'iik- -
In liefdevolle herinnering
ZEELAND 15
Wat doet het met
ouders als ze niet
één, maar vier
kinderen moeten
begraven?
"W" e kind overleven, is het erg-
ste wat er is. Je hoort het
I vaak. De meeste ouders zul-
I len gelukkig nooit weten hoe
W dat voelt. Dat geldt niet voor
Miel en Stephanie Steijaert.
Dit hardwerkende katholieke echt
paar uit Slijkplaat verloor tussen
1966 en 1972 vier van hun elf kin
deren.
Miel en Stephanie zelf, overle
den beide in 2004, slechts enkele
maanden na elkaar. Miel (86) was
op. Stephanie (87) ging vervolgens
dood aan puur liefdesverdriet.
Hun jongste zoon Nico Steijaert
(56) uit Oostburg wil graag vertel
len wat voor impact de dood van
zijn zus en drie broers op het ge
zin heeft gehad. Het is een verhaal
van geloof en ongeloof; en over
waar het ware geluk nou echt te
vinden is.
Nico: „Toen ma stierf, was ze in
de volle overtuiging dat ze Marie-
tje, Petrus, Jan, Mario en pa weer
zou terugzien. Dat was prachtig
voor haar. Maar ik ben, net als
sommige van mijn broers en zus
sen, al lang van mijn geloof geval
len. Geen liefhebbende God doet
dit een gezin aan. Wat zitten mijn
zus en broers nu al die tijd al in
de hemel te doen? Hun plaats is
hier. Bij ons."
Pa (koster en ziekenfondsbode)
en ma Steijaert laten de kinderen
in successie komen. Tussen 1942
en 1958 kwam er bijna elk jaar een
tje bij. En liep het omwille van
een paar miskramen niet zo goed,
na een bezoek aan Lourdes kwam
de kindercaravaan weer goed op
gang. Marietje was het vierde
kind, ze werd in 1945 geboren met
een hartafwijking en stierf, als eer
ste in het gezin, op 21-jarige leef
tijd. Nico: „We wisten dat ze niet
oud zou worden. Ze was zwak
van gestel, maar geestelijk mes
scherp. Ik was nog maar acht jaar
toen ze stierf, maar ik weet nog
goed wat de zusters in het zieken
huis zeiden toen ze was overle
den. 'Ze is gelukkig nu'. Wat een
flauwekul! Thuis, bij óns, daar
was ze gelukkig! Mijn ouders had
den veel troost aan die heilsbood
schap, maar ik niet."
De dood van Marietje kwam
niet geheel onverwacht. Die van
Petrus wel. Die overleed twee jaar
later, eveneens op 21-jarige leef
tijd, aan een hersenbloeding. „Hij
was beroepsmilitair en de gezond
ste van ons allemaal. Hij viel neer
tijdens een voetbalwedstrijd in
Limburg. Meneer pastoor kwam
het ons zeggen in Slijkplaat toen
we net zaten te eten. „Eet maar
eerst door", zei hij voor hij het
slechte nieuws bracht. Hij wist na
tuurlijk dat we de dagen daarna
amper meer zouden eten. De
schok onder de kinderen was
'Toen ma stierf, was ze
in de volle overtuiging
dat ze Marietje, Petrus,
Jan, Mario en pa weer
zou terugzien. Dat was
prachtig voor haar.
Maar ik ben al lang van
mijn geloof gevallen'
enorm. Maar pa zei: „Marietje is
nu niet meer alleen."
Weer twee jaar later, alsof de
duvel ermee speelt, is het Jan, de
eerstgeborene die uit het leven
wordt weggerukt. Hij was nog
maar 28 en onderwijzer op het
schooltje in Slijkplaat. Nico kreeg
zelfs les van zijn broer. „Hij ver
trok die middag met de auto naar
een sollicitatiegesprek in Hazers-
woude. Het laatste wat ik van
hem zag, was dat hij zwaaide uit
zijn auto en riep dat ik braaf
moest zijn." Jan rijdt op de heen
weg verkeerd, keert op de weg en
er volgt een fatale botsing. Nico:
„Onze familie lag weer helemaal
in puin. Maar pa en ma hadden
het te druk om te rouwen, die had
den zich gestort op de zorg aan
Jans vrouw en de drie (kleinkin
deren." Nico heeft altijd versteld
gestaan van de de kracht van zijn
ouders. „Ik weet nog dat mijn
moeder een keer zei: 'Als ik het
moeilijk heb, ga ik naar boven,
doe ik een Weesgegroetje en dan
kan ik er weer tegen'. En ik geloof
ook echt dat dit zo was bij haar."
