Jarenlang zat ze als radioverslaggeefster bovenop het
Zeeuwse nieuws. Tot de regeltjes haar te veel werden.
Nu geniet ze van psychiatrische patiënten.
66
36 ZEELAND
VERANDERING MET EEN RODE DRAAD
oor de zekerheid belt ze
maar even. „Het was toch
half een? Oh, half twee. Nou,
geeft niet hoor. Doe maar
rustig aan. Ik zit hier lekker
in het zonnetje. Wachten is
geen straf, hoor."
De miscommunicatie biedt haar mooi de gele
genheid om in het Terneuzense café De
Vriendschap de PZC weer eens door te ne
men. Want eerlijk gezegd doet ze dat niet
meer zo vaak. Jarenlang was het vaste prik.
Omdat ze voor Omroep Zeeland radioverslag
geefster was, maar ook omdat ze verknocht
was aan haar geboortestreek. Maar gaandeweg
werd alles anders. Radio maken is verleden
tijd, en haar leven in Waterlandkerkje ook. Na
tuurlijk, ze is en blijft in hart en nieren een
West-Zeeuws-Vlaamse. Maar steeds minder
stiekem voelt ze zich ook in toenemende ma
te een echte Vlaamse. Sinds vier jaar woont ze
samen met haar man Ries de Vuyst in Gent.
Meer en meer verlegt ze haar focus naar het
wel en wee in die stad. Net over de grens
komt de Miranda van nu misschien wel veel
beter tot haar recht dan in de streek waar ze
zo'n beetje iedereen bij de voornaam kent. En
tja, dan verwatert langzamerhand de binding
met de Zeeuwse actualiteit en groeit de inte
resse in het Vlaamse nieuws.
„Toen ik vier jaar geleden stopte bij de om
roep, had ik nog een tijd dat ik de redactie bel
de als ik nieuws hoorde. Maar dat slijt. Ik zag
dat ze hier vlak voor het café de gracht aan het
leegpompen waren. Al die grote karpers spar
telden in de resterende plasjes. Dan zie ik met
een voor me hoe ik daar een reportage over
zou maken. Ik sluit ook niet uit dat ik het ooit
weer oppak."
Waarom ben je dan weggegaan bij Omroep Zee
land?
„Ik heb elf jaar met hart en ziel radio gemaakt,
maar op een gegeven moment kwamen er
voor mij te veel regels. Ik snapte dat ook wel.
De omroep professionaliseerde. Daar horen
strakke afspraken bij. Ik zag daar ook het nut
wel van in, maar ik ben daar niet goed in. Ik
houd ervan om buiten de lijntjes te kleuren.
Zo ben ik er ook aan de slag gegaan. Ik had de
hbo-opleiding sociaal-pedagogisch werk ge
daan, werkte ook al in de psychiatrie, maar
het leek mij prachtig om voor de radio te wer
ken. Ik heb ook behoorlijk gebluft tijdens
mijn sollicitatie. Ze vroegen iemand met erva
ring, terwijl ik niet eens wist hoe ik een casset
tedeck moest aanzetten. Weet je, ik mis het
ook wel. Het is toch heerlijk om in de waan
van de dag te leven? Elke dag weer je bordje
schoonvegen en opnieuw beginnen. Die afwis
seling, het vele dingen tegelijk doen, risico's
nemen... Dat vond ik echt supertof. Ja, ik ging
ook weieens op mijn bek. Ik heb heel slechte
reportages gemaakt, maar ook een aantal heel
mooie. Mee met de brillenkoster uit IJzendij-
ke naar Ghana, op bezoek bij presidentsvrouw
Sandra Roelofs in Tbilisi... Het beste interview
dat ik heb gedaan, was met de Sluise wethou
der Leen Wille van de PvdA. Hij moest weg
vanwege perikelen over zijn pensioen. Er wer
den in die periode echt vervelende spelletjes
gespeeld. Maar dan nog... Hij was een wiskun
deleraar, ik had zelf nog les van hem gehad.
Dat rechtvaardigt de vraag waarom hij, met
die achtergrond, daarop niet berekend was.
Op dat soort momenten voelde ik echt dat ik
het in mijn vingers had."
Na een periode als eindredacteur beslootje het
over een andere boeg te gooien. Dat leidde uitein
delijk tot een terugkeer in de psychiatrie, als afde
lingshoofd bij Zeeuwse Gronden in Terneuzen.
Da's totaal andere koek.
„Dat lijkt misschien zo, maar er is ook een
raakvlak. Dat zijn de verhalen. Als je van
mooie verhalen houdt, is dit echt een pracht-
vak. Het is alleen veel minder belangrijk of ze
op waarheid berusten. Ik vind het echt een
voorrecht om te werken met mensen die psy
chisch ziek zijn. Als ze je toelaten, laten ze
heel veel van zichzelf zien. Natuurlijk heb ik
in dit vak ook te maken met regels, maar ge
lukkig biedt Zeeuwse Gronden heel veel ruim
te voor het individu. De cliënten mogen zelf
bepalen wanneer ze eten. Dat mogen jij en ik
toch ook? Vooral in de binnenstad van Terneu
zen bestaan heel veel vooroordelen over 'onze'
mensen. Ze wonen vooral daar, omdat de wo
ningen er goedkoper zijn dan elders. Maar we
nemen, zoals vaak gehoord, echt niet de hele
binnenstad over. En ja, soms veroorzaken ze
overlast. Maar dat doet mijn buurman in Gent
ook weieens. Ik probeer de klagers ook per
soonlijk aan te spreken op hun opmerkingen.
