i|B
16 GEZOND
9:00
11:00
Als de jaren gaan tellen, is
zelfstandig wonen soms niet
meer mogelijk. Voor familie
en buren kan mantelzorg be
lastend zijn. Stichting Voor
Regionale Zorgverlening
(SVRZ) biedt uitkomst. Met
zorgcentra, woonzorgkernen
en groepswoningen verspreid
door heel Zeeland. Zoveel
mogelijk lijkend op 'thuis'.
Met hartelijke begeleiders.
En een betrokken specialist
ouderengeneeskunde.
door Jacoline Vlaander
Ze komt in alle vestigingen van
SVRZ en begint vandaag in
het Servicecentrum in Mid
delburg. Hier zetelt de direc
tie en bevinden zich de afde
lingen financiën, personeels
zaken, communicatie en auto
matisering. Kristel Gillisse (43), specialist
ouderengeneeskunde en re geneeskundige,
neemt er deel aan de stuurgroep die zich be
zighoudt met het nieuwe integrale elektro
nische cliëntentendossier: „Vanaf januari
2016 kan iedereen in onze organisatie wer
ken binnen één systeem. De specialisten en
behandelaren schakelen makkelijk tussen
dossiers en registratie; logistiek medewer
kers houden overzicht over alle behandel
aren, patiënten en bewoners; en managers
en bestuurders zien de actuele bezetting
per locatie in één oogopslag." Vanwege de
brede spreiding van SVRZ is dat belangrijk.
Vanuit Middelburg rijdt Gillisse door naar
een van de groepswoningen van SVRZ. Je
kunt er elkaar in de royale ruimten met rol
stoelen en rollators uitstekend passeren.
Sfeervolle houten meubelen, brede banken
en grote kussens, planten, sluimerende
breedbeeldtelevisies, kranten en tijdschrif
ten op de salontafels. Door de hoge ramen
gulpt het winterlicht binnen. Tijdens de
maandelijkse cliëntenbespreking, vooraf
gaand aan de visites, werkt Gillisse samen
met verpleegkundig specialist Marcel Rein-
houdt (43). De bewoners krijgen vanwege
de verschillende aandoeningen vaak ook ver
schillende soorten medicatie. Zij weet pre
cies wat voor gevolgen deze op elkaar kun
nen hebben, en hij is de verbindende scha
kel tussen de medische zorg en de waarne
mingen van de persoonlijk begeleiders.
„Het onderscheid tussen de somatische
unit en de woonlaag waar dementerende
ouderen leven, is niet zo scherp aan te ge
ven", zegt Reinhoudt. „Dement ben je im
mers niet van de ene dag op de andere."
Gillisse schuift intussen het eerste dossier
naar zich toe: „Hoe gaat het met de jeuk van
mevrouw Jobse?", vraagt ze aan leerling-
verpleegkundige Gaelle Robbe (34). „Wil ze
haar panty's alweer aan?" De 92-jarige dame
blijkt aan de binnenkant van haar bovenbe
nen tot in haar liezen eczeem te hebben,
waarschijnlijk als gevolg van antibiotica, en
Robbe vertelt dat de crème niet helpt, de
talkpoeder wel, maar dat de steunkousen
een dagelijks terugkerende strijd opleveren:
„Ze vindt het niet prettig. Maar als ze die
niet draagt, zwellen haar benen op." Gedrie
ën overleggen ze over de aanvullende moge
lijkheid van verzorgende washandjes. En
hoe ze met het onstuitbare verdriet van me
vrouw zullen omgaan; haar zoon zal later
die middag toelichten dat zijn moeder zo
onbedaarlijk zit te snikken omdat ze het ge
voel zo afhankelijk te zijn van anderen,
moeilijk vindt. „Straks maar even goed naar
haar benen kijken. En met haarzelf overleg
gen", besluit Gillisse.
De nieuwe katheter van meneer Van der
Velde (87) levert intussen wat problemen
op. „We hebben zijn blaas gespoeld met een
zoutoplossing via zijn buikwand", vertelt
Reinhoudt. En Robbe vult aan: „Er is geen
gruis meer in de katheter. Maar er zitten
nog wel vlokken in zijn urine." Er wordt be
sloten tot twee keer per week spoelen en
straks even bloedprikken. Gillisse voert de
bevindingen meteen in het systeem in, en
toetst deze met het dagelijks leven op de af
deling. „Hij hoest niet meer zo", leest Rob
be in haar paperassen. „En hij slaapt beter."
„Hoe zie je dat dan?" wil Reinhoudt weten.
„Dat hoor ik van de nachtzuster."
Een van de jongste bewoners is de 73-jarige
meneer Thomassen. Hij revalideert van een
herseninfarct, is ooit al eens gedotterd,
heeft een aantal stents en bracht een resis
tente ziekenhuisbacterie mee naar de woon-
unit. „Zijn benen zijn er slecht aan toe",
somt Robbe op. „Maar de ergste pijn lijkt
toch afgenomen." Toch blijkt er nog wel
sprake te zijn van druk op de borst, be
nauwdheid en het opgeven van brandend
maagzuur. Gillisse luistert aandachtig,
scrollt vervolgens langs de lange lijst met
overige medicatie van meneer en stemt an
dere varianten, bijwerkingen en complica
ties af met Reinhoudt. „En de volgende keer
betrekken we de apotheker in het overleg."
De leerling-verpleegkundige gaat met de be
woners lunchen, en Sabien Streppel (47),
een van de persoonlijk begeleiders, schuift
aan. Met mevrouw Hasselaar (97) gaat het
niet goed, vertelt ze; zij blijkt wat suf te wor
den sinds de hogere dosering van de oxaze
pam en lorazepam, maar voor de woonunit
is dat niet echt onprettig; zonder medicatie
waren er met mevrouw momenten van
enorme onrust.
„Wat houdt dat in, die onrust?", informeert
Reinhoudt. „Ze had dan op iedereen in de
huiskamer kritiek", licht Streppel toe. „Ze is
lastig te handhaven; loopt maar heen en
weer, of denkt dat ze in de kerk zit en
scheldt de anderen uit omdat die niet mee
doen. En ze is telkens van alles kwijt; spul
len, kleding. Ze zoekt haar zus, haar moe
der."
„We halen de lorazepam eraf', besluit Gillis
se. „Dat is waarschijnlijk iets te veel van het
goede. En laten we het over een week of
Persoonlijke
zorg verbetert
de kwaliteit
van leven
