Led ziet het licht
2 WONEN
Lampenmakers worste
len al jaren met inpas
sen van led-techniek in
verlichtingscollecties.
Het grootste probleem -
koude en kille uitstraling
- lijkt overwonnen, de
mogelijkheden zijn
daarom onbegrensd.
De energiezuinige
led-lamp werd ja
ren geleden een
grote toekomst
voorspeld. Zo zou
den we nooit
meer een lamp
hoeven te vervangen en konden
armaturen met geïntegreerde leds
levenslang mee. De opkomst van
de led was voor de overheid deels
aanleiding de gloeilamp in de ban
te doen. De praktijk bleek weer
barstiger en de led legde het af te
gen andere energiezuinige alterna
tieven, zoals halogeen en de meer
traditionele spaarlamp.
Technisch was het inpassen van
leds geen probleem en de lampen
makers kwamen met vernieuwen
de armaturen. Maar echt succes
vol, met uitzondering van enkele
bureaulampen, wilde het niet
worden. Belangrijkste reden: het
kille, witte licht dat van de leds af
komt en dat gedimd net zo koud
en kil blijft. Niet echt mooi voor
de schemerlamp naast de bank.
Daarom vielen gewone gebrui
kers niet massaal voor alle voorde
len van dat nieuwe licht.
Eens in de twee jaar verzamelen
de beste lampenmakers ter we
reld zich in Milaan bij de Salone
del Mobile op de lampenbeurs Eu-
roluce; hét evenement waar elke
zichzelf serieus nemende verlich
tingsmaker de nieuwste produc
ten toont. Diverse fabrikanten ver
klaarden dit jaar de led als 'volwas
sen'. Vooral omdat het gelukt is
het koude, kille licht een warme
re uitstraling te geven, vooral bij
het dimmen.
Dat was bijvoorbeeld te zien op
de stand van verlichtingsmerk
Flos. De Italianen introduceerden
een tiental prototypes, dat later
dit jaar op de markt moet komen.
Met als meest in het oog sprin
gend ontwerp de Superloon, van
Jasper Morisson. Die lamp bestaat
uit een grote, lichtgevende schijf
op een driepotig statief. De leds
zijn zo in de schijf verwerkt, dat
die in zijn geheel licht geeft en
dat van de leds niets te zien is. Op
zich nog niet zo'n bijzondere tech
niek, omdat deze veel vaker wordt
toegepast om de leds wat vriende
lijker te tonen. „Maar tot voor
kort konden we led-verlichting
helemaal niet goed dimmen",
zegt Remco Vervoort, agent voor
Flos in Nederland. „Het licht
werd alleen minder fel, niet min
der wit. Dat is nu met deze lamp
opgelost. De Superloon geeft bij
dimmen sfeervol licht."
We konden
led-verlichting
niet goed dimmen.
Dat is nu opgelost
met de Superloon
In 2008 verhuisde Judith Voorrips van een vrijstaande boe
renwoning in het Zuid-Hollandse Bergambacht, naar een
monumentaal pand in de Verrenieuwstraat in Zierikzee.
De eerste jaren woonde ze er alleen, maar nu heeft Judith
bijna wekelijks mensen over de vloer. Een jaar geleden
startte zij namelijk in haar woning een bed breakfast.
door Sharon van Oost
Al een tijdje had ik het idee in
mijn hoofd om hier een bed
breakfast te beginnen, vertelt Ju
dith Voorrips. „Maar, het was lan
ge tijd onzeker of dat wel moge
lijk was. Totdat ik vorig jaar te ho
ren kreeg dat ik mocht starten.
Eerst richtte ik de logeerkamer in als gastenver-
trek, maar al snel werd het drukker en gaf ik
mijn eigen slaapkamer op. Ik ben toen zelf een
verdieping naar beneden verhuisd."
Gek vind Judith het helemaal niet, dat ze regel
matig nieuwe gezichten in haar woning aan
treft. „Ik vind het juist gezellig. En met maar
twee slaapkamers is het hier nooit te druk. Als
gasten voor het eerst komen, maak ik vaak een
praatje met ze, bied hen koffie of thee aan.
Soms is de sfeer zo goed dat we een wijntje
drinken in de tuin. Uit onze gesprekken maak
ik op wat voor soort ontbijt ze wensen, wat
voor mensen het zijn. Je merkt heel snel aan ie
mand of hij geniet van eieren met spek of lie
ver een licht bakje yoghurt met muesli eet. Het
leuke is dat mijn vermoeden bijna altijd klopt.
