r>
ZOMER 14
maandag Waar is dat feestje? I dinsdag Langs de Nederlandse kust I WOENSDAG Waar is dat feestje? I donderdag Va ka ntielic
dag 23 LANGS DE NEDERLANDSE KUST De Koog - Oosterend Aantal stappen: 31.428 Aantal kwallen: 0
Net zoals ze Jan koesterden, zo respecteren
veel mensen hier op Texel Karina Wol
kers, weduwe van een van de beste Ne
derlandse schrijvers ooit. Wolkers (Oegst-
geest 1925 - Texel 2007) was verknocht aan het ei
land. Net als Karina, de pur sang Amsterdamse. Wol
kers vond op het eiland de rust die hij nodig had
om te kunnen werken. Zij vond een plek om samen
met Jan de tweeling op te voeden.
Texelaren zullen je niet gauw vertellen waar het
huis staat. Voor haar privacy en uit een soort pos
tuum respect voor Jan. „Een aardige vent was dat,
zonder kapsones", zegt een buschauffeur.
„Daarom is het wonen hier ook zo fijn. Ze laten
je met rust", beaamt Karina Wolkers. Is altijd zo ge
weest. Ook na de dood van Jan hadden de eilanders
zo'n aardige manier waarop ze haar behandelden.
Bovendien zijn de lijnen heel kort. Als ze een lekka
ge heeft, staat binnen vijf minuten iemand met zijn
waterstofzuiger voor de deur. Die hulpvaardigheid
heeft niet met bekendheid te maken, zegt ze. „Het
is zoals Texelaren zijn. Dat doen ze voor iedereen.
Naast ons woonde een vrouw, ze was alleen, had
niet veel geld en die hielpen ze ook."
Strandpaal 12 is niet ver. Daar kwam Wolkers
graag met zijn vrouw. Hij ging op het terras zitten,
en Karina dook het water in - zelfs als het ijskoud
was. Paal 12 komt ook voor in Wolkers' laatste ro
man Zomerhitte, in 2005 het Boekenweekgeschenk.
Sinds een paar jaar bestaat de Wolkersfietstocht
voor de fans. Het huis en de bijzondere tuin zijn
wel buiten de route gehouden. Een voorrecht dus
om beide te bezoeken.
Karina vindt het wel stoer, onze lange wandeling
langs de Nederlandse kust. Dat we onderweg steek
proefsgewijs kwallen tellen (hoeveel liggen er op
een willekeurig stuk van honderd meter) boeit haar.
„Jan hield van kwallen. Hij vond de mooiste die wit
te met zo'n prachtig blauw indigo randje. Vanuit es
thetisch oogpunt perfect. Zo bekeek hij het leven
ook. Het is pas goed als er harmonie is, in vorm en
kleur. Net als bij een roman."
In de tuinvijver geen kwallen. Wel een keer een
verdwaalde waterspreeuw. Jan waarschuwde met
een de lokale vogelvrienden die er dan ook binnen
vijf minuten met hun kijkers stonden. Jan Wolkers
is niet dood, want nog lang niet klaar in zijn tuin.
Klinkt raar, maar het is wel zo. Bomen en planten
groeien door, volgens zijn aanwijzingen. Karina is
geen tuinman die het mag bijhouden, maar een groe
ne restaurateur met een vrije opdracht.
Jan heeft veel zelf geplant. Karina wijst: „Dat mag
blijven staan en dat daar, dat moet straks weg. Soms
moet je ruimte scheppen. Het is gereguleerd hier. Ik
zei altijd tegen Jan: volgens mij ziet deze tuin er van
boven uit als een schilderij dat je hebt gemaakt tus
sen i960 en 1980. Van die opbouwstukken, construc
ties. Deze tuin heeft dat ook. We gaan wel mee met
de natuur, maar wij bepalen wat er wel en niet mag.
De natuur is de leidraad voor deze grond."
'Wij'. Nog steeds. Ze praat over haar Jan, de man
die haar liefhad als zijn muze. Hij zou ook haar inspi
rator blijken. Karina Wolkers schrijft regelmatig ver
halen. Niet alleen over haar beroemde man maar
ook over haar eigen familiegeschiedenis. Opgroeien
in een communistisch gezin in de oorlog, de Koude
Oorlog daarna en - heel anders - schooltuinen en
wat daaruit voortkwam aan inspiratie.
Daar staat ze, in een hoek van de tuin die een
evenbeeld heeft in de Amsterdamse Polanenstraat
waar ze een Jan Wolkerstuin hebben aangelegd. „Jan
was erg dol op steigerhout. Hij heeft hij voor Amster
dam een beeld mee gemaakt en ik heb een paar repli
ca's. Een timmerman heeft ze voor me gemaakt op
VRIJDAG 7 AUGUSTUS 2015
zorgt voor
Jans tuin
Foto links:
Jan Wolkers
in zijn
atelier, foto
Werry Crone
Onder:
Karina in de
tuin. foto Edo
Kooiman
