiener krijgt Internationale Kindervredesprijs 2015
14 NIEUWS
Met gevaar voor
eigen leven helpt
Abraham Keita
(17) kinderen in
Liberia. „Ik heb
me nog nooit
veilig gevoeld."
Met wat geluk
heeft hij een
stuk plastic op
de kop weten
te tikken. Het
krot in West-
point, een enorme sloppenwijk in
de Liberiaanse hoofdstad Monro
via, is zo lek als een mandje.
Regen betekent dus narigheid
voor Abraham Keita. In zijn ka
mer liggen alle papieren die hij no
dig heeft voor zijn werk. In een
hoek een stapel boeken. Van men
sen die hem inspireren. Malala
Yousafzai. Nelson Mandela. Mahat-
ma Gandhi en Martin Luther
King. „Allemaal mensen die er
gens voor staan. Net als ik."
Keita is een tengere jongen met
grote ogen en een brede glimlach.
derverkrachters zijn en geef hun
namen door aan hulporganisaties
en aan de politie. Ik rust pas als de
daders zich moeten verantwoor
den voor de rechter." De slachtof
fertjes brengt hij in contact met
hulpinstanties. „Want ik ben geen
psychiater, ik bemiddel alleen. Ik
zeg tegen de kinderen: wees dank
baar dat je nog leeft. Blijf hopen,
wat er ook gebeurt."
Keita is voorzitter van het Libe
riaanse kinderparlement. Daar, en
met petities en vreedzame protes
ten probeert hij de nationale over
heid te mobiliseren. Zijn vasthou
dendheid leidde er toe dat Liberia
als derde land in Afrika een kin
derwet invoerde. Inspirerend en
motiverend, vindt Keita. „Liberia
heeft niet eens de internationale
verdragen voor de rechten van het
kind ingevoerd. Het is een zwakke
staat, verscheurt door oorlogen."
Niet iedereen waardeert zijn ac
tivisme. Keita is bedreigd en ge
chanteerd. Door politieagenten,
onder anderen. „Mensen die de ar
men juist moeten beschermen. Ze
vroegen me in ruil voor geld te
stoppen met mijn werk. Of ze zou
den me wat aandoen."
Keita laat zich niet intimide
ren. „Ik droom ervan om ooit een
wereldleider te zijn. Ik wil de baas
van de Verenigde Naties worden."
Het werk voor die organisatie
heeft zijn eigen vader het leven ge
kost. „Op vrijdag 28 februari
2003", dreunt Keita op als hij met
een holle blik uit het raam kijkt.
'Spelen is een
fundamenteel recht
voor kinderen. Zelf
speelde ik nauwelijks
toen ik klein was'
'Ik droom ervan om
ooit een wereldleider
te zijn. Ik wil de baas
van de Verenigde
Naties worden'
Hij is fan van voetbalheld Lionel
Messi. Speelt graag op een PlaySta
tion. Net als de meeste tieners.
Daar houden de overeenkom
sten wel op. De jonge Liberiaan is
geboren tussen twee burgeroorlo
gen. Hij groeide op in een sloppen
wijk waar veel jonge kinderen ver
slaafd zijn drugs, een gangsterle
ven leiden. Keita heeft er dagelijks
mee te maken. Maar hij laat zich
er niet in meeslepen.
Hij is pas 9 jaar oud als hij be
sluit op te komen voor de rechten
van kinderen. „De aanleiding was
een 13-jarig meisje over wie ik
hoorde. Ze was seksueel mis
bruikt door haar pleegouders en
daarna vermoord. De overheid
was blijkbaar niet in staat kinde
ren te beschermen. Ik vond dat
die pleegouders ter verantwoor
ding moesten worden geroepen.
Kinderen verdienen respect."
Zijn buurt, omgeven door de
Atlantische Oceaan, is het afvoer-
putje van de maatschappij, vindt
Keita. „De helft van de bewoners
is voormalig rebel of ex-militair.
Zieke geesten die het andere be
woners moeilijk maken en vrou
wen verkrachten. Er is dag en
nacht lawaai. Ik heb me nog nooit
in mijn leven veilig gevoeld. Ik
ben aangevallen en beroofd.
Tussen afval en open riolen ver
tellen de kinderen Keita over hun
problemen. Hij houdt elke zondag
een bijeenkomst voor ze, bezoekt
weeshuizen en straatkinderen.
