4 I
Deze zomer vraagt Hart&Ziel Nederlandse
gezinnen uit het buitenland het hemd van het
lijf over hun leven in den vreemde en de
verschillen in cultuur en opvoeding. Vandaag
Oldenzaler René Gosen en Jean Berghaven,
die in Paramaribo wonen, ^doormarco krijnsen
l)e Surinaamse
vrouw verzorgt
haar man
Nederlandse
kinderen zijn
te vrij opgevoed
In Nederland ligt het
tempo hoger
Eten staat bovenaan
in de Surinaamse
cultuur
Het is in Suriname
niet vreemd om kinderen
een tik te geven
Jean: „Ik sta 's ochtends om 5 uur
op om brood te maken voor René.
Of hij dat niet zelf kan? Ik ben niet
anders gewend. Zo gaat het hier nu
eenmaal. Mijn ouders hebben me
bijgebracht dat ik mijn man goed
moet verzorgen."
René: „In Suriname zijn vrouwen
minder geëmancipeerd dan in Ne
derland. Ik vind het prettig zoals het
gaat. Het voorkomt datje
langs elkaar heen leeft.
Als je als man in Ne
derland thuis komt,
vind je een briefje
van je vrouw die
net aan het werk is:
Het eten kun je op
warmen in de mag
netron, tot morgen!
Daar hebben we hier
geen last van. We eten
altijd samen."
Jean: „Je hebt in Suriname meer
dere culturen, ze gaan er allemaal
net even anders mee om. De Hindi
bijvoorbeeld willen helemaal niet
dat hun vrouw werkt. Bij de Cre
oolse bevolking is het normaal dat
je allebei werkt. Maar één ding staat
voorop: ook al ben je druk en heb je
een slechte dag, je moet altijd voor
je man klaarstaan met eten."
Jean: „Ik heb in Nederland gezien
dat kinderen tegen hun ouders zeg
gen, als hen iets wordt gevraagd:
Doe het lekker zelf! Moest ik vroe
ger eens durven... Dan kreeg ik
meteen een mep van ons
mama. Respect voor de
ouders moet er wel zijn,
vind ik. In Suriname
zegje u tegen je ou
ders en spreek je al
tijd met twee
woorden."
René: „We zitten wat
dat betreft op één lijn.
Het is in Suriname he
lemaal niet vreemd om
kinderen een tik te geven,
ook niet tijdens de les op school.
Maar het is wel aan het verande
ren. Mensen zien op televisie hoe
het in andere culturen gaat. Ze ac
cepteren steeds minder dat hun
kind een tik van de leraar krijgt."
DE FAMILIE
René: „Het viel me - na een paar
jaar afwezigheid- op dat het op de
weg een stuk drukker is geworden.
Zelfs op het laatste stukje naar
Twente. En het lijkt of alles sneller
gaat, daarom wil ik nooit meer
terug. Het is me te hectisch. Vertel
eens over die trein, Jean. Dat geeft
mooi aan wat ik bedoel."
Jean: „Oh ja, de trein. Toen we op
Schiphol de trein wilden nemen,
was René al aan boord. Snel, snel,
riep hij. Ik liep nog rustig over het
perron, want ik dacht dat de trein
wel op mij zou wachten. Ja, dat is
heel normaal in Suriname. In Ne
derland is iedereen zo gehaast.
Zelfs in de winkel zie je mensen
rennen. Ik begrijp dat niet. Je kunt
toch ook wandelen!? Ik was hier in
Oldenzaal nog rustig aan het rond
kijken in de winkel, maar mijn
schoonmoeder stond al buiten."
René: „Het leven is in Suriname to
taal anders. Veel relaxter. Het is een
ander tempo. Ik heb ook gemerkt
dat je niet minder gelukkig wordt
van minder elektrische apparaten.
Integendeel zelfs."
René: „Als het in Nederland crisis
is, wordt als eerste bezuinigd op
eten. Want de mensen willen wel
gewoon op vakantie en hun auto
kunnen betalen. In Suriname gaat
eten boven alles. We hebben in de
vleesindustrie eigenlijk niet ge
merkt dat het economisch wat min
der ging. Eén ding heb ik inmiddels
geleerd: je mag een Surinamer
nooit aan z'n eten komen. Als je op
een feestje komt, vind je een over
vloed aan eten en drinken. Je
vraagt je soms af waar mensen dat
van betalen."
Jean: „Eten is een sociaal gebeuren.
Het hoort bij de familie. Daarom is
het vreselijk belangrijk. Je kookt
ook altijd extra. Want er kan altijd
iemand langskomen en die laatje
niet weggaan zonder eten."
René (wrijft over z'n buik): „Ik ben
niet voor niets in 15 jaar tijd 20 kilo
aangekomen. En dan hou ik me
nog in. Ik neem niet meer dan drie
dubbele boterhammen mee naar
mijn werk. Daar moet ik het mee
doen. Maar de gemiddelde Surina
mer gaat van huis met een grote
bak warm eten, dat z'n vrouw 's
dinsdag 21 juli 2015
'Kom bij een
Surinamer
nooit aan
z'n eten'
René Gosen (49):
kwaliteitsmedewer
ker en docent.
Jean Berghaven
(41): medewerker
pleeggezincentrale
Jaromir (10)
>René
Gosen,
Jean Berg
haven en
zoon Jaro
mir willen
niet in Ne
derland
wonen, fotos
LENNEKELINGMONT
