HARTOrZII I 7
Ik herken die
angst beter
Vrouwen wijzen
promotie af omdat
ze het risico niet
aandurven, niet
omdat ze voor
hun kinderen
willen zorgen
„Als een vrouw drie dagen of min
der werkt, is haar werk bijzaak. Dat
vind ik zonde, zeker als ze talent
heeft. De Universiteit Gent publi
ceerde laatst een onderzoek naar
de vraag waarom zo weinig vrou
wen promotie maken. Je zou ver
wachten dat de zorg voor hun gezin
reden nummer één is. Maar nee,
dat kwam op plek vier. De belang
rijkste reden om een promotie af te
wijzen is dat vrouwen het risico
niet durven te nemen. Bij mijn
coachingsbedrijf SheConsult doen
we exit-interviews met vrouwen die
vertrekken bij organisaties. Heel
vaak geven zij als reden op dat ze
hun werk en gezin niet kunnen
combineren. Wat blijkt? Na een
halfjaar komt er een ander verhaal
naar boven. Ze voelden zich bij
voorbeeld niet gewaardeerd. Over
dat gezin hoor je ze niet meer, daar
hadden ze zich eigenlijk achter
verscholen."
„O nee, helemaal niet! Ik had eens
een cliënte met een directiefunctie.
Ze had een onbevredigd gevoel,
omdat ze vond dat ze moest knok
ken om bij de mannelijke mede
directeuren te horen. Toen ik zei:
'Je wordt nooit écht one of the guys,
viel er een last van haar af. Op een
buitenlandse zakentrip hoefde ze
van zichzelf niet meer met de man
nen te stappen. Aan de top komen
en blijven in een mannenbolwerk
vereist wel een gevoel voor politiek.
Blijf dus bijvoorbeeld de informele
vergaderingen bijwonen om te
weten wat er speelt, maar je hoeft
echt niet mee naar die nachtclub."
„Neelie kwam als excuustruus bij
de Europese Commissie. De toen
malige voorzitter José Manuel Ba-
rosso wilde in 2004 per se een
vrouw als eurocommissaris. De
WD schoof wat mannen naar
voren, maar nee, Barosso wilde
echt een vrouw. Neelie deed het ge
weldig en is nu onze nationale
held. Ik noem haar nadrukkelijk in
mijn boek, want veel vrouwen voe
len zich onzeker omdat ze alleen
maar zouden zijn aangenomen als
excuustruus. Ook al is dat zo, grijp
gewoon je kansen."
„In elk geval Linda de Mol. Het ma
gazine met elke maand haar foto
op de cover wordt een succes. Een
speelfilm waarin ze zelf mee-ac-
teert wordt een kaskraker. Ze trekt
zich niets aan van mensen die vin
den dat ze zichzelf te veel op de
voorgrond stelt. En Nina Brink! Ik
denk weieens: wat zou Nina doen?
Eric Smits schrijft in zijn boek
'Nina, de onweerstaanbare op-
komst van een power lady' dat ze
het exclusieve distributierecht van
Epson Printers kreeg door zich
groter voor te doen dan ze was. In
een bontjas en een geleende Ja
guar reed ze naar het hoofdkan
toor in Duitsland. De heersende
opinie is toch een beetje dat ze de
boel heeft opgelicht. Maar als ik
lef en durf nodig heb, denk ik even
aan haar."
„Toen ik werd gevraagd als vaste
co-host hij BNR Radio, bijvoor
beeld. Ik dacht eerst 'nee, die-en-
die kan dat veel beter'. Dat doen
vrouwen vaak, terwijl mannen ge
woon lekker gaan zitten kletsen. Ik
heb het toch meermaals gedaan en
het was hartstikke leuk."
„O, ik huil vaak voor de tv, maar
ook weieens op het werk. Het
kan gebeuren dat ik uit ontroering
een potje meejank met een cliënte.
Maar veel vrouwen huilen uit
onmacht en dat is niet zo handig.
Voel je een huilbui aankomen
tijdens een vergadering, loop
dan even weg. Mannen zien huilen
als zwakte, dus neem een time
out en benoem later wat je
dwarszat."
„Dat ze zichzelf niet kleiner moeten
maken. En dat perfectionisme, de
lat heel hoog leggen, ook veroor
zaakt wordt door die onzekerheid.
Dat ze die onzekerheid moeten
aanpakken, omdat het ook kan lei
den tot een burn-out. Mijn boek en
de online trainingen die ik geef,
leren vrouwen om met die onzeker
heid af te rekenen."
!<™ppS§
Paspoort
dinsdag 9 juni 2015
GO
Moet een vrouw dan 'one of the guys'
worden om door te stoten naar de top?
In jouw boek noem je Neelie Kroes een
excuustruus. Waarom?
44
Wie zijn jouw helden?
Margreet Smit (43), informatie
manager bij een gemeente:
„Het bedriegerssyndroom: ik had er
nog nooit van gehoord. Toen Vreneli
het noemde in mijn coachingstra-
ject dacht ik er ook niet aan te
lijden. Tot ze vroeg of ik in mijn car
rière weieens kansen had gemist
omdat ik aan mezelf twijfelde. Ja,
dus. Ik heb leidinggevende posities
laten schieten omdat ik bang was
dat het te vroeg was, of dat ik er
een opleiding voor moest volgen.
Ook werkte ik altijd kei- en keihard,
ik moest 200 procent presteren van
mezelf. Uiteindelijk kreeg ik een
leidinggevende positie, maar toen
dacht ik elke dag: straks komt er
iemand die zegt dat het niet goed
gaat. Gelukkig herken ik dat gevoel
nu als onderdeel van het bedrie
gerssyndroom. Ik heb veel meer
zelfvertrouwen gekregen. Als ik
weer heel hard werk, stel ik mijzelf
de vraag: doe ik dit omdat het echt
moet, of omdat ik de lat weer te
hoog leg? Ik herken de valkuilen en
dat vind ik fijn."
Waarvoor had jij lef nodig?
Stel je je ook weieens kwetsbaar op?
Wanneer heb je bijvoorbeeld voor het
laatst gehuild?
Wat kunnen vrouwen leren van jouw
boek?
Vreneli Stadelmaier (Nijmegen,
1962) studeerde bedrijfskunde.
Ze is eigenaar van een coach
ingsbedrijf dat hoogopgeleide
vrouwen traint. Onlangs be
leefde haar boek 'F*ck die on
zekerheid' de derde druk.
Stadelmaier lanceerde een aan
het boek gelieerde online cur
sus met instructiefilmpjes en
huiswerkopdrachten die
vrouwen (en mannen) aan
meer zelfvertrouwen moet
helpen. Vreneli is getrouwd
en heeft twee zonen (16 en
21), een dochter (20), een
stiefdochter (23) en een
stiefzoon (26).