„Allemaal willen ze hetzelfde: op
groeien in een veilige omgeving.
Betrokken worden bij besluiten.
Naar de dokter kunnen als dat no
dig is en school gaan zodat ze hun
talenten kunnen ontplooien."
Met de ebola-uitbraak vorig
jaar werd de hele wijk afgesloten.
„We mochten niet meer naar de
les. Daarom hielden we een de
monstratie. In het tumult schoten
militairen de tiener Shaki Kamara
dood. Ik beschouw hem nu als
een voorvechter voor kinderrech
ten. Hij staat symbool voor alle
kinderen die te maken hebben
met geweld."
In Nederland, waar hij gisteren
de Internationale Kindervredes
prijs kwam ophalen, kijkt Keita
zijn ogen uit in de speelplaatsen
voor kinderen en de parken waar
kinderen veilig kunnen lopen en
rennen. „In heel Liberia is niet
één speelplaats te vinden. Spelen
is een fundamenteel recht voor
kinderen. Zelf speelde ik nauwe
lijks toen ik klein was."
Hulp bieden aan misbruikte
kinderen vindt Keita het moei
lijkst. „De slachtoffers zijn er
slecht aan toe. Hun verhalen zijn
hard. Omdat het ook voor mij
zwaar is, ligt het voor de hand dit
onderwerp te ontwijken. Maar
wat ben je dan voor strijder? Ik
probeer te achterhalen wie de kin-
De Internationale Kin
dervredesprijs is een
initiatief van de Neder
landse hulporganisatie
KidsRights. De onder
scheiding wordt jaar
lijks in de Ridderzaal
in Den Haag uitgereikt
aan een jongere van 12
tot 18 jaar oud die zich
inzet voor de rechten
van kinderen. In 2013
ontving de Pakistaanse
Malala Yousafzai de
prijs voor haar campag
ne om meisjes het
recht te geven naar
school te gaan.
De prijs - in 2005 gelan
ceerd op een bijeen
komst van Nobelvrede-
sprijswinnaars - is gis
teren voor de 11e keer
uitgereikt. De win
naars zetten zich in
voor kinderen met een
handicap, hiv en aids,
strijden tegen kinderar
beid en geweld of plei
ten voor onderwijs en
betere leefomstandig
heden voor kinderen
in vluchtelingenkam
pen. Aan de prijs is een
bedrag verbonden van
100.000 euro dat door
KidsRights wordt be
steed aan projecten ver
gelijkbaar met het pro
ject van de winnaar.
„Hij werkte op het platteland als
chauffeur voor een afdeling van
de VN-vluchtelingenorganisatie
UNHCR. Ze werden aangevallen
door rebellen. Zijn baas, een Noor
kreeg de kogel. Mijn vader werd le
vend begraven. Ik was toen 5 jaar
oud. Toch herinner ik me goed
wat mijn vader mij als kleine jon
gen leerde: nooit wanhopen.
Vecht tegen onrecht. Jezelf altijd
inzetten voor de armen. Ik weet
nog dat hij altijd eten uitdeelde in
de wijk. Hij zei: laat je geweten
over je oordelen, niet de mensen."
Zijn moeder staat er alleen
voor. Keita en zijn broer en zus sla
pen op de harde grond. Geld voor
een matras is er niet. Bijna 84 pro
cent van de Liberianen leeft van
minder dan 1,5 euro per dag. Wet
teloosheid regeert de armenwij
ken. „Niet iedereen die ik help
komt op het goede pad terecht.
Daar laat ik me niet door ontmoe
digen." Zijn moeder heeft hem op
het rechte pad gehouden, zegt hij.
Ook een gezegde van dominee
Jesse Jackson, over wie hij heeft ge
lezen, houdt hem op de been. „Hij
zei: 'Ik ben geboren in een slop
penwijk maar de sloppenwijk is
niet geboren in mij.' Ik ben er
trots op dat het me is gelukt als ar
me jongen een leider te worden.
Ik leef mijn droom om van de we
reld een betere plaats voor kinde
ren te maken."
'Kind verdient respect'
door Cerben van 't Hof
Abraham Keita is blij met de Internationale Kindervredesprijs, die hij gisteren kreeg in Den Haag. foto Bart Maat/EPA