Twee jaar later houdt de familie
Steijaert weer het hart vast. Het
zal toch niet wéér? Toch wel. Ma
rio sterft in 1972 op 15-jarige leef
tijd aan hartfalen. Nico was toen
13. „We hadden een haat-liefdever-
houding, we waren erg verschil
lend. Maar ik zeg altijd: Hoe gro
ter de kloof, hoe mooier de brug."
Na een potje voetbal gaat Mario
moe op de grond liggen. Hij stond
nooit meer op.... Wat Nico zich
met name herinnert van na de uit
vaart van Mario, was de stilte in
het ouderlijk huis in Slijkplaat.
„De oudste kinderen waren alle
maal al getrouwd en het huis uit.
Het was er opeens heel kil. Door
al die ellende hebben wij overblij
vers allemaal eelt op onze ziel ge
kregen"
De volgende jaren gaan voorbij
zonder een sterfgeval onder de
kinderen. De 'vloek' lijkt te zijn
opgeheven, maar de familie zucht
onder het stempel dat ze in de
voorbije jaren kreeg opgedrukt. Ni-
'Hij vertrok die middag
met de auto naar een
sollicitatiegesprek in
Hazerswoude. Het
laatste wat ik van hem
zag, was dat hij zwaaide
uit zijn auto en riep dat
ik braaf moest zijn'
co: „Als mensen een van ons te
genkwamen, dan werd er achter
je rug om, maar wel hoorbaar, ge
zegd: „Dat is er een 'van dat ge
zin'. Verschrikkelijk."
Dergelijke familierampen kun
nen een huwelijk maken of bre
ken. Miel en Stephanie werden al
leen maar hechter. Uiteindelijk
sterft, ondanks de goede zorgen
van iedereen in het gezin, vader
Miel in 2004. Hij was 86, oud en
gewoon op. Moeder Stephanie,
die op dat moment nog goed is,
wil niet zonder haar maatje en
sterft korte tijd later. Allemaal lig
gen ze begraven op het piepkleine
kerkhofje in Slijkplaat.
Alle overblijvers, broers, zussen
en de aanhang, komen steevast
een keer per jaar allemaal bij el
kaar. Nico: „We noemen onszelf
het Marialegioen. Naar de kerk
waar onze ouders zoveel voor de
den: Maria Sterre der Zee. En we
zijn ook allemaal vernoemd naar
Maria. Mijn ouders hebben voor
het legioen gezorgd."
ZATERDAG 25 JULI 2015
Familie met eelt op de ziel
In deze rubriek praten mensen
over verlies, rouw en hoe het leven
verder gaat.
door Sheila van Doorsselaer
Nico Steijaert
Nico over zijn broer Jan
Hebt u ook mooie herinneringen aan
een dierbare, die is overleden?
We willen uw verhaal graag delen in
onze rubriek 'In liefdevolle herinne
ring'.U kunt contact opnemen met
Ab van der Sluis: 0118 - 434003,
chefnieuws@pzc.nl
Het laatste familieportret van het complete gezin Steijaert. Van links naar rechts: Petrus (1947-1968; hersenbloeding), Bea (nu 61), vader Miel (1917-2004;
ouderdom), Sjaan (nu 72), Jan (1942-1970; auto-ongeluk), Marietje (1945-1966; hartpatiënt), Nico (nu 56), moeder Stephanie (1917-2004; liefdesverdriet),
Tini (nu 44), Mario (1956-1972; hartfalen), André (nu 67), Theo (nu 65) en Paul (nu 64). De foto is in 1965 of 1966 gemaakt bij fotograaf Van Belleghem in
Maldegem.
fotoreproductie Ronald den Dekker
