(De
iiï
Dit zou ik veranderen
als ik minister was...
'Laat mijn kleinkind maar naar Lucie gaan'
Kleuters van juf Nijsse noemen haar soms mama of oma
I (D
4 ZEELAND
In de kleuterklas
van de 62-jarige
juf Lucie Nijsse uit
Heinkenszand is
elk kind welkom.
pzc.nl/helden
Dames en heren,
koeken en peren.
Aju paraplu",
roept juf Lucie
Nijsse van basis
school het Schen
gehof in 's-Heer Arendskerke te
gen haar kleuters. Achtenveertig
ogen kijken haar aan en uit vie
rentwintig monden klinkt een
'tot morgen juf Lucie'.
De 62-jarige Lucie Nijsse uit
Heinkenszand is, wat je noemt,
een échte door de wol geverfde
kleuterjuf, komt nog van de
kweekschool. Oh zeker, ze was
enigszins verrast door de nomina
tie. „Alles wat ik hier doe is voor
mij namelijk zó vanzelfsprekend.
Ik sta er voor mijn school en de
kinderen, punt uit."
Al 43 jaar gaat ze fluitend naar
haar werk. „Die stralende smoel
tjes. Daar doe je het voor." Ieder
kind is welkom in de klas van Lu
cie. Zo nam ze een aantal jaren ge
leden een kindje met spina bifida
(open ruggetje) op. Het onderwij
zen van een kind met een dusdani
ge lichamelijke beperking vraagt
om aanpassingen. Niet alleen in
denken, maar ook in doen. Voor
Lucie geen probleem. De rest van
het team stond er gelukkig ook
achter. „De komst van Colin was
zo'n verrijking. Ik heb in dat jaar
zoveel geleerd. Sinds Colin heb
ben kinderen in mijn ogen geen
handicap meer. Ze hebben een be
perking."
Het jongetje was aangewezen
op de lichamelijke hulp van Lucie.
Dat was best zwaar, geeft ze toe.
Ondanks het feit dat hij spalken
droeg liet ze hem zo veel mogelijk
zelf doen. „Wilde hij in de zand
bak? Ga er maar in. 'Hier zijn mijn
handen', zei ik dan tegen hem. Ik
'Hoeveel antwoorden wil je?
Als ik minister zou zijn, dan zou
ik alleen mensen op het ministe
rie aanstellen die feeling heb
ben met onderwijs. Mensen af
komstig van de onderwijswerk-
vloer en géén economen. Ik zou
ook iets willen doen aan de
grootte van de klassen. Zou er
nu eindelijk eens voor zorgen
dat de groepen niet groter zijn
dan 24 leerlingen met daarbij
ook nog extra handen in de
klas.
En last but zeker not least zou
deze minister van Onderwijs
iets veranderen aan de (ci-
to)toetscultuur. Het Nederland
se onderwijs slaat door in alles
wat er getoetst moet worden.'
laat jou nooit vallen. Ik laat kinde
ren niet vallen. Letterlijk en fi
guurlijk niet."
Saamhorigheid
De komst van Colin bracht een
enorm gevoel van saamhorigheid
in Lucie's klas: al zijn klasgenoot
jes wilden hem helpen. „Mijn
mooiste schoolmoment was de
reactie van de kinderen op Colin,
die aan het eind van dat school
jaar zelfstandig lopend de klas bin
nen kwam. Het was doodstil in de
klas. Ineens roept er één: 'Colin,
jij loopt! En de anderen gingen
spontaan klappen. Uit het niks."
Na 43 jaar voor de klas is Nijsse
nog net zo gedreven als toen.
Toen ze als 18-jarig meisje van de
kweekschool kwam. Ze laat zich
niet gek maken door de werkdruk
én de stapels administratie die in
de loop van de jaren beiden hoger
zijn geworden. Sterker nog, ze
groeit nog steeds mee met de on
derwijsontwikkelingen. De huidi
ge manier van lesgeven, waarbij
kinderen zelf meer verantwoorde
lijkheden krijgen én op hun ni
veau kunnen werken, spreekt haar
meer aan dan de periode waarin
de leerkracht meer als baas voor
de klas stond. „Vroeger was ik aan
het woord. Praten, praten, praten.
Nu is het woord aan de kinderen
en ze hebben meer keuzevrijheid.
In het verleden vertelde je de leer-
Alles wat ik hier doe is
voor mij namelijk zó
vanzelfsprekend. Ik sta
er voor mijn school en
de kinderen, punt uit'
lingen waar ze aan móesten wer
ken, maar als ik vandaag geen zin
heb om ramen te lappen, doe ik
het toch ook niet. Ze mogen keu
zes maken en zichzelf zijn." Dat
laatste kost de leerlingen van juf
Lucie overigens geen moeite. „Ze
noemen me soms oma of mama."
A lie Kooiman uit Hein
kenszand is sinds acht
jaar Lucie's buurvrouw.
Zij vindt dat Lucie Nijs
se wel eens een keer in het zonne
tje gezet mag worden vanwege
haar tomeloze inzet voor de
school in 's-Heer Arendskerke.
„Ik vind het heel knap dat je,
net als Lucie, al 43 jaar met zoveel
enthousiasme én inzet nog steeds
zó vrolijk naar je werk gaat. On
danks dat de werkdruk zo geste
gen is en de klassen steeds voller
raken. De basis is, dat wat er ook
gebeurt, ze oog blijft houden voor
het kind. Welke handicap een
kind ook heeft."
Vooral kinderen die op één of
'Lucie weet op één of andere
manier een hele klas
medeverantwoordelijk
te maken voor het welzijn
van een kind'
andere manier in het nauw zitten,
die elders niet of nauwelijks wor
den geaccepteerd. Lucie weet op
één of andere manier een hele
klas medeverantwoordelijk te ma
ken voor het welzijn van een
kind."
Kippenvel
„Een aantal jaren geleden heeft ze
een jongetje in de klas gehad met
spina bifida. Toen dat jongetje aan
het eind van het jaar kon lopen
zei Lucie tegen haar kleuters: kijk
eens jongens, wat wij als klas voor
elkaar hebben gekregen. Daar
krijg ik kippenvel van", zegt de
buurvrouw. „De vanzelfsprekend
heid waarmee ze haar werk uit
voert is bewonderenswaardig. Ik
heb zelf een kleinkind met een
handicap. Je ziet het niet aan haar,
maar ze mag door die handicap
nergens naar de kinderopvang,
omdat ze het eng vinden. Dan
denk ik: nou laat mijn kleinkind
maar naar Lucie gaan, want daar is
ze welkom."
Lucie laat niemand vallen
De PZC zet gedurende acht weken
de helden van het onderwijs in het
zonnetje: mensen die het verschil
maken op basisscholen en middel
bare scholen in Zeeland.
Wilt u ook iemand nomineren?
Kijk dan op de website
www.pzc.nl/helden.
Lucie Nijsse van basisschool het Schengehof in 's-Heer Arendskerke is een échte door de wol geverfde kleuterjuf die al 43 jaar fluitend naar haar werk gaat.
foto's Marcelle Davidse
door Winnie de Witte-van Dam
Lucie Nijsse, kleuterjuf
Alie Kooiman is
Lucie's buurvrouw.
