'Ik vind je leuk'
Fantaseren over
drijvend flatgebouw
I
ZOMER 15
indse kust l ZATERDAG Waar is dat feestje?
VAKANTIELIEFDES DEEL 9
SOORT FEESTJE
Dorpsfeest voor insiders. Ook
leuk voor oma's met podium
ambities
ETEN
Pannenkoeken met schim
melkaas en mossels. Wij zeg
gen: nee!
MUZIEK
Vergelijk het met de muziekuit
voering van het lieve doch ta
lentloze neefje
TRANSFORMATIE
Het best bewaarde geheim van
dit dorp is de grimeur. Petje af!
INLEVINGSVERMOGEN
Daar zit het wel goed mee.
Vooral bij Gérard
Wie denkt niet met weemoed terug aan een vakantie
liefde? Deze zomer tekent Mark van der Werf de mooiste
verhalen op, van vele jaren terug tot heel recent.
Vandaag: Lotte Klein en haar Franse
vakantievriend Vincent
Lotte Klein (36) was 13
jaar toen ze in Frank
rijk aan het volleybal
len was, en voor het
eerst in haar leven merkte:
„Oeps, er staat een jongen
naar me te kijken."
Leuk en 'heel erg span
nend' vond ze dat. Zeker
toen een van
zijn vrien
den als tolk
fungeerde,
en duidelijk
werd wat
Vincent -
want zo heet
te hij - in
het Frans
had gezegd:
„Ik vind je
leuk."
Vincent,
die een jaar
of 16 was,
hield uren
lang haar
hand vast.
„En we lagen
romantisch
naast elkaar op het strand."
's Nachts moest Lotte van
haar ouders terug naar haar
tent komen, zónder Vincent.
„Maar als iedereen sliep, glip
te ik naar buiten en zocht ik
hem op." Eén keer werd ze
betrapt. „Toen ik terug
kwam, zat mijn vader in de
tent. 'Slapen!', zei hij alleen
maar."
De volgende dag kreeg
Lotte een spoedcursus seksu
ele voorlichting. Dat leek
haar ouders geen overbodige
luxe. „Pas op
hè", zei haar
vader steeds.
„Doe voor
zichtig!"
Dat deed
Lotte: „Vin
cent wilde
wel meer.
Maar telkens
als hij zijn
hand onder
mijn shirt
stopte, duw
de ik hem
weg."
Wat was
ze verdrietig,
toen Vincent
als eerste
weer naar
huis ging. De zomerromance
was ten einde.
„Thuis schreef ik hem
brieven, maar je raadt het al:
Ik heb nooit meer iets ge
hoord."
LANGS DE NEDERLANDSE KUST DAG 9
Hoek van Holland - Ter Heijde Aantal stappen: 11.497
Aantal kwallen: 29
Zonder telefoon, zonder ipad, zonder afleiding. Twee verslag
gevers wandelen deze zomer langs de Nederlandse kust.
De eerste drie weken: Jeroen Schmale
Het is een drive-inbio-
scoop zonder scherm.
De hoofdfilm speelt
zich hier af op de
Nieuwe Waterweg. Drijvende
flatgebouwen uit Bermuda en Gi
braltar, met duizenden zeecon
tainers aan boord, trekken voor
bij. Hier is de Koningin Emma-
boulevard. In Hoek van Holland.
Wat zo'n naam ook belooft aan
grandeur, pracht en praal; dat is
hier niet. Wel visrestaurants,
snackbar en tientallen geparkeer
de auto's. Altijd, weer of geen
weer. In een oude Honda zit een
jong stelletje. Haar hand op de
versnellingspook. Die van hem
daarbovenop. In een Citroen Pi
casso zitten Zoel (79) en Fran-
cien (75). Vroeger, toen ze in
Den Haag woonden, kwamen ze
hier vaak. Twee jaar terug ver
huisden ze naar Drenthe. Heer
lijk, die rust. Zoel veegt zijn ver
rekijker schoon: „Ik fantaseer
waar de boten naartoe varen. Da
genlang op zee, dat je alleen
maar water ziet, dat lijkt me
machtig mooi. Of misschien zou
ik doordraaien, dat kan ook."
Ter Heijde
Hoek van
Holland
Maasvlakte
Stellendam
Brouwersdam
We STEN SCHOUWEN
^Breezand
•Domburg
ZOUTELANDE
0BRESKENS
'De koude pannenkoek met
schimmelkaas en mossel zorgt
voor een smakenpalet waar wij
niet mee om kunnen gaan'
partij, was daar ineens een man met body
guards, een grote auto. Dus ik zeg: wat is daar
aan de hand? Blijkt het meneer Bic te zijn, van
die aanstekers. Is een goede vriend van hem."
Zijn Franse accent vervaagt terwijl hij praat en
zowaar, nu horen we dat hij een echte Amster
dammer is. „Gérard is ook lid van die ene club,
waar je niet over mag praten", zegt hij vlak
voor het afscheid. Misschien de vrijmetselaars,
gist Carla, terwijl Hanneke voor haar uit de eet
zaal in stapt. De twee klapzoenen van Gérard
hebben onze wangen roodgekleurd. We la
chen nog, en dan.zien we het orkest. Een be
jaarde dame met haar witte haren in een keu
rig permanent, zit in een roodfluwelen ge
waad met een trommel op schoot. We zien de
blokfluit, het tl-licht, de bezoekers die even
verveeld als hongerig om zich heen kijken.
„Wat leuk dat deze oma's nog zo actief zijn",
zeggen we nog opbeurend tegen elkaar. Tot we
het eten proeven, dat zelfs in het meest inge
dutte bejaardentehuis nog voor een opstand
zou zorgen. De kaneelwijn blijkt een bekken
trekker, de koude pannenkoek met schim
melkaas en mossel zorgt voor een smakenpalet
waar wij niet mee om kunnen gaan. We geven
het op. De dames die het voedsel hebben ge
maakt, bieden nog aan het hoofdgerecht wat
eerder te serveren, wanneer we mompelen dat
we door moeten naar het volgende feest. Vol
schuldgevoel maken we ons uit de voeten. Ze
zijn hartveroverend, die oma's in hun jonk
vrouwengewaden. Maar we zijn blij dat de
middeleeuwen voorbij zijn.
WOENSDAG 22 JULI 2015
Vlnr. Samen zwaarden kijken, ver
slaggeefsters Hanneke van Houwelin-
gen (I) en Carla van der Wal in gezel
schap van een man in harnas, zwaard
gevecht. foto's eigen foto's
voorbij zijn
Lotte en Vincent. Haar brie
ven werden nooit beantwoord.
START
