In elke stad
NIEUWS 23
een andere schat
fifififi
Vandaag
Morgen
Journalist
Philippus
Zandstra (32)
at een dra
ma. Zit ik in
mijn eentje
aan het
avondeten.
Tinderen in
Antwerpen
gaat compleet anders dan in Amster
dam. Een match is daar binnen een paar
minuten gemaakt, een date kan snel vol
gen, mits de agenda's ook matchen. Ik
bekijk mijn profiel nog een keer. Mis
schien is die ene foto, gemaakt door een
professioneel fotograaf, over the top.
Misschien is het de guitige foto in die
kathedraal, ze zijn hier natuurlijk wat
katholieker. Nee. Het is de tekst. 'Fries
op doorreis zoekt naar een sympathieke
gids voor Antwerpen.' 'Doorreis', dat is
het probleem. Tinder mag zichzelf op
de borst kloppen dat het de grootste da-
tingapp ter wereld is, maar het loopt te
gen een enorm probleem aan: de ver
wachtingen. Mannen, simpele zielen,
zoeken naar seks. Seks is bij vrouwen
juist onderdeel van een groter pakket
dat we relatie noemen. Je kunt welis
waar een match hebben, maar dat wil
dus nog niet zeggen dat de verwachtin
gen ook op één lijn zitten. Doorreis sug
gereert vluchtigheid, een toerist die hier
even is en na twee nachten alweer ver
trekt.
Ik slenter terug naar het hotel, peinzend
over een nieuwe tekst. Terwijl ik door
een straat met kroegen loop, hoor ik in
eens een bekend deuntje. Ik blijf voor
een café stilstaan. Dan hoor ik de tekst.
Fries, mijn eerste taal.
'Hjir bin ikWerbisto'
Twarres! Natuurlijk, dat was hier ook
een dikke hit. Als Fries werd ik knetter
gek van dat nummer. Het was overal.
Hoe vaak Nederlanders er wel geen flau
we opmerkingen over maakten, dat ze
het nummer zat waren. Ik pas ter plek
ke mijn profiel aan: 'Fries die excuses
wil aanbieden voor Twarres'. Vijf minu
ten later trilt mijn iPhone: twee mat
ches, beide Vlaams.
Nu komt de volgende fase: de openenings-
zin. Een match is leuk, maar het gesprek
aangaan, is iets heel anders. Geef ik een
compliment? Of start ik met een neu
traal 'Hoe gaat-ie'? Meestal wordt van
de man verwacht dat hij opent, net als
in de kroeg. Maar als ik in het hotel aan
kom - de telefoon was bijna leeg - zie ik
dat ik niet eens hoef te openen, want ik
ben al aangesproken door Sara: 'Hahaha!
Vond je Twarres echt zo erg?!' (smiley).
Blijkt dat zij een docent had die de cd
de hele tijd tijdens de les draaide. We ra
ken aan de praat over muzikale jeugd
zondes en mode, want ze is docent in
die branche.'Wilde je het net vragen:
blijf je nog lang?'
Zaterdag ga ik alweer, zeg ik. Het is
jammer dat ik zo kort in Antwerpen
ben, want vanavond heeft ze al iets en
morgen moet ze naar een modeshow.
Dat heb ik nou altijd al een keer willen
meemaken, zeg ik. Sara denkt dat er
vast wel kaarten over zijn, morgen heb
ben we contact. Tegelijk met Sara heb ik
ook contact met Nadia, een lieve Ant
werpse die nog wat tips geeft voor be
zienswaardigheden in de stad. Afspre
ken lukt niet, maar ik moet zeker een
keer terugkomen. Als ik ophoud met tin
deren is het al middernacht. Ik heb een
doffe pijn in mijn pols, mijn ogen zijn
kippig van het naar het scherm turen en
mijn tong is een lap leer, zo dorstig ben
ik.
Na ongeveer vijfhonderd profielen ge-
swipet te hebben begin ik patronen te
herkennen. Ik ben Amsterdam gewend,
waar de foto's vaak door een filter zijn
gehaald. Niks van die verhullende tactie
ken in Antwerpen. Ook geen modellen-
poses hier. Integendeel, het mag grappig
zijn. Een gekke bek, een geinig hoedje.
