Dit zou ik veranderen
als ik minister was...
'Meneer Sinke oordeelde nooit, trok één lijn'
Voor Johan Sinke komen de kinderen op één, daarna al het andere
r
ZEELAND 5
(Dz
Conciërge
Johan Sinke (63)
van het Edudelta
College wil nog
even niet aan zijn
pensioen denken.
pzc.nl/helden
Het begon allemaal
in Kapelle, op de
voormalige Groe
ne School, herin
nert Johan Sinke
(63) zich. „Dat is
alweer 35 jaar geleden", voegt hij
er verwonderd aan toe. De conciër
ge van het Edudelta College in
Goes denkt met veel plezier terug
aan die beginjaren. „Het was een
schooltje met zo'n tweehonderd
leerlingen, ik kende ze allemaal
bij naam."
Inmiddels lopen er vier keer zo
veel kinderen door de gangen.
Hun namen kan hij niet meer alle
maal uit zijn mouw schudden,
maar gezichten vergeet hij nog
steeds niet. „Ik behandel de leer
lingen zoals mijn eigen kinderen,
probeer hun de aandacht te geven
die ze verdienen."
Voordat Johan conciërge werd,
maakte hij lange dagen als vracht
wagenchauffeur. Maar toen zijn
vrouw in verwachting raakte,
ging hij op zoek naar een baan
dichter bij huis, een geregelder le
ven was zijn doel.
„Ik kwam een vacature voor
conciërge op de Groene School te-
gen en even later kon ik aan de
slag." Hoewel het lijkt alsof hij
nooit iets anders heeft gedaan,
moest Johan in het begin flink
wennen aan zijn werk. „Op de
vrachtwagen zat ik het grootste
deel van de tijd alleen in mijn ca
bine, op school was er ineens con-
tinu lawaai en drukte om me
heen. Het eerste jaar vond ik best
zwaar, maar ik raakte eraan ge
wend, vond het werk steeds leu
ker."
Met warme gevoelens denkt hij
terug aan zijn collega's uit die tijd.
„Ik bevond me in een ontzettend
fijn gezelschap en nog steeds trou
wens." Op open dagen komen
oud-leerlingen regelmatig 'even
bij hem buurten', zoals Johan het
noemt. „Dan hebben we het over
vroeger, iedereen heeft weer ande
re herinneringen aan zijn of haar
middelbareschooltijd. Mooi dat ik
daar deel van uitmaak."
De conciërge is elke dag iets na
zevenen op school. „Sommige leer
lingen zijn er al vroeg, het is fijn
als ze dan naar binnen kunnen."
De leerlingen staan met stip op
één voor Johan, al het andere
komt daarna. „Ik ben heel betrok
ken, vind het belangrijk dat het
goed gaat met de kinderen. Als ik
in de pauze door de aula loop, valt
het me snel op als een leerling
niet lekker in zijn of haar vel zit.
Op de een of andere manier zie ik
dat gewoon. Het kan dan al veel
helpen om even met diegene in ge
sprek te gaan, luisteren is zo be
langrijk. Als iemand onzeker is, is
een gemeend compliment bijvoor
beeld erg welkom. Ik probeer de
leerlingen ook duidelijk te maken
dat ze dat best eens wat vaker bij
elkaar mogen doen." Dat ze hem
waarderen, blijkt wel als hij door
de gang loopt; allemaal begroeten
ze hem persoonlijk en met een
brede glimlach.
Hij voelt zich thuis op het Edu
delta, over stoppen wil hij dan
ook liever niet nadenken. „De
kans is groot dat ik in 2017 met
pensioen moet, maar het liefst
zou ik hier blijven, de winters zijn
me nog te lang om niet te werken.
Ik ga nog steeds elke dag fluitend
naar mijn werk."
Het is voor Saskia Ver
donk (32) uit Kwaden-
damme al twintig jaar
geleden dat zij Johan
Sinke dagelijks tegenkwam in de
gangen van haar middelbare
school. Toch herinnert ze zich
nog goed hoe hij was als conciër
ge-
„Hij deed het geweldig. Johan - of
meneer Sinke toentertijd - was er
altijd voor de leerlingen. Als je
een lekke band had, dan plakte hij
die en als je je niet lekker voelde,
zorgde hij dat je veilig thuis
kwam, dat soort dingen."
„Het mooie is dat hij nooit oor
deelde", vindt Saskia. „Hij was
rechtvaardig. Voor iedere leerling
dezelfde regels, geen uitzonderin
gen. Als je te laat was, hoefde je
niet met een smoesje aan te ko
men, dat briefje kreeg je toch wel.
Maar op de een of andere manier
begreep iedereen dat, we hadden
allemaal respect voor Johan. Waar
schijnlijk juist omdat hij één lijn
trok."
Voor leerlingen die het moeilijk
hadden, was hij een vertrouwens
persoon, weet Saskia. „Op de mid
delbare school, vol pubers, is het
heel belangrijk dat je iemand
hebt waar je naartoe kunt als het
even niet zo lekker gaat, als je ge
pest wordt bijvoorbeeld of als je
thuis problemen hebt. Ik weet dat
hij een aantal leerlingen heel
goed heeft geholpen, alleen al
door te luisteren en advies te ge
ven."
Net als andere oud-leerlingen
komt Saskia haar voormalige con
ciërge nog regelmatig tegen. Op
evenementen waar hij als EHBO'
er rondloopt, of tijdens optredens
van de Golden Earring, waar zij
beiden graag naartoe gaan.
„Dan maken we een praatje, ha
len mooie herinneringen op aan
hoe het vroeger was op de Groe
ne School."
DONDERDAG 15 OKTOBER 2015
'Luisteren is zó belangrijk'
De PZC zet gedurende acht we
ken de helden van het onderwijs
in het zonnetje: mensen die het
verschil maken op basisscholen
en middelbare scholen in Zee
land.
Dit is de laatste aflevering van
deze rubriek.
door Sharon van Oost
Johan Sinke: „In het begin moest ik flink wennen aan het werk als conciërge." foto Marcelle Davidse
Het openbaar vervoer. Ik zou de
dienstregeling aanpassen aan de
lestijden van scholen. En dat kan
heus, want bijna iedere middelba
re school begint rond half negen.
Voor leerlingen uit de buurt is het
OV niet zo'n probleem, maar we
hebben er ook veel uit
Zeeuws-Vlaanderen.
Die komen bijna elke dag te laat
omdat ze hun aansluiting missen.
Zowel voor de leerlingen zelf als
voor hun klasgenoten die er al wel
zijn, is dat vervelend. De overheid
zou hierover beter moeten com
municeren met scholen.
Daarnaast is het openbaar vervoer
veel te duur in Nederland. Ik kom
regelmatig in Oostenrijk, daar rei
zen scholieren gratis met de bus.
Waarom is dat in Nederland niet
het geval?
Saskia Verdonk
