Spijt om
de jonge koolmeesjes
Waar
bleef't
Kint van
Trente?
ZEELAND 11
Uit de Zeeuwse klei
Zeeuwen in de buiten
Het is het middagloopje, na de
lunch. Geen slecht idee als
je een hele dag binnen zit
achter een beeldscherm.
Want dat is het werk van
Bas Compeer (32) uit Vlissin-
gen. Hij is 'general accountant' bij Zeeland
Refinary. Dat houdt in: veel cijferwerk voor
maandrapportages, jaarverslagen en subsidie
aanvragen.
Met zijn collega's Bart Korstanje en Jan
Boone van 'oil accounting' maakt Bas een
wandeling buiten het terrein van de raffina
derij richting binnenhaven. Het is een uitje
van pakweg een kwartier.
Bas: „We kunnen ook de andere kant op
wandelen, naar de spoorlijn. Maar daar is wei
nig te zien. In de binnenhaven gebeurt altijd
wel wat. Nu ligt er bij Heerema een grote
poot van een boorplatform. Indrukwekkend
om te zien."
De middagwandeling is voor de mannen
wel afhankelijk van het weer. Bij regen slaan
ze over. Dan betekent het voor Bas een echte
kantoordag. Hij komt vanuit Vlissingen met
de auto naar zijn werk. Er zijn collega's die
een fikse fietstocht van hun woon-werkver-
keer maken. Bas kent ze wel, maar voelt geen
behoefte om zich bij hen aan te sluiten.
Natuurjournaal
doorChiel Jacobusse
HET ZEEUWSE LANDSCHAP
De mezennestjes in
onze tuin kwamen
in deze rubriek al
eerder aan bod. Wij
waren er beretrots
op. Een pimpelmezennestje aan
de schutting tegenover het grote
raam in onze woonkamer en een
nestje met jonge koolmezen aan
de achterkant van ons schuurtje.
Na een winter lang pindas voeren
hingen we in het vroege voorjaar
vijf nestkastjes op en onze ver
wachtingen waren hooggespan
nen. In eerste instantie werden
we daarin niet teleurgesteld. Tot
vorige week.
De koolmeesjes stonden op het
punt om uit te vliegen en de bede
lende jongen maakten de hele dag
flink herrie. Levensgevaarlijk na
tuurlijk in een omgeving waar het
wemelt van de katten. Geregeld
betrapte ik één van de vele katten
uit de buurt loerend onder het
nestkastje. In eerste instantie was
het voldoende om wat sissende ge
luiden uit te brengen om ze te ver-
jagen. Maar ze werden steeds
driester in hun pogingen om onze
meesjes te verschalken. Twee keer
hing het nestkastje helemaal
scheef en het mag een wonder he
ten dat het niet met jongen en al
van de muur gevallen is. Naarma
te de katten brutaler werden, wer
den mijn verjaagactiviteiten ook
minder subtiel. Minstens één keer
heb ik zo'n aanvaller getroffen
met een schoen. Maar dat hielp
wel. De katten hielden zich steeds
meer gedeisd, zodat de meesjes
zich aan de zorg voor hun jongen
konden wijden.
Zaterdagmorgen was het in
eens stil rond het nestkastje. „De
jonge meesjes zijn gevlogen"zei
mijn vrouw. Maar ik vertrouwde
het niet helemaal of beter gezegd:
helemaal niet. De vorige dag wa
ren diverse tractoren met gifspuit
in de buurt actief geweest. Er was
langdurig en intensief met gif ge
spoten, zodat het ook in onze tuin
niet te harden was van de stank.
Maar dat was niet het ergste: ik
weet hoe desastreus pesticiden
vooral voor jonge vogels kunnen
zijn. Mijn vrees bleek gegrond.
Toen we de zijkant van het kastje
open deden, zagen we zes dode
jonge koolmezen. Volledig in de
veren en op het punt om uit te
vliegen. Wat een enorme teleur
stelling. Voor ons, maar natuurlijk
nog veel meer voor de mezen-
ouders die zich wekenlang de
naad uit het lijf gewerkt hadden
om de jongen van voedsel te voor
zien.
