14 ZOMER
De Nederlandse
kust krijgt deze
zomer bezoek
van onze
verslaggevers.
Ze wandelen
van Zeeuws-
Vlaanderen naar
het noordelijkste
puntje, jeroen
Schmale is
vandaag op de
Maasvlakte.
MAANDAG Vakantieliefdes I DINSDAG Langs de Nederlandse kust l WOENSDAG Waar is dat feestje? I DONDERDAG Vakantieliefde:
DAG 8 LANGS DE NEDERLANDSE KUST Stellendam - Maasvlakte Aantal stappen: 22.091 Aantal kwallen: 0
GttN<A^ü®PPÜ
Nooit is hij terug geweest. Geen
behoefte aan. Niet in de eerste
weken na het ongeluk, niet bij
de onthulling van het monu
ment, niet toen het eind vori
ge maand vijfjaar geleden
was.
Maar nu gaat Ed Oudenaar
den (56) toch mee, in zijn rolstoel. Terug naar de on-
heilsplek. „Want", zegt hij gedecideerd, „nu heeft
het een doel dat ik er kom. Jouw verhaal. En de foto
die er bij komt." Vooral dat. Die foto. Alles voor het
beste beeld. Neergestort met een helikopter, alles ge
broken wat maar stuk kan in een lichaam, een ge
deeltelijke dwarslaesie, de rest van zijn leven in een
rolstoel, zal best. Eens een fotograaf, altijd een foto
graaf. Afgekeurd, dat wel. Wat er ook allemaal naar
de vernieling is geholpen bij die enorme klap, de
blik van Ed is nog altijd scherp.
„O, wat staat dat monument op een mooie plek",
roept hij enthousiast. „Vooral door die zee op de ach
tergrond, met die woeste golven. Dit moet wel een
prachtig beeld opleveren, denk je niet?" Alles voor
het beeld.
Een tikkeltje jaloers noemden zijn collega's Ed al
tijd 'een man van hét moment'. Er zijn technisch be
tere fotografen, maar niemand stond, zat, liep,
wachtte zo vaak op de goede plek als hij. In politiek
Den Haag, op reis met de koninklijke familie, in con
flictgebieden, bij grote sporttoernooien, overal waar
zijn werkgever, persbureau ANP, hem naartoe stuur
de.
Hij heeft een bloemlezing in boekvorm meegeno
men, een verzameling indringende nieuwsfoto's die
hij maakte. Op de laatste foto in het boek staat hij
zelf, als passagier in een helikopter. Tong uit zijn
mond, lachend. De man naast hem, Ben Wind,
heeft ook lol. Ze kenden elkaar al jaren, waren blij
'Ik weet nog dat ik mezelf
afvroeg: ben ik nu dood of
niet Dat hoor je toch
regelmatig, dat mensen die
net gestorven zijn boven
hun lichaam mee kunnen
kijken.'
foto Arie Kievit
dat ze weer eens 'een klus' samen hadden: een fiets-
toertocht boven de Rotterdamse haven vastleggen.
Altijd was Ed op de goede plek, behalve toen; zon
dag 27 juni 2010. De helikopter stortte neer in de dui
nen op de Maasvlakte. Twee fotografen, onder wie
Ben Wind, de piloot en een medewerker van het
Rotterdamse Havenbedrijf kwamen om het leven.
Ed niet. „Waarom zij wel omkwamen en ik niet, dat
vraag ik me nog zo vaak af', zegt hij nu. „Geluk
denk ik, ook met waar ik zat in de heli." Zo be
schouwd zat hij wel weer op de goede plek.
Oké, hij heeft altijd pijn, altijd. In zijn rug, in z'n
billen, in de benen. Niet alle zenuwen zijn afge
scheurd en wat hij nog voelt, is allesbehalve prettig.
Maar hé, hij is er nog. En hij heeft Kyra, zijn doch
ter van inmiddels 10. „In de eerste jaren werd ze
vaak boos op mijn rolstoel. Zei ze: 'Stomme stoel'.
Maar laatst merkte ze op, de schat: 'ach pap, ik weet
eigenlijk niet eens meer hoe het was toen je nog wel
kon lopen. Alleen van sommige filmpjes'." Hij heeft
zijn handbike, waarmee hij vorige maand voor het
tweede jaar 21 steile kilometer omhoog reed op een
Oostenrijkse gletsjer. Vooral hierom: de wereld te la
ten zien wat er allemaal nog wel mogelijk is als je in
een rolstoel terechtkomt.
De geheugenkaart van zijn fototoestel overleefde
de crash, anders had hij die foto van hem en Ben
Wind ook niet meer gehad. Maar de geheugenkaart
in zijn eigen bol, die hapert als het over het ongeluk
gaat. „Ik weet nog dat we instapten, dat ik dolde met
Ben. Dan is er een heel gedeelte weg en herinner ik
me pas weer dat ik bijkwam in het ziekenhuis, na
een kunstmatige coma van acht dagen. Ik opende
mijn ogen, zag een systeemplafond en dacht: dat heb
Prachtige plek voor een
VOC.U
NAARHUVrnMlNl
WUXAN04N
AYSttNUTOUi»
ZOND» HCKEt ftKGKCA
SNtt M-S HU UC.H1iW5j||C*
YANG7AAM MS HN
OV»M. WV»
W DROOW 0%
OtVAVIVitntSHttVW A
M U ïvwiottotvwv.^^
VKKfcN,\UkGlNNOGW
TEK NAVïtDACMtÉNIS AAN Of SlACHTOf ffcv
VAN HU HfLIKOVTfRONGtLtlK DA> ?7 |UW»
en OUOÈNAARDfN
Ed Oudenaarden is enthousiast over het monument,
maar wordt stil als hij de namen op de gedenksteen ziet.
