—M a 4B
f m
ve
in liefdevolle herinnering
44 Een vals alarm, tien jaar
eerder, deed ons
nadenken. Het leven is
eindig, het kan zomaar
ineens gebeurd zijn
Willem Mieras
hielp Saskia zelf zijn
lot te verwerken.
In deze rubriek
praten mensen
over verlies,
rouw en hoe
het leven
verder gaat.
fl ji
V,
Bijna twee jaar geleden is het nu.
Willem Mieras, 35 jaar fotograaf
voor onder meer de PZC, over
leed na ruim een halfjaar ziek
te: kanker. Gedurende dat halve
jaar leefde hij met zijn partner, Saskia Gie-
se, naar het einde toe. „We wisten al snel,
na de eerste chemokuren, dat het 'einde
verhaal' zou wezen, zoals Willem het zelf
noemde. Wat we allebei ook wisten, was
dat je daar dan het beste van moet maken."
Hoe anders was het tien jaar daarvoor.
„Willem kreeg een bult in zijn hals. Zo
maar ineens, heel snel na een mooie vakan
tie. In Goes wisten ze er geen raad mee, hij
werd doorgestuurd naar Rotterdam. Ook
daar hadden ze het vermoeden van kanker.
We waren helemaal in paniek, echt wanho
pig. Toen bleek dat het een onschuldige
maar vrij zeldzame aandoening was die
snel verholpen kon worden, was de opluch
ting groot. Maar je gaat wel nadenken."
Saskia, twaalf jaar jonger dan Willem, her
innert zich de radeloosheid maar al te
goed.
„Niet alleen bij mezelf, ook bij Willem.
We hadden er nooit echt bij stilgestaan dat
het leven eindig is, dat het zomaar gebeurd
kan zijn." Maar de gebeurtenis had een po
sitieve invloed op hun leven van toen af.
„Willem ging iets minder werken. Dat was
bijzonder genoeg, want hij heeft jarenlang
gewerkt met maar een weekeinde vrij per
veertien dagen. Wij zijn 25 jaar samen ge
weest. In het begin had hij helemaal nooit
vrij: dag en nacht klaar om een foto te gaan
maken, en heel af en toe vakantie. Dan re
gelde hij zelf vervanging. Nu had hij einde
lijk per twee weken, vier dagen vrij."
Het valse alarm had ook invloed op de keu
ze om te verhuizen. Willem en Saskia
woonden aan de Westsingel in Goes, maar
ergens sluimerde altijd het idee van wonen
op het platteland, een grote tuin, dichtbij
de natuur. Toen er in de Blauwe Wijk in
Wolphaartsdijk, bijna op de oever van het
Schenge, een huis te koop kwam, aarzel
den ze niet. Het huis werd aan hun wen
sen aangepast, Willem kreeg een kantoor
in een bijgebouw, en een luxe grasmaaier.
„We hebben geen moment spijt gehad."
Vanaf het begin dat ze samen waren, werk
ten Willem en Saskia als een team. „Het
was nog in de tijd van de zwart-witfoto's
in de krant. Computers waren er niet,
faxen was al een soort wonder. Willem
drukte de foto's af en ik bracht ze als een
haas naar het station in een treinbrief. Op
zondag kon dat niet, dus dan moesten de
foto's naar de PZC in Vlissingen worden ge-
-L
gsS
iw
bracht. Willem had daar een hekel aan,
maar ik had nog geen rijbewijs. Dat heb ik
toen gehaald om dat klusje voor hem uit te
voeren."
Voordat Saskia in zijn leven kwam, had
Willem grote moeite met nabestellingen.
Die moesten dan opnieuw worden afge
drukt en omdat Willem bepaald geen gebo
ren archivaris was, moest hij daar dan heel
lang naar zoeken. Saskia, juist wel begiftigd
met een ordelijke geest, bracht eerst het
oude archief op orde en ging vervolgens tot
twee jaar geleden door met het toeganke
lijk houden van alle foto's de Willem ooit
maakte.
Zonder die inspanningen was de uitgave
van het boek Door het oog van Willem Mie-
ras, 30 jaar persfotografie in Goes, er nooit ge
komen. „Aan dat boek hebben we heel veel
werk gehad, maar ontzettend leuk werk",
vertelt Saskia. De gemeente Goes had Wil
lem gevraagd om ter gelegenheid van het
600-jarig bestaan van de stad, een selectie
van zijn Goese foto's te maken. Die zouden
dan op levensgrote banieren in de kerk ten
toongesteld worden. Toen hij zijn selectie
aan het maken was, ontstond vanzelf het
idee om er dan ook een boek van te maken.
Maar een boek is nog wat anders dan een
tentoonstelling. Er moesten onderschriften
en precieze data bij. „Die zijn we toen sa
men elke zondag wezen opzoeken in het ar
chief van de PZC. Duizenden microfiches
hebben we zitten bekijken: fantastisch."
Dat gold, op een heel andere manier, ook
voor de voorbereidingen van een ander
boek Openluchtmuseum Argentina.
„In januari 2012 zijn we op vakantie ge
weest naar Argentinië, het soort reis waar
we al lang van droomden. De foto's die
Willem daar gemaakt heeft, vielen toeval
lig ook weer samen met een project van
Goes: het Latijns Amerika Jaar. Afspraken
waren gemaakt voordat Willem ziek werd,
er zouden weer grote afbeeldingen komen,
deze keer buiten. Toen Willem al aan de
chemokuren zat, werd het idee geboren
om opnieuw een boekje te maken. Wil-
lems broer Bram, die vanwege de ziekte va
ker bij ons was, schreef gedichten bij de
beelden."
Wat volgens Saskia ook heeft geholpen bij
het samen verwerken van wat komen ging,
was de toekenning van de Naereboutpen-
ning door de gemeente Goes. „Dat drukte
niet alleen waardering uit, maar ook dat
we deel waren van een groot geheel, dat in
tens meeleefde. Willem maakte op dinsdag
nog een foto voor het Reformatorisch Dag
blad, waar ze niet wisten dat hij ziek was.
Anderhalve week later, op zaterdag, zijn we
met palliatieve sedatie begonnen. De begra
fenis was prachtig, helemaal zoals we het
hadden afgesproken."
Dat Saskia alleen achterbleef in een leeg
huis, heeft haar niet van haar stuk ge
bracht. „Ik ben gewoon als een gek gaan
werken. Dat is mijn manier. Inmiddels heb
ik een nieuwe relatie, het huis is verhuurd.
Willem blijft een belangrijk deel van mijn
leven. Als ik op de Ringbaan de laatste Ar
gentijnse foto zie staan, voel ik het telkens
opnieuw: liefde en dankbaarheid."
JfcV
Willem Mieras
4 september 1953 - 12 mei 2013
Deel van een groot geheel
door Mieke van der Jagt
Was het 'm van voren of van achteren? Geen idee, maar het kon alleen maar Willem zijn. foto archief M. van der Jagt
Saskia Giese
Hebt u ook mooie herinneringen aan een dier
bare, die is overleden?
We willen uw verhaal graag delen in onze ru
briek 'In liefdevolle herinnering'.
U kunt contact opnemen met Ab van der Sluis:
0118 434003, chefnieuws@pzc.nl
