Het NK Living Statues wordt morgen gehouden in Limburg
NIEUWS 23
Hoe lastig is dat nou, levend standbeeld
zijn? Eefje Oomen probeert het uit: „Niet
knipperen, niet spreken, niet lachen."
Waar?
drinken. „Maar niet te veel drinken,
want je kan met zo'n heel kostuum
niet meer naar de wc..." Ik: „Eh, Her
mine." Hermine: „Nee, hè." Ik: „Sor
ry. Helemaal niet aan gedacht." Zij di
rigeert me terug naar het toilet bij
haar thuis en houdt mijn rokken om
hoog. Het is dat ze in het echte leven
verpleegkundige is en aan allerlei
soorten blote billen gewend, maar
dit is - zoals tienermeisjes in Ameri
kaanse series zouden gillen - awk
ward.
Aandachtsjunkies
Fotograaf Koen en ik zijn op het par
keerterrein in Arnhem nauwelijks
uitgestapt of drie Marokkaanse jon
gens komen met hun mobieltje op
me af. „Mogen we een kusje?" Eerste
40 cent binnen. We lopen naar de ter
rassen op de Rijnkade, auto's toete
ren, fietsers verdraaien hun nek, toe
risten willen met me poseren. Uiter
mate geschikt voor aandachtsjunkies,
dit werk. Maar wat ik lastig vind:
niks terugzeggen. 'Ben je van de mo
deacademie?' 'Heb je het warm?'
'Mag ik je haar voelen?'
Boze serveerster
De Arnhemse agenten die me vol
gens Hermine wegens gebrek aan ver
gunning voor straatartiest op de bon
zouden kunnen slingeren, laten zich
niet zien. Wel verjaagt een nijdige
serveerster me van haar terras. „Ga
eens werken voor je geld." En ont
spinnen zich voor mijn neus oncom
fortabele discussies. „Heb jij geld,
John? Ik heb geen contanten. Jij, Mar-
tine? Nee, sorry, niemand geld. Niks.
Eh. Nou. Doei hé." Maar dan die mol
lige kleuter, zwarte krullen, rokje.
Die blijft me, terwijl haar ouders iets
verderop zitten, vanaf vijf meter roer
loos aankijken. Wel vijf minuten
lang. Zo hé. Die is pas goed.
in haar woonkamer in Arnhem: daar
draait het om. „Je ziet wel eens van
die ranzige types. Met een versleten
kostuum, een stukje ongeschminkte
nek. Kan niet. Het moet perfect, want
het publiek komt soms heel dicht
bij." Ze sjort me voor mijn optreden
in haar tuin in een tweedehands
bruidsjurk die met drie lagen blanke
lak en goudverf bewerkt is. Het is
een van haar oude creaties. Een engel
van porselein. Porselein is Hermines
specialiteit, 'anderen zijn weer goed
in brons of zilver'. Ik voel me een
briefje in 'n grote krakende envelop.
„Nee, je bent een prachtige en
gel!", klapt Hermine in haar handen,
nadat ze mijn normale teint onder
een morbide laag witte schmink
heeft verstopt, me loodzware vleu
gels heeft omgehangen en een halve
kokosnoot met touwhaar op mijn
schedel heeft geschroefd. „Dat is
geen kokosnoot, maar een baseball-
petje met muurverf." Fotograaf Koen
en ik vertrekken met z'n tweeën naar
het centrum voor mijn eendags-expe-
riment. Een van de buren roept 'hé
Hermine' tegen me.
Een paar dingen nog
Om te zorgen dat ik niet ga trillen,
moet ik 'een beetje mediteren', geeft
mijn instructrice de laatste tips. (Bij
mij blijkt de mantra 'wat doe ik hier,
wat doe ik hier, wat doe ik hier' inder
daad goed te werken). En ik moet
stroperige bewegingen maken. Met
mijn vingers 'als poppenhandjes' bij
elkaar. Ook belangrijk: makkelijke
schoenen. En tevoren goed eten en
Wat raar is... Het
moeilijkste is
dus helemaal
niet het stil
staan. Het
moeilijkste is
het oogcontact. Je hele leven leer je
dat je mensen niet moet aanstaren,
want dat is onbeschaafd, agressie uit
lokkend, en voor je het weet heb je
een regiment griezels achter je aan.
Maar vandaag ben ik een levend
standbeeld en iedereen weet: levende
standbeelden doen niet anders dan ie
mands blik vangen, vastprikken en
vasthouden.
Dus daar sta ik dan, stokstijf, in
duel met een van de stoppelige bin
ken in spijkershort aan de Rijnkade
in Arnhem. Een vent die ook nog
eens uitgelaten 'joehoe, een wed
strijdje staren' naar zijn vrienden
roept. De zon prikt in mijn rug. Mijn
linkerkuit trilt. Mijn schmink loopt
mijn ogen in. Maar knipperen is geen
optie. 'Jij wint', roept hij na drie mi
nuten.
Later die avond zegt Hermine van
der Burgt (mijn 51-jarige instructrice
voor één dag en een van de beste le
vende standbeelden van Nederland)
dat de truc is mensen niet écht aan te
kijken. Je moet je blik 'langs ze' laten
glijden. „Anders is het niet vol te hou
den." Vertel mij wat. Ben na drie mi
nuten gesloopt.
Drie lagen blanke lak
De details, dicteert Hermine vooraf
ZATERDAG 13 JUNI 2015
en loodzware vleugels: zo wordt Eefje een standbeeld, foto's Koen Verheijden
Maak niet echt oogcontact met je
publiek, maar laat je blik langs
mensen glijden.
Streef naar perfectie: het publiek
komt soms heel dichtbij. Een onge
schminkt stuk nek kan dus niet.
Mediteer een beetje, zodat je niet
gaat trillen. Een mantra herhalen
kan voor sommige mensen wer
ken.
Maak stroperige bewegingen met
je handen.
Draag makkelijke schoenen.
Eet en drink goed van tevoren,
maar drink niet te veel. Naar de
wc gaan kan niet met zo'n kos
tuum.
Op de Rijnkade in
Arnhem trekt Eefje als
porseleinen engel veel
bekijks. „Stilstaan is
niet het moeilijkst,
maar het oogcontact.
Ik heb geleerd dat dat
onbeleefd is, nu moet
ik mensen aanstaren
en binnenhalen."
NK Living Statues,
zondag 14 juni,
Valkenburg
(Limburg), van
13.00-18.00 uur,
looproute op
nklivingstatues.nl
Nee, nóóit,
echt nooit
in de lach
schieten
door Eefje Oomen
Een bruidsjurk met drie lagen blanke lak en goudverf, een laag witte schmink
