6 BUITEN
RAADKAART
De Prins Bernardstraat in
Oud-Sabbinge heette ooit 't Slob. Dat
betekent steeg of armoedig straatje.
Ter gelegenheid van de verloving van
Prins Bernard en Prinses Juliana kwam
daar in 1936 een einde aan en is de
naam van de oudste bewonerskern
van het voormalige eiland
Wolphaartsdijk omgedoopt.
Vermoedelijk was in de ne
gende of tiende eeuw al
sprake van een nederzet
ting. Op de oever van een
geul. Er werden één of
meer vliedbergen - om
voor het hoge water te
kunnen vluchten - opgeworpen, onder
leiding van ene Sabbe. De naam van
het dorp is daarvan afgeleid, en zou
'groep of clan van Sabbe' kunnen bete
kenen.
Net als overal werden de wegen en ste
gen genoemd naar ligging, bebouwing
of sociale status van de bewoners.
Intussen is 't Slob al lang uit het slop ge
haald. En niet alleen met dank aan de
Koninklijke verloving. Elet nieuwe as
falt op de dijk is sinds het najaar ingere
den, en daarvandaan strekt in de diepte
het klinkerstraatje zich sluimerend uit
langs de wegversmallingen met kas
seien en blauwwit gestreepte borden,
en zijn inmiddels uitgebreid met bus
haltes.
Aan weerskanten de woningen; vrij
staand of twee-onder-een-kap, met
hier en daar een loods of een schuur,
en ook wat oude huisjes van vroeger,
met iets hoger opgetrokken daken en
moderne dakkapellen. Alles glimt en
glanst. Bosschages zijn gesnoeid. De aar
de in de tuintjes ligt los geschoffeld om
de sneeuwklokjes.
Een van de kleine, geschakelde wonin
gen staat te koop. De bewoners lijken al
vertrokken. Een jong stel drentelt even
op het stoepje heen en weer. Dan drukt
hij zijn neus tegen het raam, met zijn
beide handen langs zijn hoofd om het
spiegelen tegen te gaan en maakt goed
keurende geluiden. Zij staat met haar
rug naar hem toe, haar zonnebril naar
achteren geschoven in haar krullen, en
kijkt naar de overkant. „Een goed onder
houden recreatie- of starterswoning",
wasemt hij tegen de ruit. „Ik denk in
derdaad dat ze gelijk hebben. Het is
niet groot. Maar het ziet er goed uit.
Veel ruimte. Vooral vanwege de diepe
achtertuin." Zij trekt met een lichte hui
vering haar schouders op en duwt haar
handen diep in haar jaszakken.
In het najaar vertelde een hartelijk
ouder echtpaar over de actieve buurt
vereniging, die bij lief en leed bloemen
en wijn bezorgt en jaarlijks een barbe
cue, mosselavond en kerstborrel organi
seert. En eens per twee jaar is de vie
ring van 'De dag van het ouwe land',
staat de straat vol kraampjes, zijn er
spelletjes en lekkernijen, zijn er demon
straties vergeten ambachten, rijden er
sjezen en treden er bandjes op. Bezoe
kers komen uit de wijde omgeving.
Het is op deze doordeweekse dag bijna
niet voor te stellen, al die levendigheid
en reuring. Alsof iedereen buiten de
deur werkt, of nog van de voorjaarsva
kantie geniet. Toch lijkt hier en daar
voorzichtig de vitrage te verschuiven.
Wie doorloopt komt uit op een smalle
ring. Waar je een kerk zou verwachten,
rijzen tussen het gras onder de bomen
alleen de contouren op. Het godshuis
dat al in 1216 als parochie wordt beschre
ven, groeide uit, werd een grote kerk
maar is in 1571 door de Geuzen ver
woest. De herontdekte fundamenten
zijn in 1977 weer met nieuwe stenen op
gebouwd. Tot aan het maaiveld.
Contouren van een vorig
door Jacoline Vlaander
De Prins Bernardstraat in Oud-Sabbinge in het heden, foto Lex de meester
bakstenen fundament van resten uit Domburg, foto WAD 'Gezicht op Popkensburg' door Willem jan van den Berghe, tweede helft ne
gentiende eeuw. Collectie KZGW
