6 BUITEN
RAADKAART
Wanneer je vanuit Zoutelande
zuidwaarts over het duinpad
langs de Walcherse kust wandelt,
zie je Hotel Tien Torens bijna
over het hoofd. Het ligt
verzonken in de diepte. Je nadert
op dakhoogte. Zo kun je bijna op
de kleine, zonnige balkons
stappen die grenzen aan de
kamers op de bovenste
verdieping.
Nog schurkt het driester
renhotel hotel haaks te
gen de duinen aan. Schijn
baar onverstoorbaar weg
gedoken trotseert het
sinds decennia allerlei
weersomstandigheden en
trends. Inmiddels zijn wel de buitenmu
ren witgepleisterd en de houten balkon
hekjes vervangen door stalen exemplaren,
maar de zitjes baden in de zon en met het
steile dak van het gebouw als rugdekking
zit je er genoeglijk uit de wind. Het is er
nu ongetwijfeld, zeker in het verstilde
voorseizoen, goed toeven.
Het heeft een conversatieruimte, een be
schut terras, en kamers met douche en toi
let die allemaal zijn voorzien van telefoon
plus kabeltelevisie. De gastenwaardering
is ruim voldoende; de situering wordt ge
roemd; de rust; het goede eten; de gast
vrijheid en vriendelijkheid. Maar het lijkt
ook wat klein en verouderd; een enkeling
omschrijft de sfeer alsof binnen de tijd
heeft stilgestaan.
Dat hoeft natuurlijk niet te verontrusten.
Ook buiten blijft de zee op deze mooie
voorjaarsdagen, net als alle voorgaande ja
ren, met een haast oceanisch lome golf
slag de brede baai aanrimpelen. Onophou
delijk hoor je het ruisen, en je hoeft al
leen maar even omlaag naar het strand;
nauwelijks vijftig meter slenteren en je
bent er.
Het wandelpad door de duinen en over
de boulevard, ter hoogte van de bovenste
verdieping, is vorig jaar vernieuwd. Verse
rietkragen proberen het zand verstuiven
onnadrukkelijk te keren. Tussen robuuste
houten palen spant hard glimmend prik
keldraad.
Vroeger kon je hier vandaan tien kerkto
rens zien. Hoe drassig lijkt het landschap
toen. En het oogde vrijwel leeg. Ook nu is
het uitzicht over Walcheren nog weids,
maar in vergelijking met de oude ansicht
kaart is de verstedelijking in de omringen
de gebieden toegenomen.
Vanuit het hotel slentert een jong stel
voorbij. Ze dalen af naar het brede, lege
strand. Zij, in rode laarsjes en een rood,
open waaiend windjack, gaat beneden fo
to's nemen met een grote telelens. Ze tast
de kustlijn af, de schepen, boeien en de
horizon. Hij staat ernaast en tuurt een
tijdje dromerig over het water. „Nu jij",
roept zij dan. „Een beetje daar, met die pa
len als achtergrond." Hij doet zijn bril af,
wrijft met zijn zakdoek over de glazen,
zet zijn bril weer op en lacht, leunend te
gen het groene wier dat zich om de palis
saden krult. „Zonder bril", zegt zij, duide
lijk articulerend, en dirigeert hem met fel
le handwegingen nog wat naar achteren.
„Nat, zeg", zegt hij en wijkt van de groe
ne slierten terug. ,Ja, je hand zo houden!"
roept zij. Ze glijdt uit haar jas en laat die
naast zich neerploffen, waar een zwoele
lentebries het dons nog even vastpakt
voor het zich met een opbollende rug kan
neervlijen in het zand.
Volgens de website van het hotel is het
nog tot het einde van het jaar geopend.
Een andere website kondigt op deze loca
tie een in de natuurlijke omgeving pas
send nieuwbouwproject aan. Over het
pad kuieren drie generaties van eenzelfde
familie, bedachtzaam likkend aan toren
hoge ijsjes.
Alsof het zich al voorzichtig inzet, de
smaak van de laatste zomer.
door Jacoline Vlaander
Ook de duinen torenen
Hotel Tien Torens is volgens de website van het hotel nog tot aan het eind van het jaar open. foto Lex de Meester
Reconstructie van een tonvormige pot van reducerend gebakken,
gedraaid ruwwandig aardewerk. Datering 675-725 na Chr. (c) ADC
Archeoprojecten, Amersfoort).
In de Pastoriestraat te Sint Andries/Brugge is een opgegraven merovingisch huis
van een vergelijkbare constructie als de boerderij van Serooskerke herbouwd.
foto Raakvlak, Brugge
