WL*±
in liefdevolle herinnering
66 We hebben Barry zijn
vrijheid teruggegeven,
we hebben hem ver
strooid. Ga maar. Waai
maar ergens heen
ZEELAND 39
Na de dood van hun
zoon proberen Nel en
Kees positief te zijn
In deze rubriek
praten mensen
over verlies,
rouw en hoe
het leven
verder gaat.
Zo snel als Barry Korsman uit Zie-
rikzee op 10 april 1970 ter wereld
kwam, zo snel raakte zijn ouders
Nel en Kees hun zoon op 24-jarige
leeftijd door een ongeval kwijt. Missen
doen ze hem sindsdien dag en nacht, maar
zonder zichzelf in hun verdriet te verlie
zen. Nel: „Barry moest vroeg overlijden,
maar hij heeft een goed leven gehad en wij
hebben van dat kind genoten. Ik ben er
dankbaar voor dat we 24 jaar een leuk ge
zin zijn geweest. Dat kun je koesteren."
Bijna negen pond zwaar was Barry bij zijn
geboorte, ruim anderhalfjaar jonger dan
zijn broer Remi. „Een 'bonke' van een jon
gen. Hij is zo snel geboren dat ik hem bijna
verloren ben in de lift van het ziekenhuis.
Vanaf het begin af aan was het een heel
vrolijk kind. Een lachebekje, stout ook", ty
peert Nel de jongste van haar twee zonen.
Kok was hij, stressbestendig, romantisch
en stapelverliefd op Marthe. En hij was so
ciaal. „Als Barry ergens binnenkwam,
kwam er écht iets binnen. Dan maakte hij
een grapje, werd er gelachen. Hij was ook
altijd voor alles in. Kanoën, reizen, fietsen.
Hij deed het allemaal."
Tot en met 16 augustus 1994. Barry reed
die dag op zijn mountainbike over het des
tijds opengebroken fietspad bij Seroosker-
ke (S). Toen hij vanuit de berm terug het
verharde pad wilde opsturen, kwam hij
met zijn voorwiel in een afdruk van een
tractorband terecht en belandde met zijn
hoofd op de stenen. Door die val liep hij
zwaar hersenletsel op. Barry werd overge
bracht naar het Dijkzigt ziekenhuis in Rot
terdam. René, de oudste zoon van Kees uit
een eerder huwelijk, was er als eerste bij.
„Ik heb hem gebeld, wilde niet dat Barry al
leen zou overlijden." Want hoop dat hun
zoon zijn fatale val zou overleven, hadden
zijn ouders van meet af aan niet. „Omdat
ik veel vragen stelde en ze daar in het zie
kenhuis eerlijk antwoord op gaven. De art
sen zeiden: hij heeft zulk zwaar hersenlet
sel. Dit kan absoluut niet leven. Dat hij nog
een week heeft geleefd, verwonderde zelfs
de artsen. Waar onze handen stoppen kun
nen wij soms geen antwoord geven, zeiden
zij. Maar het is alsof hij het uitgekozen
heeft. Hij is op Remi's verjaardag overle
den." Barry had een codicil, dus toen Nel
en Kees werd gevraagd of ze de organen
van Barry mochten gebruiken, gingen ze
akkoord. Hart, alvleesklier, nieren en lever
werden allemaal gebruikt. De lever werd
zelfs gesplitst, zodat er een jongetje en een
vrouw mee werden geholpen. „Natuurlijk
zeiden we ja. Dat codicil had hij niet voor
niets. Maar het was zwaar, heel zwaar.
Want het kind dat thuis komt, is leeg. Nou
is zijn ziel er toch al uit, het is toch je kind
niet meer zoals het was. Maar toch vond ik
het heel moeilijk. Tot december. Toen zei
den we tegen elkaar: hij heeft hiermee heel
veel mensen gelukkig gemaakt. Die men
sen hebben nu een fantastisch nieuw jaar,
dankzij dit jonge leven dat gestopt is."
