Dixon neemt ons
mee naar de feesten
die de avond voor 14
juli al losbarsten
14 ZOMER
Dwars door Europa fuiven verslaggevers Carla en
Hanneke deze zomer elke dag mee met een feestje.
Klein of groot, festival of verjaardag, als er iets te vieren
valt, zijn ze erbij. Vandaag: Parijs.
MAANDAG Vakantieliefdes l DINSDAG Hier langs de Nederlandse kust I WOENSDAG Waar is dat feestje? I DONDERDAG Vakantielie
WAAR IS DAT FEESTJE DEEL 1
We vallen maar met
een met de deur in
huis. Kent u die gro
te vliegshow op
'Quatorze julliet',
hét feest om de be
storming van de Bastille en dus het begin
van de Franse revolutie te vieren? Waarbij
machtige straaljagers blauwe, witte en rode
rook over Parijs uitspuwen, zodat de stad
lijkt te worden ondergedompeld in een gro
te, zachte, Franse vlag? Die hebben we dus
gemist.
Even terug naar de avond ervoor. Ook Pa
rijs. Ruim voordat hier op 14 juli het natio
nale feest losbarst, leggen we de ronkende
motor van onze volkswagenbus Henri het
zwijgen op bij de kampeerplek die Hanne
ke heeft uitgezocht. Eén probleempje: het
blijkt een doodnormale, kale parkeerplaats
te zijn. Een ventje niet veel hoger dan onze
heup praat ons in hallucinerend rap Frans
bij. Dat je hier niet kan slapen, er geen wc
is, maar het treinstation wel prima bereik
baar is. Oftewel: we kunnen het beste door
rijden naar een afgelegen camping, verder
op. Carla luistert, knikt, en vertelt daarna
opgetogen dat ze zich in elk geval de eerste
twee aanwijzingen nog kan herinneren.
Soort van.
Ongeveer drie minuten later is Henri op
nieuw stuurloos en schakelt een voorbijgan
ger hulptroepen in. De enige Engelsspreken-
de man uit het slaperige dorpje Ver-
neuil-sur-Seine wordt per telefoon opge
trommeld. Daar is Dixon Quenette, 21 jaar,
broek op halfzeven, brede tandpastalach:
onze held. Hij leerde Engels door films te
kijken en videospelletjes te spelen. In die
taal droomt de in Guinee geboren Dixon
over de samenwerking die in het verschiet
ligt, met de Franse rapper Booba. Als die
slaagt, gaat hij weg uit Frankrijk. Dan stopt
Dixon met zijn werk bij een restaurant in
Parijs, de stad waar iedereen altijd haast
heeft, terwijl hij het liefste de tijd neemt.
Dat doet hij ook vanavond, als onze gids.
Dixon belooft ons mee te nemen naar de
feesten die de avond voor 14 juli al losbar
sten. Hij is onverstoorbaar, wij wat ner
veus, als we de ene na de andere trein wor
den ingeloodst, daarna de metro in. Geen
idee waar we zullen eindigen, maar we vol
gen. Lopen een trap op, zien een plein en
dan, pal voor l'Arche de la Défense, staan
ze. Potige brandweermannen, bij de poor
ten van een witte feesttent.
Brandweermannen? Ja! Ze heten ons wel
kom op één van de vele 'bals des pompiers'
in Parijs, die op deze avond door spuitgas
ten op poten zijn gezet. In alle veertig kazer
nes en op pleinen zijn zij de gastheren,
schenken ze de champagne; een jarenlange
traditie. „Vanavond ben ik er om te serve
ren, niet om vuur te blussen", zegt Max le
Sommer in zijn gladgestreken blauwe uni
form, van achter de bar. Daar verklapt hij
met een lachje dat hij af en toe snoept van
de bubbels die hij schenkt. Net als zijn col
lega's, die optreden als dj, maar zich ook op
de dansvloer wagen. De mannen van sta
vast blijken verbazend lichtvoetig, ondanks
de stevige zwarte stappers die ze dragen.
Voor we het weten zijn ook wij aan de
zwier. Stampende muziek, champagne a 5
euro per glas. Dixon die ons uitlacht als we
net wat te enthousiast worden, die ver-
Een dansje
Foto links: Dansen op 14 juli in Nice, foto rechts: mannen kussen elkaar op
een van de vele 'bals de pompiers' (brandweerfeesten), foto AP/AFP
Foto links. Sfeerbeeld met Carla (links). Fo
feest, foto AFP
