9i°#
Gedreven
commentaar
We leken wel kleuters
In de Verneukte Kip
Inzet ME op strand Dishoek
22 en 23
Hij had nog haar toen hij er al voor pleitte:
vertrek na veertig jaar. René Schrier heeft
zijn zin gekregen.
Stormloop^
op nieuwe
smartphones
2 en 3
Xrisisberaad in Vlissingen:
hoe moet dat nu verder?
Specialebfjta^^aniek
Zeer zonnig
WOENSDAG 13 mei 2015
VLISSINGEN - Telkens wanneer de
NVJ haar leden vroeg wat in een
nieuwe cao zou moeten staan,
bracht René Schrier één punt
naar voren: iedere journalist die
veertig jaar in het vak zit, zou
moeten kunnen vertrekken. Zijn
wens is nimmer op de onderhan
delingstafel gebracht. Toch heeft
Schrier zijn zin gekregen. Zij het
dat zijn vertrek na veertig dienst
jaren niet in de cao is geregeld
maar dankzij een sociaal plan.
Het zal hem een zorg zijn.
De gretigheid van Schrier om al
toen hij nog over een weelderige
haardos beschikte te pleiten voor
vervroegd vertrek, is opmerkelijk.
Want minstens zo gretig was de
jeugdige havist om bij de PZC te
komen werken. In het café van
zijn vader aan de Goese Grote
Markt volgde hij met gespitste
oren hoe ervaren verslaggevers
als Rinus Antonisse, Wout Bare-
man en Willem van Dam met
veel dédain het nieuws in de Oos-
terschelde-regio bespraken. Daar
wilde hij bij horen.
Die kans kreeg Schrier als hulp
verslaggever en - na enkele jaren
leerling-journalist in Vlissingen -
als jongste verslaggever in Goes.
Hij nam de gemeente Borsele on
der zijn hoede, waar hij meteen al
naam maakte door aan het begin
van de raadsvergadering niet te
gaan staan bij het uitspreken van
het ambtsgebed.
Daarna ging het snel: chef stadsre
dactie Vlissingen, chef Schou-
wen-Duiveland, chef van de toen
niet van de grond gekomen regio
redactie Bevelanden Noord
Walcheren, chef nieuwsdienst en
tenslotte algemeen verslaggever.
Schrier was ook de eerste twitte-
raar op de redactie van de PZC.
Deze dynamiek vormt een con
trast met zijn vrijetijdsbeleving.
Op aanraden van een collega ging
hij naar een camping in de buurt
van Aups en heeft nooit meer een
ander reisdoel gekozen. Hij gaat
zich er nu, inderdaad na veertig
dienstjaren, metterwoon vesti
gen. Schrier heeft zijn zin gekre
gen.
Voor een hartstochte
lijk francofiel heeft
René het indrukwek
kend lang volgehou
den als journalist in Zeeland.
Dat komt omdat hij niet alleen
veel houdt van Frankrijk, maar
ook van zijn provincie en van
zijn vak. Als de Persgroep niet
met een verleidelijke regeling
op de proppen was gekomen,
zou René zonder mankeren de
mars die leidde tot het toch al
imposante aantal dienstjaren
hebben voortgezet. Nu de ver
plichting dagelijks naar Vlissin
gen af te reizen vervalt, komt
er ruimte voor nieuwe uitda
gingen. En voor de opa in spe
tevens voor nieuwe verplichtin
gen. De PZC verliest een aima
bel en gedreven collega. Een
collega die als dat nodig is op
de bok zit, maar nog liever op
pad gaat. Kortom, een collega
die je graag een nieuw leven
gunt in la douce France.
GOES - Met René kun je lachen,
maar dat vond niet altijd ieder
een. Zijn almanak - ik ben verge
ten hoe die ging maar er kwam
een condoom in voor - werd reso
luut geweigerd. De volgende dag
leverde ik hem, met een uitgestre
ken smoel, onveranderd in en ie
dereen vond hem leuk. René had
gewoon zijn grijns niet mee. Op
mijn allereerste dag bij de PZC, in
februari 1979, reed ik met René
mee voor een schaduwverslag:
met een snelheid van 160 kilome
ter over de Zeelandbrug. Dat was
eens maar nooit meer.
Johan Berrevoets maakte op die
dag een foto van ons: allebei heel
jong, we leken wel kleuters. René
beweert van niet, maar ik weet ze
ker dat hij die foto verdonkere
maand heeft.
GOES - Rene was net gescheiden,
ik net verhuisd naar Goes. En wat
is de beste manier om elkaar wat
beter te leren kennen? Precies, de
kroeg. En daar had Goes er veel
van. Heel veel. We begonnen met
een na het werk in De Pompe,
daalden afin de Kelderbar, beland
den vervolgens bij Kees en Lia Sor-
ber. Als de politie om vier uur
kwam controleren en fotograaf
Willem Mieras rustig aan een ta
fel zagen zitten, was het goed. We
eindigden vaak in een kroeg waar
van ik de echte naam allang niet
meer weet. De bijnaam wel: De
Verneukte Kip. Als vrienden uit
de Randstad vroegen, waar je 's
avonds laat nog kon drinken, ant
woordde ik steevast: De Verneuk
te Kip. Ze moeten gedacht heb
ben: rare jongens, die Zeeuwen.
Editie: Bevelanden/Tholen
Na een barbecue in strandpaviljoen Piet Hein
heeft de politie hard moeten ingrijpen
257e jaargang nr. 112 Los nummer 1,95 Abonneeprijs 1,11
De gretigheid van René Schrier
door Ben Jansen
Zoekplaatje uit de tijd dat de haardos nog weelderig groeide: waar zit René? Om je te helpen als inzet een foto van de vermaarde PZC-redacteur in zijn
gouden jaren.
door Mieke van der Jagt
door Ab van der Sluis
UW MENING 4567 reacties
De PZC zal nooit meer hetzelfde
zijn zonder René
ma - vr
EENS
ONEENS
