rechtvaardigen
Zijn optimisme is
wat me altijd raakt
ZEELAND 5
oorlogsdocumentatie Yad Vashem in Jeruzalem
4 r H
DE BESTE VRIEND VAN
Han Polman
Ik kwam thuis
en vroeg of
Martientje een
tijdje op de
boerderij
mocht komen.
'Ja', riepen mijn
ouders. Ze
hebben er
geen seconde
over
getwijfeld'
weg. De Cohens zaten zonder
baan en zonder huis. Na verloop
van tijd, kon Emile Cohen aan de
slag in Dordrecht. Toen daar een
huis was ingericht, vertrok Mar
tientje uit Nieuwdorp. En was
Kees Bierens zijn zusje kwijt. „In
eens was het stil. Niet dat het
zo'n rumoerig kind was. hele
maal niet. Maar ze was altijd be
zig. Ze zorgde voor leven in
huis."
Oud is Martine niet geworden.
In 1963 overleed ze, op vijf-
entwintigjarige leeftijd, aan epi
lepsie.
Heldenmoed
In de jaren negentig tekende
Middelburger René Hoebeke
voor een boek over de slag om de
Sloedam de belevenissen van Bie
rens op. Hij besloot hem te hel
pen een onderscheiding aan te
vragen bij Yad Vashem. De Israëli
sche ambassadeur sprak daar gis
teren zijn dankbaarheid over uit.
„Dat je je eigen leven en dat van
je familie riskeert om het leven
van een ander te redden, dat is
een onbeschrijflijke daad van hel
denmoed en menselijkheid. Men
sen als uw ouders inspireren ons.
Ze waren een lichtje, een kaars
die brandde in een duister tijd
perk. Steek maar eens een kaars
aan in een donkere kamer. Die
verlicht het hele vertrek."
Bierens: „De namen van mijn
vader en moeder komen nu op
een muur in Jeruzalem te staan.
Ik ben daar heel blij mee."
zoon Reinier Jan en schoon
dochter Jannetje.
Jan en Geertruida van Over-
beeke uit Goes.
Ottilie Kloevekorn uit Mid
delburg.
Jan en Adriana de Kraker uit
Hoek.
Matthias en Gijsje Pliester
uit Hoofdplaat.
Hendricus en Mathilda
Vriens en hun dochter Leonie
uit Hulst.
Sinds 1953 heeft het Yad
Vashem wereldwijd 25.300 men
sen geëerd die joden hebben ge
holpen, onder wie 5350 Neder
landers.
Wat later op de
avond, als de
maaltijd met
hun vrouwen
en kinderen achter de rug is,
trekken ze zich graag met een
sigaar („Han is meer van de gro
te en ik van de kleintjes") en
een goed glas wijn terug om de
situatie in de wereld te bespre
ken. „En dan denken we te we
ten hoe het in elkaar zit", zegt
Guy Buck lachend.
De geboren Limburger is al
meer dan dertig jaar de beste
vriend van commissaris van de
koning Han Polman. Ze leer
den elkaar kennen in een vrien
dengroepje waarvan ook Pol
mans vrouw Caroline deel uit
maakte. „Ik heb hem via haar le
ren kennen. We waren niet
meteen in het eerste jaar de bes
te kameraden. Dat is gaande
weg ontstaan. We hebben het
zelfde gevoel voor humor en de
zelfde interesses, zoals muziek
en bestuurszaken. Alleen op
het gebied van sport klikt het
minder. Ik hou van voetbal en
Han niet. Nou ja, iedereen
heeft zo zijn beperkingen."
De vriendschap verdiepte zich
na de studietijd. Beiden heb
ben een gezin met vier kinde
ren, ongeveer van dezelfde leef
tijd. Jaar in jaar uit zijn de ge
zinnen gezamenlijk op vakan
tie geweest, overal in Europa.
„We huurden een huisje in
Vlieland en trokken samen de
natuur in, maar we zijn bijvoor
beeld ook naar de kunstbiënna
le in Venetië geweest. „Het on
vermoeibare optimisme van
Han is wat me telkens weer
raakt. Hij neemt altijd het ini
tiatief. Op vakantie ook. Hij
houdt van aanpakken." De laat
ste drie jaar hebben ze de va
kanties niet gezamenlijk door
gebracht. Wel vieren ze elk jaar
kerst, samen met nog twee be
vriende gezinnen. „In vrije
weekenden zoeken we elkaar
soms op. We zien elkaar niet
wekelijks, maar we bellen regel
matig. Bij elkaar kunnen we ge
woon onszelf zijn, durven we
ons kwetsbaar op te stellen.
Het zijn niet altijd diep-filosofï-
sche gesprekken, maar ze doen
er wel toe. We zijn eikaars
klankbord."
Buck woont in Oosterhout. Hij
is bestuursvoorzitter van Aafje,
een grote zorginstelling in de
regio Rotterdam/Dordrecht.
„We bewegen ons allebei in
het bestuurlijk-politieke we
reldje. Wat ik mooi vind aan
Han, is dat hij zowel een inhou
delijke helikopterview heeft als
een gedetailleerde blik op pro
cessen, heel erg to the point. Hij
komt uit Ootmarsum, ik uit
Limburg, maar onze roots zijn
vergelijkbaar. We hebben alle
bei van huis uit meegekregen
dat je talenten moet ontwikke
len ten behoeve van de gemeen
schap. Dat hebben we in elkaar
herkend, dat is het fundament
onder onze vriendschap."
'Het zijn niet altijd
diep-filosofische
gesprekken, maar ze
doen er wel toe.
We zijn eikaars
klankbord'
ZATERDAG 30 MEI 2015
in oorlogstijd
Kees Bierens voor het Bevrijdingsmuseum, foto Marcelle Davidse
Kees Bierens
Jacomina Bierens-Bal
Marinus Bierens
We kennen ze allemaal, maar wie kent ze
écht? In deze serie laten we de beste vrien
den van Bekende Zeeuwen aan het woord.
Vandaag de laatste aflevering.
Vandaag: Guy Buck
Ze zijn allebei van de
lichting '82, studiegenoten
bestuurskunde aan de Uni
versiteit van Twente en
sindsdien beste vrienden:
Guy Buck en Han Polman.
door Ernst Jan Rozendaal
Guy Buck (I) en Han Polman tijdens een gezamenlijke vakantie.