Angelo de Rijke speelde bij Anouk en Acda De Munnik. Vanavond staat hij weer
20 NIEUWS
Als twintiger heeft gitarist Angelo de Rijke al een carrière
waar menige veertiger jaloers op mag zijn.
gaansleven. Ik heb meteen rechts
omkeert gemaakt. Ik heb een
vriend opgebeld en gezegd: 'Ik ga
naar de rockacademie.' Mijn
ouders vonden dat ook goed."
„Ik had mijn propedeuse niet
gehaald en ik was blessuregevoe-
lig, dus het vlotte niet zo. Voor
een gitaartentamen had ik een
filmpje gemaakt en op YouTube
gezet. Dat kwam toen net op. Ik
dacht: 'Why not?' Ik zet het er ge
woon op. Kreeg ik een mailtje van
Anouk, dat ze het goed vond. Ik
heb beleefd teruggemaild, maar ik
dacht dat het een grap was van ie
mand. Ik weet nog dat ik die dag
met een vriend naar Amsterdam
was om een gitaarversterker te ko
pen en dat ik hem niks over die
mail heb gezegd. Ik dacht dat hij
me uit zou lachen. Maar een paar
dagen later werd ik letterlijk uit
mijn bed gebeld. 'Met Anouk Tee-
uwe', hoorde ik. 'Ik vind je filmpje
te gek, heb je zin om auditie te
doen?' 'Dat lijkt me wel wat', zei
ik. Zoiets is natuurlijk een droom.
Dat overkomt er niet veel."
„Dat is grappig. Dat denkt ieder
een. Ik ben vrijgezel. Meisjes vra
gen me vaak: 'Je hebt ze zeker wel
voor het uitkiezen als je op het po
dium staat?' Maar in mijn wereld
kun je seks, drugs en bijna ook al
le rock roll wel wegstrepen. Ik
werk hard en ik bereid me goed
voor. Drinken doe ik niet. En ach
ter de schermen gebeuren er geen
gekke dingen. Na Groots zitten
we aan de bar of in de kleedkamer
nog wat te pimpelen. Dat is het ei
genlijk wel.
Bij Anouk was het heel turbu
lent, maar op een andere manier.
Het was heel intens, alles stond
heel erg op scherp. Het was kei
hard werken. Ze was veeleisend,
maar op een goede manier. Het
was wel op je tenen lopen. Wij wa
ren jonge honden. Ze heeft ons ge
leerd hoe je echt in een rockset-
ting moet spelen, kwalitatief goed
maar ook met het juiste gevoel.
Dat je er echt voor honderdtien
procent moet staan."
„Ja, na een concert in Amster
dam. Tien minuutjes na de show,
in de kleedkamer, kregen we te
horen dat we konden vertrekken.
Ze wilde weer met andere gasten
werken, met wie ze eerder had ge
speeld. Toen had ik het gevoel dat
we waren gebruikt, natuurlijk.
We kregen veel te weinig betaald.
We speelden voor een appel en
een ei. Ik krijg nu het vier- of vijf
dubbele van wat ik toen kreeg. Na
verloop van tijd ging ik er anders
over denken. Ik wist dat het niet
zo lang zou duren en een betere
springplank kon ik me niet wen
sen. Ik heb een geweldige tijd ge
had en met mijn 27 jaar heb ik nu
een carrière waar veel veertigers
alleen maar van kunnen dromen.
Ik kan er nu veel volwassener op
terugkijken dan toen."
„Nee, het was een enorme klap.
Ik had niks anders. Door Anouk
was ik naar Amsterdam verhuisd,
maar mijn ontslag betekende dat
ik weer naar Zeeland moest. Dat
vond ik verschrikkelijk. Daar is
voor mij niets te halen. Ik heb
even thuis gewoond en op mezelf.
Ik bleef heen en weer pendelen
naar Amsterdam. Ik had een uitke
ring die ik alleen maar in de vorm
van diesel in mijn busje gooide.
Daarin bleef ik vaak slapen als ik
ergens naartoe was geweest. Ik
zwierf wat rond. Marcel van As
van de rockacademie bracht me in
contact met Bartel Bartels, een
muzikant die hier in Amsterdam
sessies organiseert. Ik speelde met
Mieke Stemerdink, met de Wild
Romance, met Paul de Munnik.
Op een gegeven moment krijgen
mensen in de gaten dat er een
nieuwe jongen in de stad is, die
hard werkt, betrouwbaar is, lekker
kan spelen, afspraken nakomt.
