Ook ca\ia's
worden kalm
van zen cd
2 I HARTS*
Lekker in balans
Vermist
Dertig jaar geleden verdween de toen 18 jarige Maarten Visser
spoorloos in Chili. Aan de vooravond van de Internationale
Dag van de Vermisten, op 30 augustus, beschrijft zijn zus Fifi
wat de verdwijning van haar broer nog altijd met haar doet.
/ma
'mm
I i 11
Geen nieuws, goed
nieuws, zeiden de
buren. En dan lachten we
onze bezorgdheid weg
Wat te doen als je door alle lawaai
om je heen naar stilte snakt? Dan
bedenk je je opeens datje die
zen-cd nog hebt liggen.
Collega's die vragen stel
len, de buurvrouw die
om een praatje verlegen
zit, de tetterende tv. Af
en toe snak je naar
stilte! En wel nü! Uit die
laptop, uit die televisie
en de telefoon op 'ge
luidloos'. Laat maar
komen die kalmte. Heer
lijk. Wat een weldaad.
Hoewel... Het wordt nu
wel erg, euh...stil. Had
den we niet nog zo'n
zen-cd liggen met Vre
dige melodieën'? Zoals
'Path to enlightenment'
en 'Perpetual Peace'.
Cd'tje in de speler. Kopje
thee erbij. En inderdaad,
al snel merkje dat die
kabbelende, licht gol
vende, ruisende piano-
en cellomelodieën wer
ken. En verbeelden we
ons dat nu, of hebben de
cavia's hun gescharrel
inderdaad gestaakt en
zich opgekruld in een
bergje hooi? Het lijkt
erop. Mens
en dier, we
zijn even he
lemaal zen.
PRESENTATIE
&H
ONTSPANNEND
MOTIVEREND
Op de wc van mijn ou
ders hangt een scheep
vaartkalender met een
plastic schuifje erop
waarmee je de datum
aangeeft. Het staat op 8 januari
1986: de dag dat mijn broer Maar
ten 19 jaar zou zijn geworden; de
dag dat we een afscheidsdienst
voor hem hielden.
Mijn broer ging na zijn eindexamen
per vrachtschip naar Zuid-Amerika.
Hij reisde, werkte en leefde volop.
Elke week schreef hij een brief met
een verslag van zijn belevenissen
en bespiegelingen op het leven. Tot
die trouwe stroom flinterdunne
luchtpostenveloppen in december
1985 stokte. Geen nieuws, goed
nieuws, zeiden de buren. En dan
lachten we onze bezorgdheid weg.
Maar op 21 december stonden twee
agenten op de stoep die vroegen of
ze mochten binnenkomen.
Maarten werd vermist sinds een
wandeling op een vulkaan in Chili.
Het was het Chili van Pinochet, van
dictatuur en verdwijningen. Ik was
zestien en stelde me voor dat hij in
die vulkaan was gevallen. Het
meest verontrustend vond ik de
ernstige blik van de agenten, die -
politiepet in de hand - ook ons kin
deren een hand gaven en 'veel
sterkte' wensten. Het woord 'ver
mist' vond ik in zekere zin gerust
stellend. Want vermist is een vaag
begrip. Je kunt er nog alle kanten
mee op - wie niet officieel dood is,
kan zomaar weer opduiken.
Mijn ouders vlogen nog diezelfde
dag naar Zuid-Amerika. Ze zouden
Maarten vinden, daaraan twijfelden
we niet. Ik bleef thuis, met mijn ou
dere broer en zus. 's ochtends als
we wakker werden, dachten we:
vandaag vinden ze hem. En: zou hij
dood zijn of nog leven?
Wij hebben vooral die eerste rade
loze maanden tientallen helder
zienden geraadpleegd. Ze zagen
van alles: Maarten zat gevangen,
Maarten zat bekneld, hij zat in een
blauw busje, hij was te goed van
vertrouwen geweest, werd gemar
teld, zat in een sekte, had nog maar
een paar dagen te leven, hij was
dood en hij leefde weer. Helder
zienden geven je waar je om
vraagt: een verhaal, een sprankje
hoop. Een los eindje om aan te peu
teren. Een nieuw paadje voor in je
hoofd. We vragen het, terwijl wij en
zij weten: als ze de waarheid zo
helder zouden zien, zou de wereld
een stuk overzichtelijker zijn.
Op een dag zeiden mijn zus en ik
tegen elkaar: als ze vandaag bellen
om te vertellen dat ze hem dood
hebben gevonden, zeggen we 'o' en
als ze melden dat ze hem levend
hebben gevonden zeggen we ook 'o'.
Maar onze ouders kwamen thuis
zonder Maarten. Eerst mijn vader
die aan het werk moest, en latei-
scheurde ook mijn moeder zich met
moeite los uit Chili. Daarna begon
het lange wachten. Ik wenste vurig
dat ik vooruit zou mogen kijken.
Heel even maar een blik in de toe
komst werpen - een week, een
maand, een jaar. En daarna, zo be
loofde ik de voorzienigheid plech
tig, zou ik geduldig wachten op zijn
terugkeer - dood of levend.
Telefoonoppas
Het was natuurlijk ondenkbaar dat
Maarten ons zou zoeken en ons
niet thuis zou treffen. Mijn ouders
waren van plan geweest te verhui
zen naar Noord-Holland, maar dat
plan ging onmiddellijk van tafel.
Stel dat hij zou thuiskomen.
Daarom moest ook de telefoon wor
den bewaakt. Wanneer we allemaal
de deur uit moesten, kwam er een
oppas voor de telefoon. Onze zorg
was dan ook groot toen heel Rotter
dam een 4 voor zijn nummer kreeg.
Mijn leven, en dat van mijn broer
en zus, begon nog maar net. Ik ging
studeren, werken, trouwde en
kreeg kinderen. Mijn oudste jon
gens, een tweeling, worden volgend
jaar 18 jaar. Als zij straks eindexa
men doen en het leven in stappen,
is onze dochter 16. Daar stopt de
parallel met 1985, moet ik mezelf
steeds weer vertellen.
dinsdag 25 augustus 2015
so
(^CHARLOTTE VAN
GENDEREN
s
De cd-hoes is veelbelovend:
kalmerend groen met een tak
witte bloesem in een vaas
(een flespompoen).
Dat belooft wat.
Het woord 'zen' kan af
schrikwekkend werken.
Sommige mensen hou
den 'zweverig gedoe'
liever op afstand.
Ja, het doet echt wat met je,
die 'traditionele
Aziatische instrumenten'
die blijven golven
en kabbelen.
Na zo'n avondje zen
krijg je behoefte aan
een pittige tegenhanger.
Gangsterrap
bijvoorbeeld.
Als je zoekt naar kalmte,
krijg je wat je wilt. De
muziek is ook prima
geschikt voor je yogasessie
in je huiskamer.
Voor je totale ontspanning
zul je de cd (van
ongeveer zestig minuten)
nog eens moeten
aanzetten.
AL DERTIG JAAR
spoorloos
Maarten
en Fifi Vis
ser voor
zijn reis
naar Zuid-
Amerika.
PRIVÉFOTO
„Ik wenste vurig dat ik
vooruit zou mogen kijken.
Heel even maar een blik
in de toekomst mocht
werpen," zegt Fifi Visser.
FOTO ARIE KIEVIT
