REIZEN 15
op talloze vliegvelden door röntgenappara
tuur is doorgelicht een fors nagelschaartje.
Dat is dus elke keer weer gemist. Liefst
zou ik dan meteen naar de Schipholbewa-
king teruggaan, de gewraakte schaar to
nen en een lange neus trekken. Maar zoals
gezegd, zo ben ik niet meer.
Op het vliegveld van Panama houd ik, als
braafste jongetje van de klas de 'liquids' al
vast duidelijk zichtbaar klaar voor contro
le. Ook het flesje saus dat ik in een Mexi
caans restaurant had gekregen van een
vriendelijk en knap meisje dat reclame
maakte voor het product. Ze had de sma
ken zoet, zacht en scherp van het merk Ma
rie Sharp's. Ik koos de scherpe. Het stond
zwierig op het kleine tabasco-achtige fles
je geschreven. 'Mary Sharp's' hot pepper
sauce. Omdat het rode spul vloeibaar (li
quid) is, laat ik het maar meteen zien.
Mij van geen kwaad bewust, verwacht ik
van de securitymedewerkers vriendelijke
complimenten voor zoveel voorbeeldig ge-
Demonstratief
houdt ze het kleine
flesje voor mijn
neus.1 Is sharp',
zegt ze
drag. Maar dat valt tegen. De
vrouw die mij afhandelt,
pakt het zakje kortaf aan en
haalt onmiddellijk het fles
je saus eruit. Ze leest zorg
vuldig wat er op het etiket
staat.
De Panamese spreekt uiter
aard Spaans, maar tot mij
richt ze zich in het Engels,
gesproken met die grappige
Latijns-Amerikaanse tong
val. Zoals Penelope Cruz dat
zo goed kan, of Antonio Banderas. Demon
stratief houdt ze het kleine flesje voor m'n
neus. 'Is sharp', zegt ze.
Vriendelijk knik ik 'ja'. Hete saus, so what?
Maar de vrouw loopt er meteen mee weg,
richting een grijze container. Ze schudt
haar hoofd en herhaalt: 'Is sharp, is not al
lowed sir, no sharp on the plane'.
Ze maakt een grapje, denk ik nog even.
Geen scherpe dingen aan boord, dat be
grijp ik. Broodmessen, breinaalden, stilet
to's. Nee natuurlijk niet, maar scherpe
saus? Omdat er Mary Sharp op staat? Mijn
cadeau gekregen flesje verdwijnt zonder
omhaal in de vuilnisbak voor verboden ar
tikelen.
Ik ben verbijsterd. Is deze vrouw nu hele
maal een haartje betoeterd? Met scherpe
saus steek ik toch niemand neer? Wat ge
beurt me nu? Het is zo krankzinnig dat ik
niet weet wat te zeggen. Gelukkig maar.
Hier een scene over schoppen zou zomaar
kunnen leiden tot het historische 'scher-
pe-saus-incident van Panama'. Niet doen
dus. Verlies accepteren en erom lachen.
Even later zie ik het nieuws over de raket
van het MH17. Inderdaad de Buk, spreek
uit boek. Ik zie me al staan bij de security
met de nieuwste van Herman Koch. De
medewerkster kijkt er indringend naar en
vraagt wat het is. Per ongeluk zeg ik 'boek'.
Meteen grist ze het uit m'n handen en
beent naar haar container. Onderwijl mij
luidkeels de les lezend. Hoe ik het in m'n
hoofd haal? Hoe vaak moet ze het nog zeg
gen? Knoop in je oren: 'No buk on the pla
ne!'
Van Manhattan naar Coney Is
land is een eitje. Met maar
liefst vier metrolijnen kun je
zonder overstappen van het
drukke Times Square naar
het stille strand. Kosten? De
meerdaagse MetroCard die je
voor Manhattan kocht, is ook geldig tot
het zuidelijkste puntje van Brooklyn: Con
ey Island dus.
De Q;lijn doet er slechts drie kwartier
over. Al na tien minuten beleef je het ma
jestueuze moment dat de trein in
Brooklyn uit de ondergrondse spelonken
klimt en bovengronds doorhobbelt, als
een vakantiebus van stationnetje naar sta
tionnetje. Houten huizen in dit stadsdeel,
paar verdiepingen hoog, tuintje voor de
deur. Op stationsborden prijken lieflijke
namen als Church Avenue en Sheepshead
Bay. Je ziet kerktorens, zelfs een keer een
soort Campanile. Op het einde rijdt de
Q_-trein een stukje langs de Atlantische
Oceaan. Maar we stappen even eerder uit
op de halte Brighton
Beach, in het Russische
deel van New York. De
boulevard hier loopt on
der een woud van roesti
ge, ijzeren poten die de
spoorbaan stutten waarop
de subway in een regen
van vonken voorbijden-
dert. Cyrillische tekens op
de ramen van winkels en
restaurants. Bij super
marktstalletjes koop je bor-
scht (rodebietensoep), pi-
rosjki (gevulde deegpak
ketjes), kaascakes, dikke pannenkoeken of
chicken Stroganoff. De russian vibes trillen
in het clair obscur van de luchtmetro, een
ideaal decor voor achtervolgingsscènes in
films van Steven Seagal of Jean-Claude
Van Damme. In 'Klein Odessa' wonen dui
zenden Russisch-joodse families die na
1970 Oekraïne en Rusland ontvluchtten
vanwege de onderdrukkingspolitiek van
de overheid, 's Avonds lopen restaurants
met namen als Primorski of Rasputin vol.
