14 NIEUWS
Fotograaf Brandon Stanton vertelt
over de magie van 'zijn' onbekende
New Yorkers die hij met hun verhaal
vastlegde in een nieuw boek.
Het was een harde
les. Die foto van een
prachtige Soedanese
vrouw en een ortho
dox-Joodse grijsaard
had hij niet moeten
plaatsen. Ze vorm
den samen zo'n
sprekend beeld van de diversiteit
van New York, dacht Brandon
Stanton, op dat moment net bezig
aan zijn poging 10.000 New Yor
kers te fotograferen.
Toen hij zijn camera had opge
borgen en de man was vertrok
ken, snikte de vrouw dat die vent
haar zojuist 500 dollar had gebo
den om met hem naar bed te
gaan. „Ik wilde opkomen voor
vrouwen en dat verhaal vertellen",
herinnert Stanton (31) zich. „Maar
nooit zal ik nog eens iemand laten
lynchen door sociale media. De
commentaren waren zó gemeen.
Natuurlijk, ik toon wel eens iets
rauws. Maar ik ben nu voorzichti
ger. Je hebt verantwoordelijkhe
den als je beschikt over een mega
foon die ruim 15 miljoen mensen
kan bereiken."
Wereldwijd
Zoveel volgers, het is op Facebook
alleen weggelegd voor wereldster
ren en grote merken. Humans of
New York is wereldwijd veruit de
meeste gelikete kunstpagina. Er
zijn inmiddels kopieën tot in Bom
bay en Tilburg. Een oproep om
geld te doneren voor een gepor
tretteerde leverde meermaals mil
joenen op en Stanton mocht op
bezoek bij president Obama in
het Witte Eluis.
Zijn pagina is als een wande
ling door de straten van New
York. Er zijn trotse bouwvakkers
en keurige bankiers, worstelende
immigranten, nerveuze studen
ten, rusteloze verslaafden, een en
kele crimineel - in alle kleuren en
maten. Allemaal vertellen ze wel
ke verrassende drama's of genoe
gens schuilen achter de facade
van hun uiterlijk. „Ik heb geleerd
wat the magic thing is: foto's wor
den veel interessanter met een ci
taat erboven", zei Stanton deze
week bij de lancering van het
boek waarin de beste foto's en ver
halen nu gebundeld zijn: Humans
of New York, Stories.
Megafoon
Van de opbrengst van dit derde
boek betaalt hij zijn huur en reist
hij - altijd op eigen kosten - de we
reld over om even geen New Yor
kers, maar bijvoorbeeld Pakista-
nen of Iraniërs te portretteren. Hij
is net terug uit Griekenland, waar
hij zijn 'megafoon' inzette voor
vluchtelingenorganisatie UNHCR.
Als geen ander gaf hij de vluchte-
lingencrisis een gezicht door Sy-
riërs te fotograferen en intervie
wen, steeds met dezelfde begin
vraag: „Vertel me eens over de dag
dat je besloot te vertrekken uit Sy
rië."
Als zij huilden, huilde hij mee.
Het gebeurt hem in New York
ook wel eens, vaak als hij net de
hoek om is. Tranen. Hij was bang
dat zulke intieme momenten zou
den verdwijnen nu hij een be
roemdheid is en veel New Yorkers
zich al eens afgevraagd hebben
wat ze zullen zeggen als hij voor
hun neus staat. „Daar prik ik door
heen hoor! Wereldvrede enzo, een
mening, filosofieën: die heb ik al
zo vaak gehoord. Ik zoek naar iets
unieks, wat nog niemand anders
me verteld heeft. Vaak vraag ik:
wat is de grootste worsteling in je
leven? Of: wanneer voelde je je
heel schuldig?" Zelfs de grootste
fans vergeten in een goed gesprek,
als hij doorvraagt en doorvraagt,
dat hun verhaal straks door ruim
15 miljoen mensen wordt gelezen,
merkte Stanton.
Duivenfluisteraar
Soms houdt hij na afloop contact.
Met de superslimme scholier Luis
en diens enige vriend, cavia Moo-
chie. Zij mogen hem helpen het
nieuwe boek te presenteren. Larry
the Pigeon Man is erbij, de duiven
fluisteraar van Washington Squa
re Park. Stanton herkent in het pu
bliek direct de taxichauffeur die
hem een jaar geleden vertelde hoe
hij ooit Tom Hanks rondreed.
Toen Stanton net begon, als
ontslagen beurshandelaar uit Chi
cago met niets anders dan een ca
mera en een obsessie voor fotogra
fie, durfde hij zulke mensen am
per aan te spreken. „Ik heb mezelf
gedwongen het te doen, tot ik niet
meer bang was."
Het was een weinig glorieus be
staan, in een ondergehuurd appar
tement, zonder vrienden en met
niet veel meer in de koelkast dan
wat hij 'kattenvoer' noemt. Met
kerst ging hij maar fotograferen -
iets beters had hij niet te doen.
Nu heeft hij fans die met hem
op de foto willen en vragen foto
grafiestudenten om advies. „Er
zijn nog steeds veel fotografen die
vinden dat je dat niet aan mij
moet vragen", reageert Stanton.
Niet erg - Humans of New York
gaat wat hem betreft ook niet om
de kwaliteit van zijn foto's of zijn
schrijftalent. Het gaat om ontmoe
tingen met onbekenden, die zich
bij de innemende, belangstellende
Stanton zo op hun gemak voelen
dat ze hem de verstopte bijzonder
heden van hun leven toevertrou
wen - iets wat de copycats in an
dere steden maar moeizaam voor
elkaar krijgen. „Ik ben misschien
niet de beste fotograaf', erkent
Stanton, „maar wel heel goed ge
worden in vreemden aanspreken
en hun verhaal aanhoren."
Zoeken
naar
zeldzaamheid
HUMANS
door Karlijn van Houwelingen
