hollands
nieuwe.
800
29
Uniek Disneyfilmpje
ontdekt in Londen
Nelly Frijda geeft
toneelrol terug
Nicolaas Veul liet met Tim den Besten drie weken lang,
24 uur per dag, zijn leven superstreamen. Langzaam
draaide hij door. Verslag van een tv-experiment
hollandsnieuwe.nl/pzc
Media Entertainment
Samsung Galaxy S5 Neo
In de archieven van het British Film Institu
te in Londen is een verloren gewaande te
kenfilm van Walt Disney teruggevonden.
De film gaat over het eerste animatiefiguur
tje van de tekenaar, Oswald the Lucky Rab
bit, duurt zes minuten en dateert van 1928.
Actrice Gerrie van der Klei neemt
de rol van Nelly Frijda over in de
komedie Vrouwen van later. Frijda
(79) moet om gezondheidsrede
nen afhaken. De rol had haar to
neelcomeback moeten worden.
e derde nacht van
het experiment.
Ik slaap slecht. Ik
heb last van hart
kloppingen en tin
telende vingers.
Ik sta strak van de adrenaline van
een hele dag live zijn en kijk met
grote pupillen leeg naarhet pla
fond. Mijn brein probeert de
stress van het permanent bekeken
worden te verwerken.
Stoppen is geen optie. Paniek.
Als ik wakker schiet, is het 04.30
uur. Mijn bed is zeiknat van het
zweet. Ik kijk om me heen, zoe
kend naar de camera. Hij staart
me aan vanaf de rand van mijn
bed. Nu de muren om me heen
zijn opgeheven, ben ik eigenlijk
niet veel meer dan een opgejaagd
beest, voorbereid op naderend ge
vaar. Ik grijp naar mijn telefoon: al
lemaal nieuwe tweets. Zelfs mid
den in de nacht kijken er mensen
om te zien hoe ik lig te woelen.
Het beangstigt me en tegelijker
tijd ben ik ook blij dat mensen
zelfs 's nachts de moeite nemen
om naar me kijken.
Achttien dagen lang zouden
Tim den Besten (28) en ik (31) on
ze levens livestreamen, voor ons
programma Super Stream Me, wat
betekent dat we 24/7 live te vol
gen waren op het internet. We ga
ven onze privacy op om te onder
zoeken wie je nog bent als alles
wat je doet openbaar is. Op de
website werden beelden van onze
persoonlijke camera's uitgezon
den, onze emoties werden omge
zet in data en locaties getrackt.
We kwamen direct terecht in
een aandachtscircus. De eerste
dag dat we live gingen, werden we
op Twitter trending topic. Tims
eerste keer live poepen ging viral
en haalde de Duitse krant Der
Spiegel. Een screenshot van mijn
blote kont eindigde als bureau
bladachtergrond van fans. Neus-
peuterpartijen werden GIF'jes. Er
ontstonden een '#kampNicolaas'
en een '#kampTim' onder de twit-
teraars. En ook de trolls konden
niet achterblijven en zetten ons
weg als hippe nichten die enkel
hun luie, stadse homoleventje ten
toonspreidden. Een enkeling leek
het sowieso beter als ik uit het
raam geduwd zou worden.
Ons leven werd een live-event:
transparant en open voor ieder
een. Want eerlijk zouden we alles
delen. Na vijftien dagen trokken
we de stekker eruit en stopten we
het experiment vroegtijdig we
gens de te heftige invloed op onze
privacy.
Sinds de eerste minuten dat we
live gingen, werd ik een soort Call
TV-presentator van mijn eigen le
ven. Alles wat ik deed, overal waar
ik heen ging, deelde ik met de kij
ker die gretig meetwitterde. Ik
voelde me continu verantwoorde-
lijk voor het publiek. En het pu
bliek ging zich op zijn beurt
steeds meer met mij bemoeien en
leefde meer mee. Bij een te hoge
hartslag, die via een hartsticker
ook online te volgen was, uitten
mensen hun zorgen en kwamen
ze op de proppen met gezond
heidsadviezen. Toen ik me een
keer 's ochtends binnensmonds
beklaagde over het feit dat er geen
koffie in huis was, werd een half
uur later koffie met compleet ont
bijt afgeleverd aan mijn deur. Af
zender: een trouwe fan.
Daar bleef het niet bij. Als ik
niet te verstaan was in een café,
moest ik iets aan het geluid doen.
