Een
boek
waard
i
16 NIEUWS
DE LAATSTE NONNEN
Welke zuster maakte het verschil in uw familie,
vroegen we u. De verhalen stroomden binnen.
Zuster Geertrude sprong eruit. Ze is de spin in
het familieweb, vertelt neef Ruud van de Leur.
uster Geertrude is ge
woon tante Jo, al
ging een van haar
achterachternicht]' es
laatst nog een treetje
hoger in achting:
'oma tante Jo'. In zorgcentrum Ma
ter Misericordiae noemen de
niet-zusters haar ook wel 'me
vrouw Van de Leur'.
Ze is 99 jaar oud en al 78 jaar
een Zuster van Liefde. Geen secon
de spijt van gehad, al is ze gek op
kinderen. Op de kraamafdeling
heeft ze ook vaak genoeg het won
der van het nieuwe leven aan
schouwd. Daar hoefde ze zelf niet
aan deel te nemen: „Ik heb voor
Onze Lieve Heer gekozen. Bij
Hem kon ik altijd terecht."
Geboren in Eindhoven heeft
tante Jo, na haar intrede in Til
burg en haar opleiding tot ver
pleegkundige daar, een lange
tocht langs kloosters en ziekenhui
zen afgelegd, van Maaseik in
België tot Kampen in het oosten
van het land.
De dag waarop ze zich bij de
Zusters van Liefde meldde, 28 ok
tober 1936, kan ze zich nog leven
dig herinneren. „In de spreekka
mer las mijn vader bij een afbeel
ding van Christus 'Gaat heen en
vermenigvuldigt u'. Zijn wij hier
wel in een klooster, vroeg hij zich
hardop af."
Ze gniffelt. Een beetje ondeu
gend is Geertrude wel gebleven.
Neef Ruud reageerde op de le-
zersoproep: welke zuster heeft het
verschil in uw familie gemaakt?
Tante lo dus: „Ze houdt alle wel
en wee bij, troost en bemoedigt.
Zij was het ook die het initiatief
nam om ieder jaar een familiedag
te organiseren. Jammer genoeg
kan ze daar zelf niet meer bij zijn,
maar voor ons blijft ze de spin in
het familieweb."
Als Ruud haar een foto toont
van een maxi-cosy met Ilse erin,
wéér een nichtje, zucht tante Jo:
„Wa'n lekker ding toch." Ze lepelt
de ene na de andere anekdote op.
Die verhalen bewijzen dat ze 'een
echte Van de Leur' is: niet bang
uitgevallen. Ook de gewonde Duit
se soldaat die haar in de oorlog
een kop surrogaatkoffie in het ge
zicht smeet, werd haar niet de
baas. Die had ze immers al een:
Onze Lieve Heer.
Tevreden rondt ze nu haar le
ven af in het Tilburgse zorgcen
trum, dat meer en meer leken telt
die de herinnering aan het kloos
terbejaardenoord doen vervagen.
Tegen de reuma in haakt Geertru
de alle dagen engeltjes voor de
kerstbomen van heel haar familie.
Maar ze zijn ook te koop: „1 euro,
voor de missie."
Ruim driehon
derd mensen
stuurden hun
herinneringen
aan Gods Brui
den op naar de
regionale dagbla
den, waaronder
deze krant. Dier
bare, akelige, ver
drietige en inspi
rerende verha
len over de in
vloed van zus
ters op het leven
van lezers.
Humoristische
anekdotes, prach
tige foto's, tien
tallen bidprent
jes, portretten
van missiezus
ters die in verre
landen indruk
wekkend werk
neerzetten. Al
het materiaal bij
elkaar is een
boek waard. Aan
dat boek wordt
gewerkt. Het zal
een fraai beeld
geven van een
tijdperk in Ne
derland dat bijna
ten einde is,
maar dat het ver
dient te worden
vastgelegd aan
de hand van de
vele persoonlijke
verhalen die zijn
ingezonden.
'Bij Onze
Lieve Heer
kon ik altijd
terecht'
door Tom Tacken
Het geheel verzorgde weekend
voor twee personen gaat naar
Thea Mansvelders-Vullings. Zij be
schreef haar goede ervaringen als
ongehuwde moeder met de non
nen in Goirle. Ze krijgt Limburgse
gastvrijheid met een culinair topar-
rangement in Chateau Holtmühle
in Tegelen, nabij het kloosterdorp
Steyl.
/godsbruiden
Het verhaal van Thea Mansvel
ders-Vullings is eerder ge
plaatst in deze krant en na te
lezen op de website, net als
andere artikelen in de serie
over nonnen.
Ruud van de Leur en zijn tante, zuster Geertrude.
foto Joris Buijs/Beeld Werkt
