0
HART8TZII I 3
DIEKSTRA
iL
Schaterlachend in de trein
Straks
Later heb ik geleerd
om depressieve
gevoelens niet verder
dan weemoedigheid
te laten komen
SFEERTIJDENS
DE SESSIE
MOTIVEREND,
INSPIREREND
KWALITEITVAN
DE BEGELEIDER
PRIJS
KWALITEIT
EIND
OORDEEL
René Diekstra
buigt zich over de
menselijke geest
I Iet einde van de zomer vervult
René Diekstra altijd met een
diep gevoel van weemoed. Met
de jaren heeft hij geleerd
ermee om te gaan. Hij kan
zichzelf nu uit de buurt van een
depressie houden.
Als de stranden en hotels leger worden, het
licht en de warmte afnemen, mensen zich
terugtrekken in hun huizen en er een
deken van serieusheid lijkt neer te
dalen, dan daalt ook mijn gemoed. Alsof
er een knop in mijn binnenste wordt
omgezet richting minder verwachtings
vol, zorgelijker, somberder. Ooit, in mijn
puberteit en jongvolwassenheid, was dat
het begin van een depressie. Een psychi
ater diag
nosticeerde
dat ik leed aan
een erfelijk
bepaalde
kwetsbaarheid
voor seizoens
gebonden de
pressie. Ik
moest ermee
leren leven.
Antidepressiva
en lichtthera
pie konden
helpen. Veel
later maakte
mijn Ameri
kaanse psychotherapie-opleider me dui
delijk dat erfelijke belasting vrijwel
altijd ongunstige gebeurtenissen nodig
heeft om tot uitdrukking te komen.
Door hem kwam ik erachter dat mijn eerste
einde zomer-depressie toesloeg toen ik elf
was. In plaats van naar de laatste klas
van de basisschool werd ik eind augus
tus naar een priesterseminarie gestuurd.
Voortaan zou ik alleen de schoolvakan
ties thuis doorbrengen. De laatste nacht
voordat ik voor het eerst van huis
moest, was een nachtmerrie. Ik heb God
talloze keren gevraagd om me niet wak
ker te laten worden. In de trein en in de
bus bad ik om een ongeluk. Ook dat
gebed werd niet verhoord.
Van mijn eerste jaren in het seminarie her
inner ik me de terugkerende gedachte
'haal me hier weg', en hoe fanatiek ik
studeerde om me van mijn heimwee af
te leiden. Pas na vier jaar werd mijn
wens verhoord. Maar het kwaad was al
geschied. Aan het einde van die zomer
raakte ik, thuis, toch in een depressie.
Dat patroon herhaalde zich enkele
jaren. Later heb ik geleerd, met hulp
weliswaar, met depressieve gevoelens
om te gaan en ze in elk geval niet verder
dan weemoedigheid te laten komen. Een
gevoel dat ik koester, omdat ik het kan
zien als een begrijpelijke en terechte af
druk van gebeurtenissen die voor mij als
kind onhanteerbaar waren. Kortom, het
helpt om de gebeurtenissen te leren
kennen die je erfelijk bepaalde kwets
baarheid hebben opgestart. Naarmate je
iets beter begrijpt, krijg je er vaak ook
meer grip op.
balen en zich schamen als hun kind
in de supermarkt een driftbui krijgt
en op de grond ligt krijsen."
Femke: „Ik dacht dat ik net zo zou
worden als mijn moeder, met kort
haar, rust, reinheid en regelmaat.
Maar ik ben een ontaarde moeder
geworden, hahaha!
