JL
in liefdevolle herinnering
66 Muziek was Peters grote
passie. Als hij achter z'n
drumstel zat met die
grote grijns, spatte het
plezier er vanaf
ZEELAND 39
Ik weet dat Peter niet
meer terugkomt.
Maar het blijft onaf.
In deze rubriek
praten mensen
over verlies,
rouw en hoe
het leven
verder gaat.
Als Peter nu binnen zou lopen,
zou ik m eerst een flinke knal
voor z'n kop geven en dan een
ontzettende knuffel. Mirjam
van Dijk (29) staart naar het
doorleefde blad van een tafeltje in Kaffee 't
Hof hartje Middelburg. Haar handen ruste
loos. Verdriet onmiskenbaar in haar ogen.
„Ik weet natuurlijk ook wel dat dat niet
meer kan. Hij komt niet meer terug."
't Hof; Mirjam's werkplek, haar thuis en de
stamkroeg van haar grote liefde Peter van
Liere. Een liefde die voortleeft in haar hart
en ziel. Peter is voorgoed verdwenen, be
seft ze terdege. „Het staat nu zwart op wit.
Hij is officieel doodverklaard, 17 april 2013
'ergens op een positie in de Noordzee'. Die
brief kreeg ik vorige maand. Maar ik merk
dat er eigenlijk niets is veranderd. Het
blijft onaf. Er is niets om afscheid van te ne
men. Ik weet niet wat er is gebeurd. Niet
waar, wanneer."
Mirjam had Peter, toen 51 jaar, voor het
laatst op 17 maart 2013 in haar armen. De
dag voor hij met vrienden op de Warnow
uitvoer naar Noorwegen. Een 'echt
Peter-avontuur', maar dit keer met een
dieptrieste afloop. De Middelburger keerde
nooit terug. Op 17 april was er een laatste,
kort contact met het schip. Zoekacties van
de Noorse kustwacht en later van twee
vrienden van Peter leverden niets op. De
Warnow en haar driekoppige bemanning
zijn voorgoed verdwenen.
„Ik had er zo'n moeite mee dat hij weg
ging. We hebben er nog vreselijk ruzie om
gehad. Maar ik wilde niet degene zijn die
hem zou afhouden van zijn avontuur. Hij
wilde zo graag. Zag het helemaal zitten.
Het was ook echt iets voor Peter. Hij ging
altijd vol gas door het leven. Deed wat hij
wilde. Hield van plezier, avontuur. Hij was
gewoon een mafkees. Met z'n houten klom
pen, hoedje en zonnebril. Die lach, dat ge
nieten, daar ben ik ook voor gevallen",
glimlacht Mirjam.
„Ik zag hem voor het eerst in de Ierse pub
in Apeldoorn waar ik werkte. Hij trad daar
op met zijn band The Old Firm. Ik weet
nog dat ik tegen mijn bazin zei dat ik hem
een leuke man vond. We hebben toen even
met elkaar gesproken. Kort daarna stuurde
hij een briefje naar de pub, dat hij met me
wilde afspreken. We zijn toen met een six-
pack bier in het park gaan zitten en heb
ben eindeloos gepraat. Dat ging zo makke
lijk. Het voelde gewoon goed. Ik ben tien
jaar geleden dan ook voor voor hem naar
Middelburg gekomen." Ze valt even stil.
„Ik wil hier echt niet meer weg. In het be-
gin was het moeilijk. Ik had heimwee, voel
de me niet op m'n gemak in 't Hof. Ik heb
daarom ook een paar jaar bij Vriendschap
gewerkt. Maar hier ben ik nu echt thuis.
Dit is zo'n fijne kroeg. De mensen, de li-
ve-muziek, het eten. Het was niet voor
niets Peters stamkroeg."
„Muziek was Peters grote passie. Ik ben
zelf volstrekt a-muzikaal. Kan nog geen
triangel spelen. Zelfs niet in de maat dan
sen. Maar voor Peter was muziek z'n leven.
