ZEELAND GEPEILD
2 BUITEN
1
In deze serie reizen we de pijlen achterna. Wekelijks landt er
eentje lukraak op de kaart van Zeeland. En precies daar, op
die toevallige plekken waar ze natrillend wijzen, nemen we
poolshoogte. Op akkers waar bieten op de rooier wachten,
op borrelende schorren en slikken, in door westenwinden
getekend bosgebied, op dromerige duinen - elk stukje
Zeeland heeft een verhaal.
ORANJEZON
Tussen het groepje paarden in de
duinen wankelt een veulen. Het
heeft grote, dromerige ogen en
een vale, zandkleurige vacht. Sta
rend in de verte probeert het zich
met een zwabberende achterpoot
langs de oren te krabben. Onvast
zwenkt het in een paar ranke passen zij
waarts, en huppelt dan richting het pad. De
merrie, met haar snuivende neus door het ho
ge gras, kijkt even op.
„Er zijn hier reeën en damherten, en in het na
jaar duizenden trekvogels die zich tegoed
doen aan alle bessen, maar dat er paarden
rondlopen die ook nog eens zo tam zijn, wist
ik niet", zegt Robbert Trompetter (33). „Leuk
voor de kinderen. En dan 's ochtends, heel
vroeg." Het is de landschappelijke afwisseling
die hem in Oranjezon telkens treft. Geboren
en getogen in de Alblasserwaard, houdt hij
van de uiterwaarden: „Ook hier heb je die ka
ders tussen land en water. Het is niet alleen
prettig om op een eiland te wonen en bijna
omarmd te worden door de zee, maar juist die
randen zijn zo mooi."
De hoogteverschillen en doorkijkjes vindt hij
schitterend, zegt hij. Het roept herinneringen
op aan de tijd dat hij zijn levensmaatje ont
moette op Hogeschool Larenstein te Velp,
waar hij landschapsinrichting en zij bos- en
natuurbeheer studeerde: „Dan wandelden we
vanuit Park Sonsbeek in Arnhem zo door de
Veluwse bossen en over de hei." Om zich
heen wijzend: „Deze duinen zijn tussen 1200
en 2700 gevormd. De vegetatie gaat geleidelijk
over van helmbegroeiing in duindoornstru
weel, om meer landinwaarts ruimte te bieden
aan meidoorn, egelantier en bramen. En daar
aan grenst het loofbos, met er middenin veel
dennebomen."
Sinds 2004 wonen zijn vrouw en hij in
Oost-Souburg. Hun dochter (5) en zoon (4)
zijn er geboren. „We houden ervan om de in
tensiteit van de natuur te ervaren en wande
lend te doorkruisen", zegt hij. „Zeker in de
herfst en de winter. Dat deden we al toen de
kinderen nog klein waren en in draagrugzak-
ken meekonden. Nu lopen ze hier al hele ein
den zelf."
De ruim vierhonderd hectare aan de noord
westkust van Walcheren is grotendeels eigen
dom van Delta Nutsbedrijven en onderdeel
van 'de Manteling van Walcheren', weet hij.
Het leverde een eeuw lang een belangrijk aan
deel in de lokale drinkwatervoorziening. In
middels is deze waterwinning gestopt: „Maar
het kan altijd weer operationeel worden ge
maakt. Daarom lopen er nog steeds twee kaars
rechte afvoerkanalen door het gebied."
Trompetter is adviseur ruimtelijke ontwikke
ling en milieu bij Zeeland Seaports, het ha
venschap waar sinds 1998 ook de havens van
Vlissingen en Terneuzen onder vallen. Conti
nu vinden er ontwikkelingen, uitbreidingen
en investeringen plaats. „De nadruk van mijn
werk ligt waar economische belangen en na-
tuurbelangen elkaar raken", vertelt hij. „Dat
schuurt en wringt wel eens."
Maar met die wetmatigheid is hij inmiddels
vertrouwd; hij schetst zijn visie en houdt reke
ning met de kaders van de leefomgeving, zo
als geluidsnormen en andere richtlijnen,
toetst alles aan de flora- en fauna- en natuur
beschermingswet. „Soms staan er huizen. Of
monumenten. Voor ontwikkelgebieden gaan
er wel eens tien schetsen aan vooraf. Elke keer
kijk je hoe je het nu weer kunt aanlopen. Uit
eindelijk wordt amper een vierde van de oor
spronkelijke plannen uitgevoerd. Je varieert
op het thema. Maar je moet nu eenmaal een
uitgangspunt hebben. En het is altijd maat
werk." Hoezeer dat ook voor het leven geldt,
werd hij zich bewust toen hij in november
2023 door een hardnekkig virus in zijn onder
rug werd getroffen. Hij kon zich al snel niet
meer bewegen van de pijn. Drie maanden was
hij volledig uit de roulatie. „In het begin kwa
men mijn collega's wel eens thuis vergaderen.
Ik kon amper stilzitten. Moest het afwisselen
met halve uurtjes staan en lopen. Dus zette ik
mijn laptop op het kookeiland in de keuken
en stonden we met zijn allen onder de afzuig
kap." Het heeft een zware wissel getrokken op
zijn gezin, zegt hij: „Ik kon niets met de kinde
ren, niets met het huishouden. Nutteloos en
machteloos voelde ik mij. En toen er een dier
bare van mijn vrouw overleed, kon ik haar
niet eens tot steun zijn; meegaan naar de be
grafenis was geen optie."
Inmiddels neemt hij weer deel aan het arbeids
proces. „Ik realiseerde me dat ik het anders
wilde in mijn leven", zegt hij. Dus werkt hij
parttime, waarmee hij zichzelf nog wat ont
ziet, meer tijd met zijn gezin doorbrengt en
voor de PvdA als afdelingshoofd in de gemeen
te Vlissingen mensen uit totaal verschillende
disciplines kan ontmoeten. Ook dat vindt hij
verrijkend, zegt hij: „Het onderwijs, de zorg,
de ICT. Er klinken andere ideeën, meningen
en manieren van spreken."
Maar die winter laat hem nog niet los. Van de
neuroloog moest hij in beweging blijven. Dus
veel lopen. Zo wandelde hij, weggedoken in
een dikke jas met capuchon, de donkere maan
den door. „Dat noemen ze geloof ik een bezin-
ningsperiode", zegt hij. „Aanvankelijk voelde
het vooral angstaanjagend. Denk je alles voor
elkaar te hebben; gezin, werk, huis en tuin -
ben je begin dertig en dan zoiets."
Starend naar de grazende paarden, weegt hij
de woorden: „Je bestaan wankelt." En dan,
met een lachje: „Ik ben dus eigenlijk wel be
nieuwd naar mijn échte midlifecrisis."
Oranjezon is
verrassend
door Jacoline Vlaander
Het loofbos van Oranjezon, met middenin veel dennebomen.
Robbert Trompetter foto Jacoline Vlaander