Dan gaan ze je vragen. Zo kwam
Nog één concert,
vanavond, en de
serie Groots met
een zachte g zit er
weer op. Het is
Guus Meeuwis
dit jaar gelukt vijf keer het Philips
Stadion in Eindhoven uit te verko
pen, wat betekent dat hij in ruim
een week tijd voor 165.000 men
sen heeft opgetreden. De 27-jarige
Zeeuwse gitarist Angelo de Rijke
was er bij. Voor hem is het inmid
dels zijn derde serie Groots, maar
hij verbaast zich nog elke dag over
zijn werkgever. „Guus is een feno
meen. Zijn liedjes, het meezing -
gehalte, de Brabantse gezelligheid,
ik kom er helemaal niet vandaan
en het voelt nog steeds nieuw. Zo
als hij elk jaar dat samengevoel
weet te creëren, dat is bewonde
renswaardig."
De in Amsterdam woonachtige
gitarist komt uit Vlissingen. Als
jongetje van zeven lonkte hij al
naar de snaren. „Ik zag iemand gi
taar spelen en zei: 'Dat wil ik ook.'
Ik begon op een akoestische gi
taar. Volgde muzieklessen, ging
naar de muziekschool. Toen kreeg
ik een elektrische. Dat werden er
twee en toen vier. Dan weet je:
het is menens. Ja, al die gitaren. Ik
zie het een beetje als golfen. Voor
die ene hole heb je net even een
ander stokkie nodig dan voor de
andere. Zo is het ook met gitaren.
Ze hebben allemaal een ander ge
voel, een andere sound, een ande
re sfeer. Ik zie het als een schilders
palet. Ik wil zoveel mogelijk ver
schillende snaarinstrumenten spe
len, zodat ik een breed palet heb
om klankkleuren mee te schilde
ren. Ik ben er ook nog geen mees
ter in. Ik ben nu veel met recla
me- en filmmuziek bezig. Daar
bij is eenvoud de troef. Ik red
me wel met een redelijk goede
smaak en veel simplisme. Het
De grootste vrouwelijke
popster van Nederland.
Ze is wispelturig, de
ene keer joviaal, dan
weer gesloten.
is een kwestie van veel doen, van
het jezelf niet te moeilijk maken.
Ik heb van mijn hobby mijn werk
gemaakt. Net als iedereen moet ik
op mijn werk wel eens iets doen
wat ik niet leuk vind. Maar als ik
dan 's nachts thuiskom en er staat
zo'n grappig instrumentje op mij
te wachten, dan triggert dat toch
weer."
„Een van mijn leraren was een
goeie muzikant. Jan Piet de Klerk.
Die stimuleerde ons enorm. Dat
helpt, als iemand zegt dat het te
gek is wat je doet. Dus timmerden
we aardig aan de weg. Maar we
speelden Nederlandstalige popmu
ziek en het is verschrikkelijk moei
lijk om dat kwalitatief goed te
doen. Als een paar jongens van
dertien over bloemetjes en bijtjes
zingen, vindt iedereen dat schat
tig, maar als je achttien bent moet
het wel ergens over gaan. Dat ni
veau hebben we nooit weten te ha
len. Daarbij komt dat iedereen in
andere bandjes ging spelen. Toen
we van school gingen was het defi
nitief gedaan met Scwar."
„Ja, ik wilde muzikant worden.
Ik had ook geen keuze. Ik ben ner
gens anders goed in. Ik ben nog
een blauwe maandag op de koks
opleiding van het ROC wezen kij
ken. Ik zag daar alle idioten die ik
kende uit de donkere holen van
het uit-
Geen seks, geen drugs en
Angelo de Rijke: „Ry Cooder is
echt de belichaming van de gitarist
die ik over twintig of dertig jaar ook
wil zijn."
foto Hes Mundt
Terwijl je daar op zat, kwam
Anouk langs.
Van school kwam je zo in de eredi
visie van de Nederlandse popmuziek
terecht. Was het een wild leven?
Tot je van de ene op de andere
dag werd ontslagen.
Als gitarist van Anouk kwam je ze
ker zo weer aan de bak?
door Ernst Jan Rozendaal
Angelo over Anouk
Als tiener speelde j'e in SCWAR,
een veelbelovend bandje waarin ook
Roman Huijbreghs van Navarone
speelde. Waarom is dat nooit wat ge
worden?
Maar jij wist daardoor wel wat je
wilde worden.
