it
Terneuzenaar Herman de Broek junior speelt deze
zomer met zijn bluesgrassband op Lowlands. De toe
voeging 'junior' mag nu echt wel worden weggelaten.
36 ZEELAND
HERMAN BROCK JUNIOR, BLUEGRASSMUZIKANT
Zullen we het doen? Ach, waar
om ook niet. Het verlangen is
groot, dus laten we het ge
woon maar proberen. Jasje aan,
jasje uit, wat geeft het. Een zon
nebril is nog niet echt nodig
op het terras in de Terneuzen-
se binnenstad, maar bluegrassmuzikant Her
man Broek junior (44) heeft er toch een op.
Alsof hij ermee wil zeggen dat de zon wat
hem betreft weer overuren mag gaan maken.
We vangen de eerste echte verwarmende zon
nestralen van deze lente met liefde op. Her
man voorop. Hij kan haast niet wachten op
het moment dat hij het hete zand van het
strand in Nieuwvliet weer onder zijn voeten
voelt. Al jaren komt hij er, steeds op hetzelfde
plekje. Nergens anders is het strand zo mooi,
nergens anders doet hij zoveel inspiratie voor
nieuwe liedjes op als op die plek. Het strand
en de zee geven rust in het vaak wat ongeorga
niseerde bestaan van de Terneuzenaar.
Herman pakt de momenten zoals ze komen,
leeft met wat hem voor handen komt en heeft
daar vrede mee. Stap zijn huis binnen en je
treft een wirwar aan spulletjes aan, waarin al
leen hij de weg weet. „Ik heb echt een eigen
plek nodig. Toen ik nog een relatie had met
Geertje, zij zingt en speelt mandoline in mijn
begeleidingsband The Brockettes, hebben we
geprobeerd om samen te wonen. Na een jaar
heeft Geertje een huis op veertig meter af
stand gehuurd. Het ging gewoon niet samen
onder een dak. En toch ga ik het binnenkort
weer proberen, met Nina. Spannend, heel
spannend. We zullen allebei onze weg moe
ten vinden."
Ik geef het haar te doen. Een weg vinden in het le
ven van een ongestructureerde muzikant, die alles
in dienst stelt van het creatieve proces dat een lied
je schrijven heet.
„Dat is ook moeilijk. Ik kan dagen in met een
nieuw liedje in mijn hoofd rondlopen. Dat
heeft ruimte nodig om een volledige song te
worden. Het is daarom moeilijk om er een an
dere baan op naast te houden. Ik heb een tijd
een kroeg gehad, maar het ging gewoon niet
samen. In de jaren vijftig hadden de jongens
van Ajax bijbaantjes als bakker. Dat werkte
niet, ze konden zich niet volledig concentre
ren op dat waar ze goed in waren. Onder
dwang een liedje schrijven, zoals André Hazes
dat deed met rijmboekjes op tafel. Echt, niets
voor mij. De keuze om volledig voor de mu
ziek te gaan, betekende ook een keuze voor
een leven waarin het moeilijk is om rond te
komen. Twintig optredens op een jaar in Ne
derland is al best veel. Gelukkig gaat het mij
de laatste tijd best voor de wind. Wat overi
gens niet betekent dat ik vurig hoop op een
doorbraak met dat ene liedje. Het gaat zoals
het gaat. Het zou wel fijn zijn als het gebeurt,
dat geef ik toe. Er is bijvoorbeeld nu een be
drijf dat twee nummers van Brock The
Brockettes probeert te slijten voor reclames.
Dat is nog niet gelukt, maar het hoeft maar
een keer 'te pakken'. Als het om inkomsten
gaat, zou dat wel veel rust geven."
jarenlang wasje verslingerd aan blues. Liet Her
man maar soleren op een elektrische gitaar, dan
was-ie in zijn element. Hoe is de omslag naar de
akoestische bluegrass tot stand gekomen
„Bluegrass en country hebben altijd al een rol
gespeeld in mijn leven. Mijn vader, Herman
senior, speelde het veel, onder meer met zijn
band Fat Freddy's Freak Federation. Ik ben op
jonge leeftijd in zijn band begonnen en daar
na met mijn eigen band The Eurocasters veel
meer de blueskant op gegaan. Maar weet je,
op een gegeven moment had ik het wel gehad
met al die solootjes en rifïjes. Ik was er ge
woon helemaal klaar mee. Met mijn bassiste
Liesbeth Sprangers knutselde ik al wel eens
aan bluegrasssongs. Op een gegeven moment
mengde Geertje zich in de vocale harmonie
ën. Dat ging zó lekker, dat ik haar een mando
line in haar handen heb geduwd. Ze kon er
toen nog helemaal niets mee, maar leerde het
heel snel. Met The Brockettes ging het vanaf
dat moment best lekker, todat Geertje en ik
uit elkaar gingen. Toen lag het op zijn gat. Tot
dat ik terugkwam van een vakantie uit India
en zowel Liesbeth als Geertje aan de lijn hin
gen met de vraag wanneer we weer gingen
spelen. Dat was voor mij het teken dat we er
écht serieus voor konden gaan."