Als hij achter z'n drumstel zat, spatte het
plezier er vanaf. Met een grote grijns op z'n
gezicht ging hij er helemaal voor. Voluit.
Hij zocht altijd de spotlights. Drummers in
een band zitten meestal achterin. Peter
niet. Hij nam ook altijd zijn trommels mee.
Overal naar toe. Ik zei wel eens: hé joh, het
is niet altijd jouw feestje hoor."
„Hij zat nergens mee, deed lekker wat hij
wilde. Hoe maf het ook was. Hij kon zo ge
nieten. Op de Facebookpagina van de War
now stond een filmpje. Het was donker,
heftig weer. Iedereen zeeziek, kotsen. Maar
er stond er één op het dek. Dat bleek Peter
te zijn. Hij vond het fantastisch. Ik hoorde
de lach in z'n stem toen hij daarna belde."
„Ik weet dat hij echt weg is, zo realistisch
ben ik wel. Dat gevoel had ik eigenlijk al
snel zo nadat hij vermist was. Maar ik wil
de daar niet aan. Zeker ik niet. Ik kon hem
toch niet opgeven. Zeker ik niet..."
„Je hoort vaak nabestaanden zeggen 'ik
moet dit of dat doendat zou hij of zij ge
wild hebben'. Dat klinkt als een cliché,
maar ergens is het wel zo. Peter stond vol
op in het leven. Dat probeer ik nu ook. Ge
nieten, niet moeilijk doen. Er zijn dagen
dat ik huil, maar ik wil niet in een donker
hoekje wegkruipen. Ik heb zoveel mooie,
positieve dingen overgehouden aan de afge
lopen twee jaar. Zo veel steun en warmte
van vrienden. We hebben vorig jaar op 18
januari Peters verjaardag gevierd in Schut
tershof. Niet met een minuut stilte, maar
met een minuut zo veel mogelijk lawaai
maken."
Haar witblonde lokken zijn inmiddels
rood. Ook haar kledingstijl is anders. „Dat
heb ik niet bewust gedaan, maar ik ben
zelf ook veranderd. Ik ben niet meer de Mir
jam van ervoor. Ik ben sterker geworden.
Ik wil weer m'n leven opbouwen. Geen
'Peter-leven' maar mijn eigen leven. Ik mis
hem en dat blijft. De herinneringen aan
hem zijn fijn. Die blijven, net als zijn in
vloed op mijn leven."
„Aan de Noordweg, bij het huis van zijn
ouders, is een boom voor Peter geplant.
Een monumentje. Ik vind het super dat dat
daar neergezet is ter nagedachtenis aan
hem. Ik denk dat dat heel fijn is voor zijn
ouders. Ik ga er zelf eigenlijk nooit heen. Ik
heb wel twee tattoos laten zetten. Aan de
binnenkant van m'n armen. De eerste heb
ik vrij snel na de vermissing laten zetten.
Een ankertje met de tekst I refuse to sink. Ik
droomde in het begin vaak dat ik verdronk.
Maar ik ben er nog, niet gezonken. De
tweede is echt voor Peter. Hij had altijd
een stemsleutel voor z'n drumstel aan een
kettinkje rond z'n nek hangen. In die sleu
tel zat een hartje. Die sleutel staat er nu
ook, met de tekst Gone Fishing."
„Ik voel een sterke band met hem als ik in
zee ben, heb ik gemerkt. Dan ben ik zo
dicht bij hem als maar kan. Ik word daar
niet verdrietig van. Dat voelt goed. Water
is krachtig, maar ook mooi."
ZATERDAG 2 MEI 2015
VcTsc!
18 januari 1962
17 april 2013
'Peter leefde echt vol gas'
door Annemarie Zevenbergen
Peter van Liere met Mirjam van Dijk.
Mirjam van Dijk
Hebt u ook mooie herinneringen aan een dier
bare, die is overleden?
We willen uw verhaal graag delen in onze ru
briek 'In liefdevolle herinnering'.
U kunt contact opnemen met Ab van der Sluis:
0118 434003, chefnieuws@pzc.nl
