Na 21 tellen stuift de Hollandse jeugd voorbij
SPORT 5
Vijf voor negen, zegt de klok.
Eindelijk mag ze los, mag
dat machtige lichaam doen
waar het voor de volle 179
centimeter voor gemaakt is. Waar het
23 jaar op heeft gewacht. Genadeloos
hard lopen. En nu moet het.
Bij het betreden van het immense
Vogelnest kijkt ze even naar rechts.
Daar zit alles wat ze liefheeft. Vader
Ernst. Moeder Karen. Grote broer De-
rek. Een vluchtige blik is genoeg om
te zien dat ze zenuwachtiger zijn dan
ze zeifis. Met een knikje wil ze zeg
gen: het komt goed. Geen paniek. Vol
ledig zen baant ze naar baan 6. Links
en rechts van haar allemaal donkere
barbies. Nergens voor nodig, die lip
penstift en die rare haarbandjes.
Show maakt de Utrechtse liever met
haar benen.
Een paar snelle sprintjes, de over-
kleding uit en dan naar het startblok.
„In Lane 6: Dafnie Sjippers", schalt er
door het stadion. Ze lacht even en
zwaait kort naar de camera. Geen Bol-
teske handspelletjes, nu. Allemaal on
zin. Ze hurkt. Schikt haar blonde
paardenstaart nog even naar achte
ren. Zucht, ademt uit en dan gaat het
hoofd naar beneden. Pure concentra
tie in een muisstil stadion. Set!
KNAL!
Weg is ze, amper vijftienhonderd
ste van een seconde na het start
schot. Schuin de bocht in, met een
grimmige blik. Puffend. Lucht uitbla
zend. Dit deel is werken, straks komt
het plezier. Op snelheid die bocht uit
rollen, daar begint haar 200 meter
pas. Met een flinke achterstand komt
ze als vijfde het rechte stuk op geden
derd. Links van haar lopen Camp
bell-Brown en Thompson nog me
ters voor haar. Rechts is McGrone
vooruit en ook Tarmoh in baan 8
Seconden
voelen als uren
op dit moment
waarop een
leven kan
veranderen
houdt gelijke tred.
Dan gaat de motor aan. Op boven
benen die met de angstaanjagende
precisie van cilinders van een motor
op en neer klappen, is ze amper tien
meter uit de bocht Tarmoh al voorbij.
Klap. Klap. Klap. En ook McGrone is
uit de weg geruimd. Alleen die twee
dekselse Jamaicaansen nog.
Molenwieken
Als wieken van een op hol geslagen
windmolen draaien haar benen op
en neer. Zeventien seconden heeft
sprintoma Campbell-Brown mogen
geloven in zilver, dan stuift de Hol
landse jeugd voorbij.
Het zilver is binnen, maar dat is
niet genoeg. Alleen staat die Thomp
son ook niet stil. Dit wordt close, be
seft ze. Heel close. Nog twintig me
ter. Achttien. Veertien. Twaalf Het ge
le shirt is bijna aan te raken, nu. En
het meisje in dat gele shirtje ver
krampt. Deze 200 is tien meter te
lang voor Thompson. Schippers voelt
het. Schippers ruikt het. Schippers
ziet het. Nog vijf meter. Vier nog.
Drie. Is ze langszij? Ze neemt het ze
kere voor het onzekere en gooit op de
finishlijn haar hoofd vooruit.
Ze lacht, slaat de handen voor haar
gezicht en wordt al gefeliciteerd door
anderen. Maar zolang het scherm
niets laat zien, houdt ook Thompson
hoop. Seconden voelen als uren op
dit moment waarop een leven kan
veranderen. Beiden gaan er maar bij
zitten.
Dan komt de bevestiging. 'Schip
pers: 21,63'. Goud, in een Europees re
cord. Die klok moet kapot zijn, denkt
ze even. Maar nee. Languit laat ze
haar lichaam op de piste vallen. De
duimen omhoog. En de ogen dicht.
Als ze haar ogen weer opent, is er
niets veranderd. Deze droom is waar.
Wereldkampioene, het staat er écht!
ZATERDAG 29 AUGUSTUS 2015
Met een laatste krachtsinspanning werpt Dafne Schippers zich voor de beide Jamaicaanse toppers Elaine Thompson en Veronica Campbell-Brown (rechts) over de lijn. foto AP
door Arjan Schouten
De gouden race van Dafne: slechts als vijfde uit de bocht, waarna haar indrukwekkende inhaalrace begint met benen als op hol geslagen molenwieken, foto's AFP, AP en Reuters