Ik word er namelijk écht erg verdrietig van."
Je rijdt nu elke dag heen en weer tussen Gent en
Terneuzen. Waarom besloten Ries en jij Water
landkerkje te verlaten?
„Wij kwamen al regelmatig in Gent, omdat
mijn dochter Carlien (uit een eerder huwelijk,
red.) er diergeneeskunde studeerde. Zij raakte
zwanger, maar woonde niet in een huis dat in
een staat verkeerde om er een baby te verzor
gen. Toen hebben we geruild. Het was eerst
een hele omschakeling, Waterlandkerk
je-Gent. Maar eigenlijk is de wijk waarin wij
wonen ook een soort dorp. Ik ga er altijd naar
dezelfde bakker, die het heus niet erg vindt
als ik tien eurocent te weinig op zak heb. Dat
komt dan de volgende dag wel weer goed. Ik
heb er zelfs mijn 'persoonlijke zwerver'. Die
weet dat hij mij niet om geld hoeft te vragen
Ik voel mij
steeds
Vlaamser
en ben trots
op Gent.
Dan zie ik
de torens
en denk ik:
wow, ik
woon hier!
als ik de supermarkt in ga, maar pas als ik
weer naar buiten kom. Als er iemand anders
op zijn plaatsje zit, kan ik daar op een bepaal
de manier chagrijnig om zijn. De dynamiek
van de stad past bij mij, heb ik ontdekt. Al
vind ik het ook heel fijn om nog vlakbij 'huis'
te zijn, want zo voelt het toch ook nog wel.
Toen we eind vorig jaar ons huis in Waterland
kerkje verkochten, was dat toch even moeilijk.
Toen was het namelijk echt, we waren écht
weg uit Nederland. Aan de andere kant voelt
het soms ook nog alsof ik helemaal niet ben
weggegaan. Tijdens het dagelijkse ritje van
Terneuzen naar Gent bijvoorbeeld. Lekker
hard vals zingen in de auto, net zoals ik deed
als ik van de studio in Oost-Souburg naar Wa
terlandkerkje reed. Of naar Zegt u het maar
bij Omroep Zeeland luisteren en Eric Vervaet
horen vertellen dat zijn hond dood is gegaan.
Dan ben ik zo teerhartig dat ik daar huilend
een vriendin over kan bellen. Die vervolgens
zegt: doe niet zo stom joh, je kent die hond
niet eens!"
Bijzonder. Jullie naar Gent, terwijl jouw dochter
de omgekeerde weg bewandelde, van Gent via Wa
terlandkerkje naar Breskens.
„Ja, ze heeft groot gelijk. Ze heeft een kindje
van drie. Er is voor kleine kinderen echt geen
mooiere plek om op te groeien dan in
Zeeuws-Vlaanderen. Dat heb ik ook altijd zo
ervaren. Als kind, maar ook als jonge moeder.
Als kind kun je in Zeeuws-Vlaanderen al heel
snel buiten spelen. Probeer dat in Gent maar
eens. Maar ik heb nu een vrijer bestaan, en
dan is de stad echt heerlijk. Ik ben ook steeds
trotser op Gent. Dan zie ik de torens en denk
ik: wow, ik woon hier! Eigenlijk doe ik nu
waar ik als meisje van droomde. Toen vond ik
West-Zeeuws-Vlaanderen het toppunt van
truttigheid, het was het hol van Pluto. Ik zou
beslist naar Amsterdam gaan. Zo ging het
niet, ik werd al op mijn twintigste moeder en
wortelde verder in de regio. En nu is het niet
Amsterdam, maar wel een andere prachtige
stad geworden. Ik kan er echt van genieten
dat ik bij de Dampoort met één hand aan het
stuur durf te rijden. Want laten we wel we
zen; de verkeerssituatie daar kan echt alleen
maar door een dronken aardbei zijn ontwor
pen. Doordat ik zelfs met dat soort dingen ver
trouwd raak, voel ik mij ook steeds Vlaamser.
Totdat ik weer eens een foutje maak. Laatst ge
bruikte ik bijvoorbeeld in een groep met jon
geren het woord 'foefje', in de zin van een
trucje. Ze gierden het uit. Wist ik veel dat een
foefje in Vlaanderen een ander woord voor va
gina is. Maar toch, Ries en ik hebben onze
draai er echt gevonden. Ries blijkt geen Bressi-
aander, maar een oude Gentenaar te zijn, ha-
ha! Hij kan er zijn muzikale ei kwijt en ik doe
er aan 'anarchistisch straattheater'. Zo zijn we
eens door de stad getrokken als een kudde
Miranda Dieleman houdt
van mooie verhalen
door Raymond de Frel
Miranda Diele
man (Biervliet,
7 augustus
1963) is ge
trouwd met dia
lectzanger en
bluesmuzikant
Ries de Vuyst.
Ze heeft een
dochter (Car
lien) en een
kleindochter
(Maren). Na elf
jaar als radiover
slaggeefster bij
Omroep Zee
land is ze nu af
delingshoofd
bij De Zeeuwse
Gronden. Jaren
lang woonde ze
in Waterland
kerkje, maar
sinds vier jaar
geniet ze van al
le voordelen
van de stad. Ze
doet aan 'anar
chistisch straat
theater', foto
grafeert graag
en deelt haar
kijk op de we
reld op haar
blog Vestje.
