NIEUWS 19
In een sporttas kwam Loai in Europa
aan. Daar sloot het gezin zich aan bij
een troosteloos leger vluchtelingen.
\7T7
len. Gezinnen die op stukken
karton in de open lucht slapen.
Kinderen die horen te spelen in
plaats van tientallen kilometers
te lopen. Vluchtelingen die nau
welijks meer kunnen staan op
bebloede voeten.
Maar de wil om te overleven
is sterker dan het lichaam.
Ouders dragen hun kinderen,
ook al hebben ze een hernia. Pas
geboren baby's overleven met al
leen moedermelk. En iedereen
blijft almaar lopen, als ware het
een lange mars naar de vrijheid.
Zo kwamen Mohamed (41)
en Najah (31) uit Syrië in Boeda
pest terecht. Ze zijn de ouders
van Loai (10), het jongetje dat vo
rige week wereldwijd hét ge
zicht werd van het vluchtelin-
gendrama. Hij lijdt aan een zeld
zame, erfelijke huidziekte, net
als zijn twee broertjes.
Zijn ouders droegen hem in
een tas met zich mee. „Hij is
geen moment uit de sporttas ge
weest," vertelt Mohamed. „Dat
doet een ouder voor zijn kinde
ren. Je voelt dat je lichaam niet
meer kan, maar de geest heeft
me vooruit geduwd."
Een half uurtje maar.
Wat is een half uur
tje in een mensenle
ven? Of op een reis
die al 5 weken
duurt. Voor Yasmin
uit Afghanistan is dat het ver
schil tussen 'vrijheid' en 'gevan
genschap'. Tussen hoop en wan
hoop.
Ze strompelt op twee kruk
ken langs een verlaten weggetje
naar een kleine grenspost tussen
Horgos (Servië) en Röszke (Hon
garije). Op een gezond linker
been en een korter rechterbeen
met een bungelende voet, die
haaks staat op de andere.
Vriend Aarif draagt de rugtas.
De twee zijn dorstig, uitgeput.
Een kilometer is het, niet
meer. Een kilometer naar Honga
rije. De lift met de auto voor dat
laatste stukje naar het 'Beloofde
Land' nemen ze dankbaar aan.
Hun ogen stralen en ze slaken
kreten van geluk als ze de
douanepost zien.
Maar het hek is dicht. De
grenspost sluit 's avonds om ze
ven uur. Het is half acht.
De handen van de Afghanen
klemmen zich wanhopig vast
om de spijlen. Het is uitgestor
ven aan de andere kant. Ze
zwaaien, in een poging de aan
dacht te trekken van een dou
anier. Yasmin zakt in elkaar op
de grond, omdat ze niet meer
kan staan.
Na enkele minuten komt een
agente met een hond naar de
poort. Ze overlegt met een colle
ga, maar de poort blijft dicht.
Dit wanhopige beeld staat
symbool voor de worsteling van
Europa met de almaar groeiende
stroom vluchtelingen die dage
lijks de Balkan doorkruist. Dui
zenden zijn het er; uit Afghanis
tan, Irak, Syrië, Pakistan, Afrika.
De Balkanroute is een aaneen
schakeling van menselijke dra
ma's en mensonterende tafere-
ZATERDAG 15 AUGUSTUS 2015
Lees verder op volgende pagina
Het doodzieke 10-jarige Syrische jongetje
maakte diepe indruk deze week. In één
klap werd hij het gezicht van het vluchte-
lingendrama in Europa. Verslaggever Ton-
ny van der Mee en fotograaf Marco Okhui-
zen volgden het spoor van dit gezin vanaf
Macedonië naar Hongarije. Zij stuitten aan
de poort van Europa op hartverscheuren
de taferelen.
door Tonny van der Mee
MACEDONIË.
Vluchtelingen
hebben net de
grens tussen
Griekenland en
Macedonië ge
passeerd en
wachten op een
trein die ze ver
der moet breng
en naar West-Eu
ropa. foto Marco
Okhuizen