Die gezamenlijke gedrevenheid begint nu vruch
ten af te werpen. Laatst waren jullie te zien in het
VPRO-programma Vrije Geluiden, jullie traden
op in De Effenaar in Eindhoven en jullie album
The Old World krijgt lovende recensies. En dan
volgt er deze zomer ook nog een optreden op Low
lands. Eindelijk, eindelijk...
„Nou nee, zo voelt het niet. Een optreden in
De Effenaar voelt hetzelfde als in Porgy
Bess in Terneuzen, waar ik al van jongs af aan
speel. Het enige grote voordeel is dat er nu din
gen voor ons worden gedaan. De merchandi
se? Is geregeld. Koffers sjouwen? Hoeft lang
niet altijd meer. Ik heb heel veel te danken
aan de ex-bassist van The Def Americans. Ik
viel een keer in bij deze band op de Zwarte
Cross. Hij stelde toen voor dat hij de promotie
voor The Old World op zich zou nemen. Het
is zó fijn dat we gebruik kunnen maken van
zijn contacten in de bluegrasscene. Een scene
die echt een wereldje op zich is. Ik kom uit de
ruige blueswereld, maar bluegrasspubliek is
toch een stuk netter. We hebben al op festi
vals gespeeld, waar mensen met de bijbel on-
Een liedje
schrijven,
zoals André
Hazes dat
deed met
rijmboekjes
op tafel.
Echt, niets
voor mij
der hun arm liepen. In zo'n setting worden
wij, met The Brockettes in korte rokjes en vrij
punkachtige bluegrass toch al snel als heftig
ervaren. Succes heeft dus echt te maken met
contacten, maar ik ben er ook van overtuigd
dat de kracht van de muziek de doorslag geeft.
Want laten we wel wezen, als je als kleine jon
gen altijd bent gepamperd schrijf je heel ande
re liedjes dan dat ik doe."
Vertel.
„Ik ben bij mijn moeder opgegroeid, samen
met mijn jongere broer Larry. Mijn ouders
scheidden toen ik zeven was. Mijn vader zag
ik een keer per week. Veel mensen kenden
mijn pa, omdat hij muzikant was. Ik ben dat
ook, dus zien mensen al snel gelijkenissen.
Die zijn er ook wel, maar de invloed van mijn
moeder is groter. Onze karakters lijken meer
op elkaar. Ik hoor weieens dat ik een botte
boer ben, maar toch ben ik ook weer niet zo
direct als mijn vader. Hij heeft altijd het beste
met mij voor gehad, maar het kon en kan af
en toe ook écht knetteren tussen ons. Toen ik
op dertienjarige leeftijd aangaf dat ik graag gi
taar wilde leren spelen, belde mijn moeder
hem meteen op. Hij kwam meteen langs met
een gitaar. Ze hadden mij nooit iets opgedron
gen. Maar toen ik er zelf mee kwam, nam hij
mij meteen op sleeptouw. Ik mocht altijd zelf
iets verzinnen. Het Amerikaanse volkslied en
Vader Jacob op een snaar bijvoorbeeld. Dat wa
ren voor hem vertrekpunten om mij meer te
leren. Gaandeweg werd hij tijdens zijn lessen
strenger, om er het beste uit te halen. Om mis
verstanden te voorkomen, ik heb echt heel
veel aan mijn pa te danken. Dankzij hem kon
ik bijvoorbeeld al heel jong optreden met goe
de, bekende muzikanten uit binnen- en bui
tenland."
Tuurlijk, ere wie ere toekomt. Maar toch kan ik
mij voorstellen dat je soms liever een andere naam
dan Herman had gekregen.
„Klopt, maar dat ervaar ik pas sinds een paar
jaar zo. Ik ben nu 44, maar blijf altijd junior.
Dat begint me tegen te staan. Nu mijn vader
zelf niet meer optreedt, krijg ik ook steeds va
ker de vraag waar dat 'junior' op slaat. Ik heb
het nooit als een vorm van druk ervaren dat
ik de zoon van Herman senior was. Het is ook
niet voor niets dat ik hem bij de cd-presenta-
tie van The Old World heb gevraagd om een
paar nummers mee te doen. Ik wil hem ook
echt waardering geven, dat heeft hij verdiend.
Dat hij en mensen in mijn directe omgeving
mij 'junior' blijven noemen vind ik ook pri
ma. Maar voor alle anderen mag dat woordje
er nu toch wel eens van af. Als ik ooit een
kind krijg en dat is een jongetje, dan ga ik er
toch eens heel goed over nadenken of ik hem
Herman noem."
Het strand is mij n
grootste inspiratiebron
door Raymond de Frel
Herman de
Broek junior
werd op 18 sep
tember 1970
geboren in Win
terswijk, zeven
minuten nadat
de eveneens
linkshandige Ji-
mi Hendrix
overleed. Op
driejarige leef
tijd verkaste hij
naar Terneuzen.
Herman leerde
gitaarspelen
van zijn vader.
Met hem trad
hij voor het
eerst op, in de
FFFF-band. Nu
timmert hij aan
de weg met
bluegrassforma-
ties Broek
The Brockettes
en The Blue
Crass Bunch.
Begin dit jaar
bracht hij met
muzikanten uit
beide formaties
de plaat The
Old World uit.
Herman heeft
een een relatie
met Nina (34).
Hij heeft geen
kinderen.