De gasten worden blij van mijn ontbijtjes."
Inmiddels heeft ze wel een aparte eethoek inge
richt. „Eerst ontbeten mijn gasten gewoon bij
mij aan de keukentafel. Maar, dat werd me toch
iets te veel op sommige momenten. Als men
sen het leuk vinden, mogen ze nog steeds in de
keuken komen zitten hoor. Maar, een plek waar
je je af en toe kunt terugtrekken is ook wel fijn.
Voor mij is de keuken die plek. Ik voel me er op
mijn gemak, zit er erg graag."
Al even tevreden als haar poes Piet zit de onder
neemster op het houten bankje in de grote
stadstuin die aan haar keuken grenst. „Gisteren
heb ik hier een afdakje geplaatst. De kussens
kunnen nu ook als het regent lekker blijven lig
gen. Het is een fijn plekje hier, je zit heel be
schut." Ze wijst op de muren die haar tuin van
die van de buren scheiden. „Die zijn opge
bouwd uit de stenen van een oude boerderij
die hier ooit vlakbij stond."
Aan de andere kant van de tuin, achter het hou
ten schuurtje, staat een hoog stenen gebouw.
Een voormalig slachthuis, weet Judith: „Toen ik
hier kwam wonen, ben ik het gemeentearchief
ingedoken. Ik was benieuwd wat er zich in dit
pand afspeelde voordat ik het kocht. Ik kwam
erachter dat zowel het woonhuis als het slacht
huis rond 1828 werden gebouwd. In de beginja
ren woonde hier een slagersfamilie, de familie
Koopmans waarschijnlijk. Die naam staat op de
voorgevel van het slachthuis waar nu een fiet
senwinkel inzit."
Nadat de slagersfamilie vertrok en lang voordat
nieuwe bewoners er introkken, deed het huis
aan de Verrenieuwstraat dienst als opslagplaats
voor eieren. Daarna werd het opnieuw een
woonhuis.
„Een van de vorige bewoners heeft het in 1990
helemaal gerenoveerd. Dat was hard nodig. Het
huis was inmiddels onbewoonbaar. De origine
le houten vloer ligt er helaas niet meer in. Daar
zakte je doorheen. Maar gelukkig zie je nog ken
merken terug uit de begintijd. De originele bal
ken zitten nog in de lage plafonds en de geha
vende, maar karakteristieke muur is nog deels
te zien op plekken waar niet is gestukt. Ik houd
niet van dat hele strakke dus daar ben ik erg
blij mee. Ook de ronde raampjes stammen uit
1828. Buurtbewoners noemen dit ook wel liefko
zend 'het huisje met de ronde raampjes'", lacht
ze.
Aan de Verrenieuwstraat 34 mengen zich ver
schillende stijlen. „Ik ben niet zo stijlvast", ver
klaart Judith. De monumentale kenmerken zijn
nog goed zichtbaar. Maar, aan de andere kant
zorgt de grove stalen trap in het midden ervoor
dat het geheel wat industrieel oogt. Aan de mu
ren hangt wrakhout dat een visser van de bo
dem van de zee haalde. Verspreid door de ka
mers staat oud Frans aardewerk. „Ik ben jaren
lang pottenbakster geweest, mijn vader had
vroeger een galerie. Ik denk dat daar mijn inte
resse vandaan komt."
Hoewel ze tot 2008 in Bergambacht woonde,
voelde Judith zich altijd al verbonden met
Schouwen-Duiveland: „Toen ik jonger was, gin
gen we hier op vakantie. En ik heb hier als jong
meisje een tijdje gewoond, bezocht hier de ba
sisschool. Met mijn man woonde ik een tijd in
Oudorp. Maar, omdat het niet goed ging met
zijn gezondheid, verhuisden we op een gege
ven moment naar Bergambacht. Dichterbij zijn
werk. Helaas overleed hij. Ik woonde ineens al
leen in een groot, vrijstaand huis. Ik besloot om
terug te keren naar Zeeland en kwam hier te
recht. Vertrekken zal ik hier niet snel meer. De
buurt is fijn, de bewoners aardig. Er is altijd reu
ring, daar houd ik wel van."
door Renske Schriemer
en Cor-Peter Pasma
Remco Vervoort, agent
voor Flos in Nederland
Steeds nieuwe gezichten
aan de keukentafel
Si '-y
Judith Voorrips begon een jaar geleden in haar woning een bed
breakfast, foto's Dirk-Jan Cjeltema