Het typeert Kees en Nel. Uit het allergroot
ste verdriet weten ze toch iets positiefs te
putten. „Al die honderden mensen op zijn
crematie. Jonge mensen die huilden. De
kaarten die we kregen en de brieven. 'Ik
ben zo blij dat we Barry hebben gekend en
ook jullie als ouders. Want op de crematie
vonden we troost bij jullie.' Zulke reacties.
Dat is toch prachtig? En nog steeds krijgen
we lieve kaartjes of krijg ik opeens een
knuffel bij de Albert Heijn. Het is al twin
tig jaar geleden."
Nel en Kees maakten na Barry's dood vijf
topzware jaren mee. Zo pakte onder meer
een verhuizing naar Burgh-Haamstede, die
al een tijdje op de planning stond, niet
goed uit. „We waren daar zo verdrietig, in
een vreemde omgeving." Kees: „Je kunt
wel weggaan, maar je neemt hem toch met
je mee." Bij de pakken neerzitten, deden
de twee echter niet. „Weet je, je schiet er
niets mee op om er anderen mee lastig te
vallen en je schiet er niets mee op om in je
bed te kruipen." Dus leerde Nel schilderen
en ging dichten. Ze heeft inmiddels twee
dichtbundels uitgebracht. De Korsmannen
verkasten ook terug naar Zierikzee en wis
ten elkaar door de jaren heen goed te troos
ten. „Je gaat je Jeven beetje bij beetje toch
weer inhoud geven. Je zoekt dingen op
waar je van kunt genieten. Je gaat proberen
wat blijer op te staan. En je gaat leven met
de herinneringen die je hebt en met de din
getjes die je bewaard hebt en die je kunt
koesteren." Elke ochtend steekt Nel een
kaarsje voor Barry aan. En als de eerste
sneeuwklokjes bloeien, plukt Kees een bos
je voor bij de foto van zijn zoon. Na tien
jaar ruimden ze Barry's urngrafje op waar
ze altijd nog schelpjes, bruidsboeketten en
andere giften vonden. „We hebben naar al
die mensen geschreven: We hebben Barry
zijn vrijheid teruggegeven, we hebben
hem verstrooid. Ga maar, je bent vrij. Waai
maar ergens heen. En in november gaan
we met z'n tweetjes naar zee en dan strooi
en we rozenblaadjes in het water. Barry
heeft écht geleefd en leeft voor ons en voor
veel andere mensen nog steeds voort. Maar
hij heeft, vind ik, wel een beetje te kort ge
leefd. Ik ben altijd benieuwd hoe hij nu, hij
zou in april 45 zijn geworden, zou zijn ge
weest." Nel en Kees koesteren de herinne
ringen én de spullen van hun zoon. Gebrui
ken zijn koksmessen in de keuken en de ge
boortebeertjes van Remi en Barry gaan
steevast bij bijzondere gebeurtenissen in
de handtas mee. „We zijn niet meer com
pleet, maar ergens kun je hem er ook ge
woon bij laten zijn. Je hoeft het niet weg te
stoppen, weg te duwen. En de humor van
Barry gebruiken we. Altijd zei hij als er
vier tweetjes op de klok stonden: 'mijn va
der gaat naar bed'. Nu gaan we de slaapka
mer in en dan roepen we naar boven: 'vier
tweetjes, we liggen er in hoor mijn vent'.
Zo laat je een kind wat je mist, wat je kwijt
bent toch weer in je gezin toe."
ZATERDAG 14 MAART 2015
Barry Korsman
10 april 1970 - 23 augustus 1994
Barry was voor alles in
door Esme Soesman
Foto onder: Barry aan het werk in zijn huisje. Boven: de broers Barry en Remi
Nel Korsman, moeder van Barry
Hebt u ook mooie herinneringen aan een dier
bare, die is overleden?
We willen uw verhaal graag delen in onze ru
briek 'In liefdevolle herinnering'.
U kunt contact opnemen met Ab van der Sluis:
0118 434003, chefnieuws@pzc.nl
