Ze heeft
geen
seconde
'Het is
elke
huilbui en
elke cent
waard
geweest'
spijt:
NIEUWS 17
Na zijn pensionering hing Cees zijn mannenkleren aan de wilgen.
Als Monica voelt ze zich thuis in haar lichaam en is ze begonnen aan een tweede leven.
Haar dochter schreef er een boek over.
f ze ook rode
schoenen heeft,
wil de fotograaf
weten. Die ge
ven de gevoelige
plaat meer pit.
Nou en of, Moni
ca Sips (70) is al
onderweg naar
de kledingkast.
Ze heeft, zoals zoveel vrouwen,
een zwak voor schoenen. Een stuk
of zestig, zeventig paar telt haar
verzameling. Zelf had ze vandaag
gekozen voor een stel flinke, zwar
te pinnen onder haar ensemble in
panterprint. „Nou, zo hoog zijn ze
toch niet", lacht de stralende ze
ventiger.
Ze is wel wat gewend, ondanks
haar leeftijd. Ze heeft hakken aan
haar voeten gehad waar een top
model nog wiebelig van wordt.
Lange, blonde pruiken die eigen
lijk helemaal niet bij haar pasten.
Ze heeft haar gezicht dichtgekit
met crèmes en make-up. Jarretels
aangeschaft om erachter te komen
dat 'die dingen vreselijk zitten'.
Hoe vrouwelijker, hoe beter.
Want eindelijk, na bijna 70 jaar de
rol van man te hebben gespeeld,
mag Monica vrouw worden van
zichzelf.
Het kwartje valt als ze in okto
ber 2011 een nachtelijke paniekaan
val krijgt. Hartkloppingen, zwe
ten, overal pijn. „Ik dacht dat ik
doodging." Juist die gedachte
blijkt een openbaring. Als man de
kist in? Dat nooit. „Ik heb die
nacht afscheid van Cees genomen.
Ik heb die man eruit gegooid. Ik
heb toen besloten 'nu ga ik als
vrouw verder'."
Cees Sips was de vader van
Maaike (44). Nu heet haar vader
Monica. „Ik ga me laten ombou
wen", vertelt Cees plompverloren
tijdens een bezoek aan zijn doch
ter in januari 2012. Ze moeten er
nu allebei hartelijk om lachen. „Ty
pisch Cees die het vertelde", zegt
Maaike. „'Ombouwen', dat is voor
een transgender heel denigre
rend."
Monica: „Ik zei het zo onhan
dig, ik stond ook stijf van de zenu
wen." Maaike: „Het was de laatste
keer dat ik Cees heb gezien."
Het overkomt je niet elke dag
dat je vader komt vertellen dat hij
als vrouw verder gaat. Maaike is in
de eerste plaats vol van verbazing.
„Ik had nooit kunnen vermoeden
dat er zoiets aan de hand was."
Opluchting
Al snel krijgt opluchting de over
hand. Eindelijk heeft ze een ver
klaring voor de stroefheid die hun
relatie tot dan kenmerkt. „Ik vond
mijn vader niet altijd een prettig
mens. Cees was een macho, onbe
houwen, vooral geïnteresseerd in
carrière en succesverhalen. Nu
snapte ik waarom hij zich zo had
gedragen. Monica was al die tijd
geblokkeerd."
Cees is een echt mannelijke man.
Hij is lid van de Lions, een service
club a la de Rotary, schopt het tot
wethouder in zijn gemeente Maas-
driel, spreekt zalen vol toehoor
ders toe. „Ik was heel erg bezig
het juiste gedrag te vertonen. Pra
ten over je carrière, kerels die je
op de schouders klopten. Het voel
de heel veilig, ik hoefde mezelf
niet te laten zien."
De vrouwen windt hij om zijn
vingers. 'Veroveringen' noemt Mo
nica het nu. „Maar ik kleedde de
vrouwen niet uit, ik kleedde ze
aan." Ongevraagd voorziet hij de
dames in zijn leven van modead
vies, hij vertelt ze wat ze wel en
niet moeten dragen en hoe ze ele
gant kunnen lopen.
Ook zijn dochters moeten er
aan geloven. Maaike: „Ik voldeed
niet aan zijn ultieme vrouwbeeld.
Daar kon hij echt geïrriteerd over
doen. Het leverde soms grote
stress op als we een afspraak met
Cees hadden."