Nou kun je natuurlijk heel
nuchter redeneren: het zijn maar
vogeltjes. En dat is nog waar ook.
Maar dat was zeker niet de eerste
gedachte die op dat moment in
mij opkwam. Die eerste gedachte
was eerlijk gezegd sowieso niet zo
geschikt om aan het papier toe te
vertrouwen. Maar nu de boosheid
wat geluwd is, blijft er een gevoel
van onbehagen. Dat het in Neder
land zomaar mag: wolken vergif
spuiten vlakbij de bebouwde om
geving waar volop mensen en veel
kleine kinderen wonen. Vergif
waar de tuin tijdelijk onleefbaar
van wordt en waar zorgvuldig ge
koesterde jonge vogels massaal
van doodgaan.
Dat kan toch voor niemand ge
zond zijn?
We wisten er vroeger
al weinig van en nu
eigenlijk nog min
der. Ook dat kan de uitkomst
zijn van archeologisch onder
zoek. Stichting RAAP ging in
december 1996 op zoek naar
kasteel 't Kint van Trente (n).
Volgens de Visscher-Roman-
kaart uit 2656 lag dat een eindje
ten noorden van het dorp Krui-
ningen. Bestudering van oud
kaartmateriaal leidde tot drie
mogelijke locaties. De meest
waarschijnlijke was aan de Don
kere weg. In de omgeving zou
den rond 2980 bij boringen fun
deringen en gewelven zijn aan
getroffen. Maar dat bleek een
andere locatie te zijn. En was 't
Kint van Trente eigenlijk wel
een kasteel? Volgens de kaart
uit 2656 vermoedelijk wel: daar
op zie je verschillende gebou
wen en een toren met een wim
pel. Ook een andere afbeelding
toont een kasteelachtig com
plex. Maar in middeleeuwse
bronnen is niets over een kas
teel met deze naam bij Kruinin-
gen bekend. Een verband met
een klooster was waarschijnlij
ker, aldus sommige historici en
archivarissen. G.F. Sandberg op
perde in 2982 dat het hier om
een terminariushuis van de
franciscanen ging, een soort lo-
gieshuis voor deze bedelmonni
ken. De naam Trente zou een
verbastering zijn van 'Terrnte',
termijnhuis of terminarius
huis. En die term kennen we
wel uit ïsde-eeuwse akten.
Waarom daar dan 'Kint' aan
is toegevoegd, weet niemand.
Het geheimzinnige huis komt
vanaf de latere 18e eeuw niet
meer op kaarten voor; de naam
bleef wel bestaan voor een deel
van de polder Kruiningen. De
ze ontstond in 1531 op gebied
dat in 2530 was overstroomd.
Wanneer en waardoor 't Kint
van Trente is verdwenen, is
ook onbekend. Nieuwe over
stroming?
Electro-magnetische metin
gen door de Stichting Raap had
den vrijwel geen resultaat.
Geen enkele van de 30 gezette
boringen bevatte enig archeolo
gisch materiaal. Ook oppervlak-
tekartering, het aflopen en mi
nutieus onderzoeken van ak
kers, leverde geen aanwijzing
op. Luchtfoto's toonden even
min iets. 't Kint van Trente was
en bleef een raadsel.
Jan Kuipers werkt voor Stich
ting Cultureel Erfgoed Zeeland
01
WOENSDAG 3 JUNI 2015
Even de
benen
strekken
Bart Korstanje, Jan Boone en Bas Compeer (vlnr) van Zeeland Refinery maken tijdens hun lunch
pauze een ommetje in het Sloegebied. foto Lex de Meester
De koolmezen in het nestkastje hebben het ondanks de inspanningen om
de katten uit de buurt te houden, niet gered. Het gevaar kwam uit een ande
re hoek. foto Chiel Jacobusse
door Jan Kuipers
E.-.R ilGt
't Kint van Trente ten noorden
van Kruiningen op de Visscher-Ro-
mankaart (1656).
