in liefdevolle herinnering
66 Ik zeg: Dat vind ik nou
een mooi paard. Hij kocht
het ter plekke en ik was,
achteraf gezien,
verkocht
ZEELAND 39
Vrijgezel Jewannes gaf
het leven van Wim en
Nona richting.
In deze rubriek
praten mensen
over verlies,
rouw en hoe
het leven
verder gaat.
Als Wim Bal 's zondags een
rondje door de wei doet, be
seft hij inmiddels dat alles wat
hij ziet van zijn vrouw Ilona
Weezepoel en hemzelf is.
Maar dat heeft zeker een jaar of zes ge
duurd. „Het was al die tijd in mijn hoofd
nog van Jewannes. Met hem hebben we
het bedrijf hier in Heinkenszand opge
bouwd; eerst de fokkerij en later het heng-
stenstation. En eigenlijk allemaal door toe
valligheden. Het staat als een paal boven
water dat wij nooit in deze branche terecht
gekomen zouden zijn als Ilona niet bij
Jewannes was gaan paardrijden op haar
achtste", vertelt Wim Bal. „Want zo is het
begonnen", vult Ilona aan. „Ik was een
paardenmeisje zonder paard. Wij hadden
thuis vijf kinderen, geld voor paardrijles
was er niet, laat staan voor een paard. Bij Je
wannes de Roo kwamen veel meer mei
den. Hij vond dat gezellig. Hij woonde toen
nog met zijn zuster Koos, die een persoon
lijkheidsstoornis had. Sinds de dood van
hun ouders was ze steeds meer in de war
maar Jewannes was goed voor haar en ik
kon ook wel met haar opschieten."
Jewannes de Roo was van huis uit een vee
boer: koeien en paarden. Het waren de paar
den die ervoor zorgden dat Jewannes altijd
wel gezelschap had. Ilona: „Voor mij als
kind was het mijn tweede thuis. Ze waren
ook hartstikke goed voor mij. Toen ik in
Goes naar school ging, kreeg ik een nieuwe
fiets. Jewannes vond dat als iedereen op
een nieuwe fiets naar Goes ging, ik dan
niet op een tweedehandsje moest rijden."
Hoeveel meiden er ook over de vloer kwa
men, als ze verkering kregen, was het
meestal gedaan met de paardenliefhebbe-
rij. Wat er gebeurde toen Ilona verkering
kreeg met Wim, kan gerust worden gezien
als een welbegrepen eigenbelang bij Jewan
nes, al hebben Ilona en Wim het eigenlijk
nooit zo bekeken. Wim: „Ik had helemaal
niks met paarden, al werkte ik wel bij mijn
oom met beesten in die tijd. Wij waren
achttien, hadden verkering en ik ging mee
met Ilona naar Jewannes en Koos. Net op
die middag had Jewannes een paard ver
kocht en dat werd opgehaald. In dezelfde
trailer stond een werkpaard, groot en sterk.
Ik zeg: 'Dat vind ik nou een mooi paard'.
Hij kocht het ter plekke en ik was, achteraf
gezien, verkocht. Binnen twee jaar waren
er vier werkpaarden, allemaal fokmerries."
Het was omstreeks die tijd, Ilona en Wim
waren twintig jaar, dat Jewannes ging na
denken over bedrijfsopvolging. „Hij was
bang dat als er iets met hem zou gebeuren,
Koos in de kou kwam te staan", vertelt
Wim. „Gelukkig heeft Jewannes Koos over
leefd, maar pas na ruim twintig jaar samen
werken hebben we een VOF opgericht.
Wij hadden helemaal geen verstand van
die dingen en Jewannes eigenlijk ook niet.
Pas toen het allemaal veel groter werd en
er ook nieuwbouwplannen kwamen, gin
gen we er goed over nadenken. Toen had
den we zelf al hengsten omdat Jewannes
het maar niks vond om merries weg te
brengen. Als hij daar geen moeite mee had
gehad, waren we nooit aan hengsten begon
nen. Nu zijn we een belangrijk dekstation
voor werkpaarden. Daar hebben we nooit
spijt van gehad."
„Hij was een bijzondere man", overweegt
Ilona, „hij liet niet met zich sollen. Dat heb
ik ook nooit gedaan, ook niet toen hij ging
dementeren. De mensen vonden dan dat ik
weieens nieuwe gordijntjes bij hem kon op
hangen maar Jewannes was zijn eigen
baas, al werd hij op het laatst erg afhanke
lijk van ons. Dat is weieens belastend ge
weest. Dan gingen Wim en ik een dagje
naar België en dat was van tevoren uitge
breid met hem besproken. Zodra we weg
waren, was hij ons kwijt en ging hij zoe
ken: op de fiets. Omdat hij na een inslui
ping in zijn huis bang geworden was, bel
de hij steeds, soms wel drie keer op een
nacht. Het viel niet altijd mee. Wat rusti
ger werd hij nadat wij een caravan achter
de schuur lieten zetten toen we aan het
bouwen waren. Hij vond het prettig om
ons in de buurt te hebben, Koos was toen
al een tijdje overleden." In het najaar van
2008 ging de eerste paal de grond in voor
de traditionele boerderij die die van De
Roo op Kruissewegje 1 in Heinkenszand
moest vervangen. „Jewannes keek er erg
naar uit want we lieten meteen een appar
tementje voor hem bouwen. In zijn huis
hadden wind en regen al lang vrij spel. Hij
had één koude kraan op emmerhoogte bij
de achterdeur. Toen hij een keer in de mist-
pit was gevallen, zijn we hem bij ons thuis
in 's-Heer Abtskerke onder protest gaan
douchen. Sindsdien deden we dat weke
lijks en hij ging ermee akkoord." Ilona
moet er nog steeds om lachen.
„Het is ontzettend jammer dat hij gestor
ven is voordat hij in zijn warme, droge ap
partementje heeft kunnen wonen. Een her
seninfarct heeft hem geveld, hij was 87
jaar." Wim denkt dat als Jewannes van zijn
wolkje naar beneden kijkt, hij tevreden is.
De rouwkaart die Ilona en Wim verstuur
den, is gedrukt op een foto van vier werk
paarden. Daartussen staat Erna, het eerste
merrieveulen dat op Kruissewegje 1 gebo
ren werd. „Erna was voor Jewannes heel be
langrijk. Hij was zijn leven lang bang van
zijn vader, maar toen die in de oorlog een
eerdere Erna voor een kapitaal aan een fok
ker wilde verkopen, heeft hij op zijn poot
gespeeld. De afbeelding hebben we boven
de voordeur laten brandschilderen."
„Hoewel er weinig mensen over de vloer
kwamen, behalve wij ook zijn vriend Kees
Traas, de klompenmaker, kletste hij met ie
dereen. Ik weet zeker dat hij hier dag in
dag uit in de kantine zou hebben gezeten."
zegt Ilona. Nu ligt daar in een warm mand
je zijn hond Anka, een levendige Mechelse
herder van 16 jaar. „Jewannes had altijd Me-
chelaars en ze heetten altijd Anka."
ZATERDAG 7 MAART 2015
Johannes de Roo (Jewannes)
28-02 1921 -31-05 2008
Hij kletste met iedereen
door Mieke van der Jagt
Wim Bal
Hebt u ook mooie herinneringen aan een dier
bare, die is overleden?
We willen uw verhaal graag delen in onze ru
briek 'In liefdevolle herinnering'.
U kunt contact opnemen met Ab van der Sluis:
0118 434003, chefnieuws@pzc.nl
Jewannes de Roo foto Niek Clarijs, reproducties Mechteld Jansen
