UI
WWW
16 GEZOND
00:30
ZZe maakt veel kilometers in
het donker. En tijdens haar
ambulante diensten rijdt ze
over verlaten wegen, langs
stille dorpen en gehuchten.
„Ouderen blijven tegenwoor
dig langer zelfstandig wo
nen", zegt Rian Krijger (41), ziekenverzor
gende. „Dat is niet alleen de politieke koers
van de laatste jaren, mensen willen dat zelf
ook het liefst."
Maar zonder deskundige begeleiding gaat
het op een gegeven moment niet meer.
Haar werk bestaat dan ook uit cliënten uit-
of aankleden, wassen, naar het toilet escorte
ren, theezetten en hen overeind helpen als
ze gevallen zijn: „De meesten maken ge
bruik van een zender die ze bij zich dragen;
wanneer ze de knop indrukken klinkt van
uit het ermee in verbinding staande appa
raat met luidspreker in de woonkamer een
vriendelijke stem die meldt dat de nachtver-
pleegkundige eraan komt." Of dat ook op de
bovenverdieping te horen is, weet Krijger
niet zeker. Wel dat men de alarmknop nog
te vaak, uit onnadenkendheid, buiten hand
bereik legt: „Op het nachtkastje. Of op de
rollator onderaan de trap. Wanneer en hoe
we de cliënt aantreffen als er dan iets ge
beurt, is niet te voorspellen."
Sinds haar zeventiende werkt Krijger in de
zorg. De laatste vijfjaar als ziekenverzorgen
de. Wat zul je overdag veel vrij hebben, zeg
gen mensen wel eens tegen haar. „Maar die
begrijpen het niet", zegt ze. Ze heeft ruim
zeven uur slaap nodig per etmaal, dus de
meeste zonuren gaan aan haar voorbij. Twee
weekeinden per maand draait zij mee. En
gemiddeld twee nachten per week door
kruist zij van 23.00 - 07.00 uur Schou-
wen-Duiveland. Collega's van haar werken
's nachts op Tholen en de Bevelanden.
In het kantoor te Zierikzee haalt ze de
dienstauto, checkt haar e-mails, drinkt nog
even een kop thee met andere verzorgen
den en pakt haar tas; iPad, sleutels, telefoon
en zaklantaarn.
In een rustige nacht bezoekt Krijger ruim
tien bekende cliënten. En een aantal van
hen zelfs twee keer. „Goedenavond!" roept
ze in halletjes, portalen en gangen. En van
uit evenzoveel slaapkamers weerklinken op
getogen stemmen. Op randjes van bedden
wordt op haar gewacht: voor het uittrekken
van steunkousen; het verwisselen van incon-
tinentiebroekjes; het omzwachtelen van
door vocht opgezette benen. En iemand is
door reuma zo vergroeid, dat sterke armen
nodig zijn bij het achterover kunnen gaan
liggen in de kussens.
Maar ook vanavond zal Krijger voor verras
singen komen te staan. In een rijtjeswoning
in Haamstede ruikt het op de trap al naar
urine. De licht dementerende mevrouw
Maljaars* ligt in een doorweekte flanellen
Zo lang mogelijk thuis blijven
wonen. Het klinkt heel mooi.
Maar wie alleen leeft, is
kwetsbaar. Zeker als je al wat
ouder bent en met je gezond
heid tobt. Jezelf uitkleden en
wassen gaat misschien moei
zaam. En 's nachts het toilet
bezoeken is een klus. Hulp
hiervoor is te regelen. Wie
zich aansluit bij de zorg die
Allévo biedt, kan zich ook ver
heugen op de nachtzuster.
pyjama tussen de centrale verwarming en
haar eikenhouten bed. Ze ziet grauw. Krij
ger, op haar buik dwars over de matras, be
voelt haar gezicht, haar pols, haar heupen,
en krijgt, geruststellend pratend, de rillende
dame voorzichtig weer op de been.
„Wat is er gebeurd?"
Mevrouw Maljaars glimlacht; zij heeft geen
idee.
„Wanneer ging u naar bed?"
Ook dat kan mevrouw Maljaars zich niet
herinneren. Wel laat zij zich door Krijger
wassen, en wijst waar een schone pyjama te
vinden is: „Die daar", verduidelijkt ze. „Met
dat blauwe kraagje."
Behaaglijk nestelt zij zich even later weer in
de kussens.
„Ligt u zo goed?" vraagt Krijger, en dekt
haar warm toe.
„Ja - heel fijn, kindje."
„Over een paar uurtjes kom ik weer even bij
u kijken. Welterusten!"
„Welterusten!"
Later, wanneer ze de lichtbundels van haar
koplampen door de mistige polder stuurt,
lacht Krijger: „Soms weegt iemand zo
zwaar dat de politie mij moet helpen met til
len. Gelukkig vallen de mensen op één
nacht niet allemaal uit bed."
Zij waakt als
iedereen slaapt
door Jacoline Vlaander