Achter die facade gaat een
vrouw schuil, die twee dochters
ziet opgroeien tot de vrouw die
hij zelf had willen zijn. Die zich
vergaapt aan etalages waarin pas
poppen de mooiste jurken tonen.
Die in de spiegel kijkt naar het ver
keerde lichaam. „Het klopt niet,
dacht ik steeds als ik onder de
douche uit kwam. Ik heb een pe
nis, maar wat zou ik graag borsten
hebben."
Internet
Pas na zijn pensionering durft
Cees de Monica in zichzelf te be
vrijden. Waarom zo lang gewacht?
Mede door het boek van dochter
Maaike is ze erachter gekomen dat
het niet anders kon. „Ik heb me af
gevraagd welke afslagen ik heb ge
mist, maar er waren gewoon geen
afslagen. Ik ben in 1945 geboren.
In de tijd dat ik jong was, bestond
er niet zoiets als transseksualiteit.
Er is me pas iets gaan dagen toen
ik op internet dingen tegen
kwam."
Haar nieuwe lichaam is sinds 11
maart, de dag van haar geslachts
operatie, helemaal voltooid. Een
ingreep die voor de buitenwereld
niet zichtbaar is, maar voor Moni
ca een wereld van verschil maakt.
Haar vagina maakt haar op en top
vrouw. „Ik ben er helemaal trots
op", glundert ze. Alleen die stem,
die verdomde mannenstem, daar
valt met de beste logopedie nog
geen klinkend klokje van te ma
ken. Aan de telefoon zeggen ze
daarom soms nog 'meneer' tegen
mevrouw Sips. „Arrrgh."
Rouwproces
Afgezien daarvan geeft de buiten
wereld Monica volop de gelegen
heid om vrouw te zijn. In het
dorp Heerewaarden waar ze
woont, heeft iedereen de 'troetel
trans' omarmd. Vrienden en ken
nissen hebben, op een enkeling
na, de geslachtsverandering geac
cepteerd. Zelfs haar vrouw Mein-
tje is gebleven. „Op voorwaarde
dat ik haar als vrouw opnieuw ver
over. Ze is wel haar kerel kwijt,
toch een soort rouwproces. Maar
we zijn nog stapelgek op elkaar."
Dochter Maaike ziet Monica liever
dan Cees. Ze heeft betere gesprek
ken en voelt zich meer op haar ge
mak. Maar 'mama' zul je haar
nooit horen zeggen. „Ze blijft ge
woon mijn vader." En ze gaat ook
niet met Monica shoppen, want
Maaike houdt niet van winkelen
of andere tutdingen. „Daar moest
ik in het begin erg aan wennen.
Monica is een heel ander soort
vrouw dan ik."
De übervrouw in Monica is in
middels uitgeraasd. De jarretels
zijn onderin de kast beland. Er
gaat geen godsvermogen meer op
aan de schoonheidsspecialist. Op
maken is routine geworden. En
aan commentaar op de kleding
keuzes van dochter Maaike heeft
ze totaal geen behoefte meer. „Ik
kan nu zelf de kleren dragen die
ik mooi vind." Wel mag Monica
zichzelf nog graag in de mansho
ge spiegels bekijken, die ze ter ere
van haar nieuwe identiteit heeft
aangeschaft.
Nep
Ver weggestopt zit de man nog
steeds in haar. Binnenkort moet
Monica een staaroperatie onder
gaan. Dan ontkomt ze er niet aan
de arts te vertellen dat ze oor
spronkelijk een man is. Heel verve
lend, vindt ze. „Ik ben en blijf een
man, die zit biologisch anders in
elkaar. Wat ik nu aan de buitenwe
reld laat zien, is gewoon nep, dat
realiseer ik me."
Toch heeft ze er geen seconde
spijt van dat ze haar borsten ge
kocht heeft, dat haar geslachtsdeel
door dokters is gestileerd en dat
ze de rest van haar leven hormo
nen moet slikken. Het is elke huil
bui en elke cent waard geweest.
„Ik ben compleet gelukkig. Ook
als ik morgen dood neerval, zijn
dit de gelukkigste jaren van mijn
leven geweest."
VRIJDAG 16 OKTOBER 2015
Intens gelukkig,
maar die mannenstem...'
Monica (panterprint, rode schoenen) poseert met dochter Maaike. Boven: de cover van het boek dat Maaike schreef, foto Jacqueline de Haas