Jonge Amerikanen uit Brooklyn en Man
hattan doen zich tijdens bachelor party's
te goed aan uitgebreide buffetten: zware
Oost-Europese kost in bonte schalen, be
sproeid met zout, water en wodka, aange
dragen door obers met strakgeknipte Geor
gische koppen. Chemisch blonde vrou
wen in bontjassen spreken Russisch in
weemoedige 'niezsch-niezsch'-klanken.
De boulevard van Brighton Beach lijkt 's
zomers op de Nevski Prospekt, de levensa
der van St. Petersburg. Russische families
maken er een wandeling, op bankjes sta
ren orthodoxe opa's en oma's naar de gol
ven van de Atlantische Oceaan en mijme
ren over de Zwarte Zee bij Odessa.
Het is nazomer en wij lopen van Rusland
naar Amerika over de langste en breedste
boardwalk ter wereld. Het is vier kilome
ter van Brighton Beach naar het Lunapark
dat off season doordeweeks potdicht is. We
hebben de boardwalk, fraai opgeknapt na
orkaan Sandy, en het uitgestorven strand
voor ons alleen. Op wat skateboarders, een
ouder joods stel na. De oktoberzon is lek
ker warm. Probeer dan eens niet te den
ken aan de beroemde song van The Drif
ters: Under the boardwalk. Binnen dertig se
conden stappen we in de maat van de
1964-hit neuriënd over de vlonders: 'Un
der the boardwalk, down by the sea, yeah. Un
der a blanket with my baby is where I'll be.'
De zanger met zijn liefje onder de plan
ken verstopt. Boven hem de roffelende
voetstappen van strandgasten, op de ach
tergrond het gejoel van jongeren in acht
baan en reuzenrad: 'The happy sound of a
carrousel'.
Bij het Lunapark zijn slechts een paar cafe
tarialoketten geopend. Niet de minste: Na
than's Famous is altijd open. Het beroemd
ste hotdoghuis van de Verenigde Staten
verkoopt naar eigen zeggen 'de beste hot
dog ter wereld': gegrilde worst omzwach
teld door een wit broodje, met bacon,
York cheese, zuurkool en
bruine mosterd. Doe er
nóóit ketchup op, dan ben
je een toerist.
Op de gevel van Nathan's
Famous prijkt het laatste
record van Coney Island
Nathan's International Hot
Dog Eating Contest dat
jaarlijks op 4 juli gehou
den wordt. In 2014 at Joey
Chestnut 69 hotdogs in 10
minuten. In het weekend
bezoeken we Coney Island
nog een keer. We willen
per se een ritje in de beroemde Cyclone
maken. Dit juweel van hout en ijzer stamt
uit 1927. De luchtvaartpionier Charles
Lindbergh vond de twee minuten in deze
achtbaan enerverender dan zijn lange solo
vlucht over de Atlantische Oceaan.
De houten rollercoaster is het enige Histo
rical Landmark van de Verenigde Staten
wat je kunt eren door erin over te geven.
Want ju ju, wat gaat de Cyclone tekeer.
Een ritje telt twaalf vrije vallen met scher
pe bochten. Een 'bonky ride' van zestig
mijl per uur op een kabouterbankje dat
rug en knieën geselt, begeleid door het tak-
ka-takka-takka-takka van de wielen. Zelfs
onze twee zonen, toch wereldwijd wat ge
wend, kruipen getroebleerd uit de schoon
moeder aller achtbanen.
Bijkomen doe je in het Wonder Wheel uit
1920, Official City Landmark sinds 1989.
Vanuit de carrousel kijk je ver uit over
strand, oceaan en Brooklyn. Bekroon de
middag met een Nathan's hot dog. Lo
pend te nuttigen op de houten promena
de, de wind om je oren, de mosterd van je
jas slaand, de tonen van Under the board-
walk door je hoofd:
'Under the boardwalk, people walking above,
Under the boardwalk, we'll befalling in love.
Under the boardwalk, boardwalk.'
Bijkomen van Man
hattan? Ga lekker
uitwaaien op het
brede strand van
Coney Island. Be
treed de in pop
songs vereeuwigde
boardwalk, beleef
de bloedstollende
Cyclone. En proef
een hotdog van Na
than's Famous, de
beste ter wereld.
Zonder ketchup,
natuurlijk.
ZATERDAG 9 MEI 2015
Uil li
Wat 'scherp' is, mag
niet mee in het vlieg
tuig. Geen mes, schaar
of 'Sharp's sauce'.
VERENIGDE
STATEN
tekst en foto's Harri Theirlynck
1964
Probeer dan eens niet te denken
aan die song van The Drifters.
Binnen dertig seconden stappen
we in de maat van hun 1964-hit
neuriënd over de vlonders.
CANADA
New York
Washington
