6 BUITEN
Uit de
Zeeuwse klei
RAADKAART
Het is even zoeken naar de
rooms-katholieke kerk in Biervliet.
Want toen deze in 1858 werd
ingewijd, stond hij nog buiten de
bouwde kom. Sindsdien is het dorp
gegroeid. Maar het aantal
kerkgangers nam af: een paar
weken geleden werd de laatste mis
opgedragen.
n de dertiende eeuw was Biervliet
een bloeiende handels- en nijver-
heidsstad. Met visserij, een zout
en lakenindustrie, het moer- of
turfgebied en een goed bereikbare
haven. Door overstromingen
kwam het op een eiland te liggen.
Daarna vergrootten de inpolderingen
het gebied en was Biervliet tot de me
chanisatie in de landbouw een agrarisch
dorp. Maar van de verschillende land-
bouwhaventjes verdween het laatste in
1970 bij de dijkverzwaring.
Ook rond het godshuis en de nabijgele
gen pastorie is veel veranderd: de eenge
zinswoningen en talrijke bomen heb
ben bijna alle contouren aan het zicht
onttrokken. De vrouwelijke postbode
wijst in de goede richting: „Als je hier
langs de achtertuinen kijkt, kun je de to
ren en de bovenverdieping van de paro
chie zien. Wanneer je omloopt kom je
er vanuit de Noordstraat vanzelf."
Sinds een paar weken is de kerk geslo
ten, vertelt ze. De laatste mis werd in fe
bruari opgedragen. De Heilige Maagd
Maria Onbevlekt Ontvangen viel al eni
ge tijd onder de Andreasparochie die
heel West-Zeeuws-Vlaanderen overkoe
pelt, en tijdens de oprichting daarvan
was al duidelijk dat de kerk op termijn
de deuren zou moeten sluiten: „Hij is
uiteindelijk nog een jaar langer openge
bleven dan we hadden gedacht. En hoe
wel iedereen begrijpt dat je voor tien
mensen zoiets natuurlijk niet kunt aan
houden, is het wel heel jammer."
In de Noordstraat staat het roestige hek
van de parochietuin open. Het stenen
pad is verzakt. De daklijsten bladderen
af. En de kerk ziet er in zichzelf verzon
ken uit. Er prijkt een bord langs het pad;
het huis ernaast staat te koop. Maar wat
gebeurt er met de kerk?
Een voorbijganger weet te vertellen dat
het bestuur met collega's van de
PKN-kerk overeenkwam om de handen
ineen te slaan. Iedere twee weken hou
den de katholieken op zaterdagavond
een viering, en de protestanten gaan de
aansluitende zondagochtend naar de
dienst. Hij legt uit dat het zo geregeld is
om verwarmingskosten uit te sparen. Of
het inderdaad allemaal naar tevreden
heid verloopt, daarover kan hij niets zeg
gen.
Langs het drassige stukje niemandsland
waarvandaan ooit de foto is genomen
voor de oude ansichtkaart, wandelen op
deze zaterdagochtend mensen met hon
den, en tassen fruit en groenten van de
markt. Vanuit de aangrenzende achter
tuinen klinken stemmen en snoeigelui-
den. Maar in de door prille struiken om
zoomde Buurttuin Biervliet blijven de
rode picknicktafels nog even onbezet.
Dat zal op deze zonnige dagen vast ver
anderen. Want de metamorfose van dis
tels, onkruid en zwerfvuil tot dorpstuin
heeft ruim twee jaar geleden niet alleen
gestalte gekregen als pril initiatief: de bo
men blijven groeien, de bosschages
dijen uit, de knoppen zwellen, de paad
jes van houtsnippers zijn intensief belo
pen en de tegels blinken; nergens ronds-
lierende plastic verpakkingen of bana
nenschillen. En aan de rand van het veld
verrijst een tipi; een van omgebogen en
vervlochten wilgentakken opgetrokken
indianenwoning, waarin ongetwijfeld ie
dereen welkom is.
door Jacoline Vlaander
Kerk van Biervliet viert
De kerk en de pastorie (oranje dak) van Biervliet gaan nu verscholen achter huizen en groen, foto Lex de Meester
De vliedberg is nog het enige zichtbare overblijfsel van Coudor-
pe. foto Beeldbank SCEZ, B. Oele
Impressie van de Vlaamse invasie op Zuid-Beveland in 1295. Tekening Kees de Jonge, in:
Jan J.B. Kuipers en Robbert Jan Swiers, Het verhaal van Zeeland, Hilversum 2005.
