Eerst was er alleen
een stamelend
'hoi', later kwam de
eerste kus
12 NIEUWS
Dwars door Europa fuiven verslaggevers Carla en
Hanneke deze zomer elke dag mee met een feestje. Klein
of groot, festival of verjaardag, als er iets te vieren valt,
zijn ze erbij. Vandaag: het tienjarig huwelijk van Rasmin
en Mirjam.
MAANDAG Waar is dat feestje? I DINSDAG Langs de Nederlandse kust i WOENSDAG Waar is dat feestje? I DONDERDAG Vakantielie
WAAR IS DAT FEESTJE DEEL 7
Hij past nog. Mirjam Gootjes
draait een rondje in haar trouw
jurk. De zijden stof danst rond
haar enkels. Tien jaar geleden
droeg ze hem voor het laatst, op die ene gro
te dag die ze op precies dezelfde plek in
Bessais le Fromental vierde. De trouwerij
met Rasmin vond plaats tussen de gouden
graanvelden, temidden van haar familie en
liefste vrienden. Net als toen wacht hij op
haar bij die bruine staldeuren van de voor
malige boerderij, die nu het buitenhuis van
de familie Gootjes is.
In 2005 was het bloedheet, vandaag
schijnt de zon net wat minder uitbundig.
En alles is net iets minder strak georgani
seerd. Haar trouwschoenen is Mirjam verge
ten - dan maar teenslippers. Schoonzus Lin
da komt aansnellen met een zojuist ge
plukt veldboeketje. En waar is de bruide
gom? Ah, daar. Als een keurmeester staat
hij gebogen over de bruidstaart.
In zijn korte broek en T-shirt - 'mijn net
te pak was voor vanavond toch?' - wandelt
Rasmin naar de deur. Eerst met glinsteren
de ogen van pret, maar al snel nat van de
tranen als zijn vrouw voor de tweede keer
naar buiten stapt. Recht in zijn armen. Ze
kussen. Weer en weer.
Ook bij haar schieten de tranen in de
ogen. Ze zag hem 22 jaar geleden voor het
eerst lopen, op school in Leeuwarden. Eerst
durfden de twee alleen een stamelend 'hoi'
uit te wisselen, later kwam de eerste kus,
op het station van Leeuwarden, waar hij
haar heenbracht nadat zij een lekke band
had gekregen. Daarna was er de postbode,
die hun liefde tot grotere hoogtes stuwde,
met de liefdesbrieven, de geparfumeerde
beertjes die hij door de deur frommelde.
Gniffelend luistert broer Igor aan de
picknicktafel wat Rasmin toen allemaal uit
de kast heeft getrokken. Hij is er ook, voor
dit weekend van jubilea. Niet alleen het
tienjarig huwelijk van Rasmin en Mirjam
wordt gevierd, een neefje en een nichtje
vieren eveneens hun verjaardag. En dan is
er nog het 45-jarig samenzijn van Rasmins
ouders die precies 12,5 jaar geleden dit va
kantiehuisje kochten.
Voor dat alles is Bessais le Fromental de
gedroomde locatie. We zagen het 's och
tends pas echt goed, na een avond waarin
VW-bus Henri zich door de donder en de
bliksem een weg hierheen ploegde. „Als je
naar het einde van de wereld wilt, moet je
naar Bessais", hadden we na het zoveelste
slingerweggetje gegrapt. Maar aan het ein
de van de wereld wacht het paradijs. Balen
hooi die op het kortgewiekte land liggen te
pronken, klaar om geschilderd te worden
door Van Gogh. Hagedissen die voor de voe
ten wegschieten, paarse bloemen, een oud
melkhuisje waar nu vlaggetjes en gekleur
de lampjes aanbungelen, en verrukkelijke
klodders chocopasta - de bruidstaart bij
dertig graden - op kartonnen bordjes.
Rasmins vader Adri bemachtigde dit
huis op het moment dat hij de hoop op een
ideaal buitenverblijf had opgegeven. En nu
verwelkomt hij er ook de familie van zijn
schoondochter Mirjam en wacht er een
waslijst aan 'plechtige' momentjes.
Eerst zijn de neefjes en nichtjes aan de
beurt, die zich al knuffelend op oom Ras
min en tante Mirjam storten en hen een fo
tocollage in de handen drukken. Mirjam
Tien jaar later, weer terug
Mirjam met kinderschare. Het bruidspaar had graag eigen kroost maar de
ze wens werd nooit vervuld. Rechts met vriendinnen.