Tuurlijk denk ik wel eens dat mijn
onregelmatige leven de reden is dat
mijn peuter, met wie ik bij de op-
voedpoli loop, zo heftig is. Mijn
broer leidt een veel regelmatiger
leven en hij heeft twee lieve kinde
ren. Dan voel ik me wel eens schul-
Barbara: „Columniste Sylvia Witte-
man gaf in de Volkskrant voor het
eerst een humoristische kijk op het
gezinsleven. Nu horen wij vaak dat
we helden zijn. Veel vrouwen had
den het idee de enige te zijn die al
tijdens het voorlezen nadenkt over
wat ze daarna lekker voor zichzelf
gaan doen, of die om tien uur 's
ochtends, zittend tussen twee peu
ters, denken: hoe lang düürt die
dag nog? Onze blog trekt 250.000
unieke bezoekers per maand. Giste
ren zag ik opeens De Club van de
Ontaarde Moeders opduiken op
Facebook. Na al die betuttelende
boeken als 'Oei ik groei' waarin je
wordt aangesproken alsof je een
malloot bent, klinkt er een ander
geluid."
Barbara: „We willen mensen
raken." Femke: „Er is ook ruimte
voor een traan. Ik heb heel veel po
sitieve reacties gehad op mijn wor
steling met antidepressiva. Dit is
een kans om daarover een taboe te
doorbreken."
dig, ja, diep van binnen. Maar nee,
ik verander niet. Ik wil een leuk
leven hebben. En mijn kind moet
in die mal passen."
dinsdag 8 September 2015
GO
Open. Een goede reader
vertelt zonder oordeel en
geeft geen advies; het is geen
therapeut.
Wie het moeilijk vindt om zich
over te geven aan iets onwe
tenschappelijks en gewoon te
luisteren zonder iets terug te
zeggen, heeft een zware
anderhalf uur.
Een reader beschrijft je
drijfveren, je wensen én wat
je tegenhoudt om die te leven.
Je hoeft er niet in te geloven
om het leuk te vinden.
Er wordt veel jargon gebruikt.
'Je neemt eigendom over
de genegenheid voor jezelf.'
Euh, vast wel, maar wat
betekent dat?
Tjeerd Gorter is een prettige
en ervaren auralezer, die
zonder hocus pocus 'leest' en
helder vertelt wat hij 'ziet'.
Niet onbelangrijk: hij houdt
niet van hocus pocus en heeft
een groot gevoel voor humor.
Niets.
Een reading duurt gemiddeld
anderhalf uur en kost rond de
75 euro. Duur? Niet voor wie
even stil wil staan, en op een
bijzondere manier naar zich
zelf wil (laten) kijken.
Voor een scepticus is elke
euro te veel.
Heel leuk,
geeft stof tot
nadenken
Weemoed
Interviewer
Sanne van der Kolk;
„Schaterlachend heb ik
dit boek gelezen. Echt
luidkeels en ook nog in
de trein. Ook ik ben heel
blij met mijn kinderen.
En dankbaar. Maar ik
geef toe: ik sla het voor
lezen wel eens over
omdat ik nog wat aan
mijn avond wil hebben.
Bedtijd staat al jaren
vast. Heerlijk om met
humor te lezen over dit
soort momenten in een
moederbestaan. Waar
de schrijvers vaak een
TNH'tje aantreffen op
hun site (Totaal Niet
Herkenbaar), kan ik me
scharen onder de TH
(Totaal Herkenbaar
dus). Maar ja. Ik heb
dan ook naast mijn kin
deren een eigen leven.
Gelukkig.
-> Reageren? Mail naar hartenziel@persgroep.nl
Voel je je wel eens schuldig dat je een
moeder bent met een eigen leven?
Jullie doorbreken een taboe?
Barbara van Erp (boven): 'Woorden
als cupcakes, manlief en kids worden
bij ons steevast gemeden.'
ILLUSTRATIES SHOOY CAREMAN/FLOS VINEERHOETS
Jullie beschrijven hoe
moeilijk het was om
zwanger te raken, een
miskraam te krijgen en
de pre-zwangerschap
te combineren met anti
depressiva; naast hilarisch zijn
jullie ook serieus.
Dit is het boek voor ouders met een
leven - Nijgh Van Ditmar, 22,50 euro
De blogs van Barbara van Erp en
Femke Sterken zijn te lezen op
Me-to-We (www.me-to-we.nl).
