in liefdevolle herinnering
66 Papa, je laat me
ZEELAND 39
Frans-Willem Jobse
was nog geen zeven.
Een hersentumor
werd hem fataal.
In deze rubriek
praten mensen
over verlies,
rouw en hoe
het leven
verder gaat.
Voor de tot dan met twee dochters bedeel
de vader was de geboorte van Frans-Wil
lem 'een fantastische gebeurtenis'. Hij
hoopte zeer op een zoontje. Dat hij bij de
geboorte aan de lichte kant was mocht de
pret niet drukken.
Een hersentumor veroorzaakt allerlei
symptomen. Frans-Willem ging slechter
zien, hij moest veel overgeven. De 16e
maart 1977 is voor Leen Jobse weer zo'n da
tum, die hij nooit zal vergeten: „Toen reed
ik met hem in de ambulance naar Dijkzigt
in Rotterdam. Binnen een half uur na het
nemen van de foto's kregen we de uitslag:
een dodelijke hersentumor."
Jobse werkte in die tijd bij de sociale
dienst in Axel. Van alles wat er met
Frans-Willem gebeurde maakte hij aanteke
ningen. Die werkte hij uit tot een boek, dat
in 1980 verscheen. De titel - Een kind van de
0,0 - verwijst naar het moment dat de afde
lingsarts met zijn boodschap kwam. In het
boek schreef hij: „De arts steekt z'n linker
hand omhoog en telt met de rechterwijs
vinger op de vingers: 1. Uw zoontje heeft
0,0 procent kans. 2. Hij heeft nog 14 dagen
tot hoogstens 2 maanden te leven. 3. Laat
hem niet in de steek." Nog steeds denkt
Jobse met afgrijzen aan dat moment. Hij
wil niet in wrok omzien, maar, zegt hij:
„Dat vergeet je nooit." Net als dat werkover
leg met een wethouder, die zei: 'dat kind
donder te maar in een ziekenhuis, daar zijn
ziekenhuizen voor'.
Het was een zware tijd. Data: 31 maart 1977
kreeg Frans-Willem voor het eerst een gip
sen masker op om beschermd te zijn tegen
de bestraling. 'Papa, je laat me vermoor
den', zei de jongen. Een dag later, 1 april,
werd hij voor het eerst bestraald. Jobse
reed elke dag met zijn vrouw na zijn werk
naar Rotterdam. Hun zoon zat dan al bij de
lift te wachten. Op 18 mei 1977 mocht hij
mee naar huis. Ze haalden hem op met alle
kinderen, op de terugreis naar Axel werd er
in de auto gezongen. Het was, zoals dat
heet, een aflopend jaar. Op een gegeven
moment kon Frans-Willem niet meer naar
buiten, de laatste periode lag hij in het
Julianaziekenhuis in Terneuzen.
De crematie in Rotterdam was in heel klei
ne kring. „We waren niet tegen het verlies
opgewassen", zegt Jobse. Zoals hij er nu op
terugkijkt, heeft hij in de jaren daarna last
gehad van een posttraumatisch stress-syn
droom. De hele tijd moe, psychisch labiel.
Het zijn geen prettige herinneringen. Hij
wuift ze weg, dit mag geen huilverhaal
worden. Een laatste herinnering. Toen
Frans-Willem was overleden kwam hij
thuis en is met het gezin in een kring gaan
zitten, om het te vertellen. Even daarna gaf
hij de kinderen geld: ga maar frites halen.
Leen Jobse kijkt vanuit zijn
woonkamer uit over de
Noordsingel in Middelburg.
Net terug van drie maanden
kamperen in Marokko voelt
het goed om weer thuis te
zijn. Ach, Marokko, zo'n
mooi land, zulke vriendelijke mensen, vol
gend jaar wil hij met zijn vrouw Tiny nog
wel eens die kant op.
Vorige week las hij de liefdevolle herinne
ring van Marianne van Wensen. Hij kende
haar, ze werkten ooit samen bij de gemeen
te Axel. Hij heeft nooit geweten dat Marian
ne een dochter verloren had. Haar verhaal
maakte veel los bij hem.
In 1978 verloren Tiny en Leen hun zoontje
Frans-Willem als gevolg van een hersen
tumor.
Lang geleden, inderdaad. Maar zeker niet
vergeten. In het wandmeubel staat een
zwart-wit foto van Frans-Willem, een jaar
of vijf oud, een sprankelend mannetje. Hij
was toen nog niet ziek. Voor de fotolij st
staat een zwart speelgoed autootje: de taxi
waarin Frans-Willem steeds naar het zie
kenhuis werd gereden. Het belletje dat
daarnaast staat werd gebruikt door de juf
die aan huis kwam. Als ze daarmee belde,
was de les begonnen. Leen Jobse: „De eer
ste tijd stond mijn stoel pal voor de foto en
die andere spullen, ik zat erboven op. In de
loop van de jaren schoof ik steeds verder
weg. Mijn moeder is intussen overleden.
En ik heb net een neef verloren door zelf
doding. Hij was doof, 31 jaar oud. Dat zijn
gebeurtenissen die over de herinnering
aan Frans-Willem heenschuiven. De pijn
is weg. Zo gaat dat, zo is het leven."
Leen Jobse is 75 jaar. Zo'n 25 jaar was hij
een trouw en actief lid van de Middelburg
se tennisclub. Vanwege zijn rug moest hij
daar een punt achter zetten. Nu wandelt
hij veel. Óp heel Walcheren - zomaar er
gens de auto neerzetten en van daaruit een
uur of langer gaan stappen. „Tijdens dat
wandelen heb ik alle gelegenheid om te
denken. Frans-Willem is dan altijd in mijn
gedachten. Ik weet nog precies op welke da
gen wat gebeurde. Op 18 februari 1977 gin
gen we voor het eerst naar de kinderarts.
Die bleef ontkennen dat er iets aan de
hand was. Frans-Willem was een vrolijk
kind. Toen we in 1976 naar de Elzas op va
kantie gingen, had hij net een fietsje gekre
gen. Dat lieten we thuis. De hele terugweg
bleef hij vragen: hoe lang duurt het voor-
vermoorden, zei Frans-
Willem toen hij voor het
eerst het gipsen masker
tegen de bestraling kreeg
dat we bij m'n fiets zijn? Een paar maan
den later had hij het over 'een rotfiets' die
hij niet meer wilde hebben. Tiny en ik be
grepen er totaal niets van. Het kan niet an
ders dan dat de tumor toen al invloed
had."
Frans-Willem kwam in 1971 als derde telg
in het gezin. Er waren al twee dochters, en
er zou nog een zoontje na hem komen, in
1973. Vader Leen kan het nu wel met een
glimlach vertellen: „De vierde was een ver
gissing, eigenlijk wilden we geen kinderen
meer. Mijn moeder zei, toen Tiny zwanger
was: 'je weet nooit waar het goed voor is'."
ZATERDAG 9 MEI 2015
Vader Leen Jobse met zijn zoon
Frans-Willem, circa 1975.
Frans-Willem Jobse
17 augustus 1971 -12 mei 1978
De arts telde tot drie
Hebt u ook mooie herinneringen aan een dier
bare, die is overleden?
We willen uw verhaal graag delen in onze ru
briek 'In liefdevolle herinnering'.
U kunt contact opnemen met Ab van der Sluis:
0118 434003, chefnieuws@pzc.nl
door Jan van Damme
Frans-Willem Jobse vóór hij in 1977 ziek werd.
Leen Jobse
