in liefdevolle herinnering
64 Ja, dat is wat ik het
meeste mis: het samen
ruzie maken. Maar ik
koester ook de zachte
momenten
ZEELAND 39
Esad was Diana's
broer. Ze hadden
ruzie, maar stonden
ook zij aan zij.
In deze rubriek
praten mensen
over verlies,
rouw en hoe
het leven
verder gaat.
De tijd heelt, zegt het
spreekwoord. Diana
twijfelt. Ruim tien jaar
geleden overleed haar
broer Esad aan een hart
stilstand. Rouwen heeft
ze zichzelf destijds niet
toegestaan. Schouders eronder en door
gaan, dat was haar gevoel.
Een grijze doordeweeksedag in Groede.
Diana werkt in de jeugdhulpverlening en
woont samen met haar partner Marianne.
Ze vindt het een goed idee om terug te
blikken op het leven van haar broer Esad.
Ook voor haarzelf, omdat ze best een spe
ciale band met hem had.
Het verhaal heeft een voorgeschiedenis, in
Macedonië. Daar woonde het gezin Os
manovski in de stad Struga toen de hele re
gio in brand raakte door het uiteenvallen
van Joegosalvië, in 1991. Vader, moeder,
zoon Esad en dochter Diana. Ze heeft her
inneringen aan die tijd, ze was toen zes
jaar. Midden in de nacht werden de koffers
gepakt. „We gingen eerst naar opa en oma.
Daar namen we afscheid. Als kind accep
teer je alles wat er gebeurt. We reisden met
de trein, de bus, we moesten hele stukken
lopen. Ik herinner me nog München.
Toen we in die stad aankwamen reden er
geen treinen meer, mijn moeder, broer en
ik konden in een Rode Kruispost overnach
ten. Mijn vader niet, die heeft in een trein
geslapen. Het was voor het eerst dat ik zo
veel verschillende mensen zag. Er zat een
lilliputter tussen, klein met een groot
hoofd. Esad maakte me daar bang voor. Jij
wordt ook zo, zei hij. Dit heeft hij jaren
lang volgehouden."
Haar broer was vier jaar ouder. In Struga
woonden ze in een flat. Esad was altijd op
de speel- en grasvelden tussen de flatge
bouwen te vinden, aan het voetballen. Va
der Cisko Osmanovski was zelf een ver
dienstelijke voetballer. Zijn zoon bleek ook
over capaciteiten te beschikken.
De vlucht uit Macedonië eindigde in Zee
land. Nadat de zoveelste asielaanvraag was
afgewezen dook het gezin onder bij pas
toor Omer Gielliet in Breskens. Vader Cis
ko voetbalde al snel onder een valse naam
mee in de plaatselijke club. Zoon Esad
vond onderdak bij de A'tjes. Op zijn vijf
tiende debuteerde hij in het eerste elftal,
zodat vader en zoon tegelijk binnen de lij
nen stonden. „Toen werd zijn talent wel
duidelijk", vertelt Diana. Grote clubs ston
den in de rij. Het werd PSV. Daar stond
Esad anderhalfjaar onder contract. Hij
ging ook mee op trainingskamp naar Chili.
Blessures gooiden in 1999 roet in het eten.
Tijdens een training brak hij zijn neus, en
hij kreeg last van een meniscus.
Diana weet nog hoe ze haar broer van de
boot in Breskens ophaalde, als hij uit Eind
hoven thuiskwam. Met een grote zware tas
op zijn rug. Ze zegt: „Dat waren onze mo
menten. Kort maar krachtig bespreken hoe
de week was verlopen voor beiden en wat
de plannen waren. Daarna gingen onze we
gen weer uit elkaar en deden we ieder ons
eigen ding."
„Of we een goede band hadden? Ja en nee.
We konden heel goed ruzie maken, ruzie
was ons ding. We stonden bekend als het
stel dat rollebollend, vechtend op de grond
lag, dat altijd ruzie met elkaar maakte. Het
ging er hard aan toe. We gaven elkaar ook
kopstoten. Ja, dat is wat ik het meeste mis:
het samen ruzie maken. Ik koester ook de
zachte momenten, als hij zei: kom Diana,
we gaan naar het strand. En dat we dan sa
men naar de zee stonden te kijken. Als het
nodig was hadden we aan een blik genoeg.
Na weer een afwijzing van een asielaan
vraag wisten we dat we onze ouders moes
ten steunen. Dan stonden we zij aan zij."
Vrijdag 12 november 2004. Tijdens een trai
ning krijgt Esad hartkloppingen. Er wordt
meteen een hartfdmpje gemaakt. De maan
dag wordt hij in het ziekenhuis onder
zocht. 'Zo gezond als een vis', constateert
de specialist.
Esad mag weer rustig aan zijn conditie
gaan werken en voetballen. Een dag later,
dinsdag 16 november zakt hij tijdens de
training in elkaar. Twee dagen later over
lijdt hij in het AZ Sint Jan in Brugge.
Diana: „Die dinsdag, voor hij naar de trai
ning ging, hadden we ruzie. Er vielen har
de woorden. Nog geen twee uur later zakte
hij in elkaar. Ik heb hem nooit meer kun
nen spreken. Nee, ik heb geen spijt van de
ruzie. Maar ik had wel gehoopt dat we nog
verder konden praten."
Achteraf maakt ze verwijten. Onder andere
richting de specialist, die haar broer ge
zond verklaarde.
Haar vader is twee jaar geleden overleden.
Ook aan een hartstilstand.
De asielperikelen zijn inmiddels voorbij,
Diana en haar moeder mogen in Neder
land blijven.
In Breskens wordt de naam van haar broer
in ere gehouden met de jaarlijkse Esad Os
manovski Memorial Cup.
„Een toernooi dat naar hem is genoemd,
daar ben ik trots op, het geeft een warm ge
voel. De laatste acht jaar verrichtte ik met
mijn moeder de aftrap, en ik reikte de be
kers uit. Mijn vader floot meestal de finale.
Telkens moet ik slikken en weer doorgaan.
Ik zie dan allemaal voetballers van acht
tien, negentien jaar rondlopen. Soms een
bepaalde techniek, of een bepaalde snel
heid, dan zie ik mijn eigen broertje. Ik had
maar één broer. Die is er niet meer. Daar
sta ik elke dag wel even bij stil. In gedach
ten."
ZATERDAG 28 FEBRUARI 2015
Esad Osmanovski
27 februari 1981 -18 november 2004
Ruzie was ons ding
door Jan van Damme
Diana Osmanovska en haar broer Esad, 2003.
Diana Osmanovska
Hebt u ook mooie herinneringen aan een dier
bare, die is overleden?
We willen uw verhaal graag delen in onze ru
briek 'In liefdevolle herinnering'.
U kunt contact opnemen met Ab van der Sluis:
0118 434003, chefnieuws@pzc.nl