Als ik de camera tijdens een diner
met vrienden te ver weg zette om
dat ze de druk van de camera niet
trokken, werd er geklaagd op Twit
ter en werd ik teruggefloten: 'Zo
is er geen lol aan.' Big Brother, dat
waren mijn kijkers geworden. Als
ik ook maar iets zei, kreeg ik di
rect respons van mijn nieuwe
schare online vrienden, en ik
merkte dat ik steeds afhankelijker
werd van de ander. Wat zouden
ze écht van me vinden? Zouden
mijn bazen meekijken, of mijn ex?
Wat moesten die wel niet den
ken?
Negatieve reacties gleden niet
meer makkelijk van me af. Positie
ve reacties dienden als morfme-
shots om te blijven zingen op het
podium. Ik ervoer mezelf via de
blik van de anonieme ander. Dat
bleek mijn grootste handicap tij
dens het experiment.
Een bekend gevolg van het ver
lies van privacy is iets wat context
collapse wordt genoemd: de ineen
storting van de sociale contexten.
Het idee is dat je in elke context je
een andere 'ik' bent. Bij je bazen
ben je beleefd, bij je geliefde in
tiem, bij je vrienden stort je je
hart uit over een van die eerste
twee. En als je alleen bent, voel je
je misschien gewoon even depres
sief. Jezelf zijn, en te uiten wat je
op dat moment wilt uiten, is af
hankelijk van waar en met wie je
bent. Dat wordt onmogelijk als je
altijd bekeken wordt en alle mu
ren worden opgeheven.
En dus werd ik de grootste ge
mene deler van mezelf: ik was al
tijd netjes. Er kwam geen onverto
gen woord uit mijn mond in de
angst iemand te kwetsen, of voor
al andersom. En ik probeerde
mijn leven nog leuk en interes
sant te maken ook. Ik werd voor
dat ik het doorhad een publieks-
pleaser, iemand die continu leeft
alsof hij in een sollicitatiegesprek
zit. Wat me eigen maakte, afwij
kend of raar, haalde ik het liefst
uit beeld. Het was de enige ma
nier om controle te krijgen op een
situatie die eigenlijk oncontroleer
baar was.
Het was een instinctieve overle
vingsstrategie, uit angst dat men
sen zouden zien hoe zwaar ik het
vond om altijd bekeken en beoor
deeld te worden. Hoe zwaar ik het
vond dat mensen konden zien
hoe naakt en onzeker ik was nu ik
altijd op een podium stond. Een
kant van mij die alleen bedoeld is
voor een handjevol mensen, niet
voor een breed publiek.
Zonder plek om tot mezelf te
kunnen komen, navigeerde ik op
de buitenkant. Hoe meer ik open
baarde van mezelf, hoe minder
controle ik had over wie ik was en
wat anderen van me vonden. Of
wat ik dacht dat anderen van me
zouden kunnen vinden. Zonder
safe zone was mezelf filteren nog
de enige macht die ik had in een
wereld die steeds meer openheid
van me verlangde. Zonder privacy
had ik geen ruimte om mezelf te
beschermen.
Vaak wordt gedacht dat privacy
gaat over gelekte naaktfoto's of
bankrekeningnummers, maar pri
vacy gaat niet per se over wat je al
lemaal te verbergen hebt. Het is
bovenal een voorwaarde om een
vrij en geborgen mens te zijn.
Drie dagen voor het officiële
einde van het experiment vertoon
ik alle kenmerken van een nader
de burn-out: ik ben gevloerd en
heel emotioneel. Ik ben nog maar
een schim van wie ik was toen ik
aan het experiment begon. Tim is
die nacht weggerend en de came
ra's ontvlucht. Als hij die ochtend
gebroken terugkeert, besluiten we
de stekker uit het experiment te
halen. De camera gaat op zwart en
we beginnen keihard te huilen, te
lachen en daarna weer te huilen.
MB/MIN/SMS
200 MB/MIN/SMS extra voor slechts V
DONDERDAG 5 NOVEMBER 2015
Cultuur
Gek van livestream
door Nicolaas Veul
D
Nicolaas Veul. foto Friso Keuris
Laat je ook blij verrassen en internet, bel en SMS zoals jij het wilt. Kijk voor dit en meer op:
Toestel t.w.v. 499,- i.c.m. 2-jarig contract. Prijs excl. eenmalige kosten ter
hoogte van 30,-. Aan deze uiting kunnen geen rechten worden ontleend.
Actie geldig tot ten minste 30 november a.s.
Super Stream Me. Te zien: vanavond,
NPO 3, 21.00 uur.