En honden. Heel veel honden. Soms
zijn er zelfs profielen met foto's waar
het baasje niet eens op staat, alleen Bel-
lo in een knus mandje, 's Middags vind
ik het welletjes geweest en maak ik een
wandeling langs de Schelde. Ik laat de te
lefoon in het hotel, anders blijf ik maar
naar het scherm staren zonder iets van
deze stad te zien. Als ik terugkom, heb
ik een bericht van Sara. 'Oei, ik heb je
een paar berichten gestuurd maar die
zijn niet aangekomen De tickets zijn
toch al uitverkocht.:-(' En in plaats daar
van gaan ze stappen die avond. Moet ik
me nu opdringen? Ik zeg nog dat ik het
leuk had gevonden om met locals uit te
gaan in Antwerpen. Ze hapt niet.
Het is bijna etenstijd en mijn date gaat niet
door. Ik ga door mijn matches heen. Be
halve Sara heeft niemand geopend. Ik
start een wanhoopsoffensief en ga ma
niakaal chatten. Goddank hapt ene Cla
ra toe. Ze gaat zo het Belgisch elftal kij
ken in een openluchtbar. Kom langs.
Enigszins opgelucht zoek ik een restau
rantje op. Ik eet weliswaar weer alleen,
maar heb een date. Ik moet opschieten,
want de wedstrijd begint zo al. Terwijl
ik curry eet op het terras van een Thais
restaurant besefik plotseling dat ik best
wel moe ben. Komt het door de wande
ling? Het tinderen? Vreemd. En nu be
gint het ook nog te regenen. Bericht van
Clara: twijfel of ze nog wel gaat met dit
weer, wat moet ze aan? Ik kan niet ant-
matches
verzonden
openings
zinnen
Respons: 6
date
ontvangen
openings
zinnen
woorden, want terwijl ik iets wil tik
ken, valt de telefoon uit, terwijl het
ding daarnet nog voor 32 procent was
opgeladen. Ik zet 'm opnieuw aan, maar
Tinder blijft zwart. Gelukkig weet ik on
geveer waar de bar is. Als ik er na een
dwaaltocht door Antwerpen eindelijk
ben, zie ik haar niet. België heeft al ge
speeld, Clara is weg. Terug in het hotel
zie ik pas dat ze naar een club is gegaan.
Ik weet niet wat er aan de hand is, maar
ik ben zo vermoeid door 36 uur op Tin
der zitten dat een avond clubben mij fa
taal wordt. Gisteren wilde ik op pad, nu
wil ik vooral ergens zitten. Ik maak een
nieuwe swiperonde. En dan reageert
ene Kaat op een bericht van mij. Een ar
chitect met een scherp gevoel voor hu
mor. En óók nog eens een Antwerpse.
Ik zeg dat ik de dag erop naar huis ga.
Zij stelt 's ochtends koffie voor.
Verrek, Kaat blijkt in het echt knapper dan
op Tinder. Nee, veel knapper. Ik zie hoe
ze binnenkomt en besef wederom dat
het de hele tijd zo gaat. Iemand binnen
een seconde afrekenen op een foto, en
als het langer duurt op basis van een lul
lig tekstje. Met die brokjes informatie
moet je het doen. Ze vertelt me over
haar reizen, over België, over de koffie,
in deze bar. Er is geen romantische klik,
maar dat hindert niet. Het is fijn met ie
mand uit deze stad te praten, die me al
les vertelt over wat in dit land speelt.
Waar Kaat me begroette met een kus,
gaat het afscheid nu met drie zoenen.
Gaan we elkaar ooit weer zien? Die
vraag behandelen we niet.
Op weg naar het station van Antwerpen
voel ik me een beetje beter. Toch één af
spraak, één echt gesprek in Antwerpen
gehad. Als ik met de trein Roosendaal
passeer, krijg ik een bericht van Sara.'Ik
wil je grg een inside-toer geven v Ant
werpen.' Ze geeft me haar telefoonnum
mer, voor een volgende keer.
ZATERDAG 8 AUGUSTUS 2015
Verrek, Kaat blijkt
in het echt knapper'
w
De volgende dag begin ik weer met swipen.
Philippus
maakt een praat
je (niet Kaat).
foto Joost de Bock
f»
