ff/1
in liefdevolle herinnering
ZEELAND 41
Het plotselinge
overlijden van Ron
zette alles op z'n kop.
In deze rubriek
praten mensen
over verlies,
rouw en hoe
het leven
verdergaat.
Koffie!!!!", brulde Ron Pronk uit
Renesse altijd als hij binnen
liep bij zijn schoonmoeder,
oma Jopie. Haar plagen kon hij
als de beste, maar hij was voor
al een lieverd - zegt zij. „Het is een heel
groot gemis, die man. Het was een knuffel,
een goede huisvader en hij was gek op zijn
kinderen Sharon en Jeffry." Daarom wil
oma Jopie het verhaal van Ron vertellen.
„Voor zijn kinderen. Als herinnering."
Want Ron overleed in 2003 op 45-jarige
leeftijd totaal onverwacht aan een longem-
bolie. Andrea, zijn vrouw, bleef achter met
hun kinderen van toen 15 en 13 jaar. Oma
Jopie en Andrea's vriendin Pia Plaizier her
inneren zich de schock en het ongeloof op
dat moment. Het was die dag - net als van
daag, twaalf jaar later - strao in Renesse.
Pia: „Veel mensen hier zullen zich dat nog
herinneren; dat hij met de strao overleden
is." Want de rustige, goedmoedige Ron
was geliefd. Bij de crematie puilde de zaal
uit van de mensen. Oma Jopie: „Hij werd
zeer gewaardeerd door iedereen om hem
heen en ook door zijn baas. Hij werkte bij
Krijger Molenaars en Andrea krijgt nog
steeds elk jaar een kerstpakket."
Ron was Andrea's eerste vriendje. Zij
mocht nog niet uit toen haar twee oudere
zussen al volop werden opgehaald door
een vriendenclubje waar ook Ron deel van
uitmaakte. „Toen vroeg Ron, heel beleefd:
mag Andrea ook mee? Ik heb gezegd: als jij
je voor haar verantwoordelijk stelt en haar
voor twaalf uur terugbrengt dan mag je
haar meenemen. Ze was nog maar vijftien
hè. Maar vanaf toen is er vriendschap ont
staan en daar kwam een huwelijk uit
voort." „Andrea viel op hem omdat hij de
zelfde smile had als die van de Bee Gees,
Barry Gibb. Ze vond dat Ron ook van die
mooie tanden had", vertelt Pia. Oma Jopie
lacht: „En zijn auto, die vond ze ook wel
mooi."
Toen haar jeugdliefde overleed, stond
Andrea er van de ene op de andere dag in
haar uppie voor. „Ik was veertig maar eigen
lijk nog niet volwassen. Ik was als achttien
jarige het huis uitgegaan naar een man die
heel beschermend was en alles voor mij
deed. Het klinkt dom, maar ik wist hele
maal niets. Ik keek naar de kraan en ik
weet nog dat ik dacht: nou moet ik er voor
gaan zorgen dat daar water uit blijft stro
men." Pia's man Arie en Andrea's schoon
zus Jacqueline (de vrouw van Rons broer
Richard) hielpen haar grip te krijgen op
haar administratie. Richard en Jacqueline
verkasten zelfs van Spijkenisse naar Renes
se om het jonge gezin bij te staan. Er
Rouw is een ziekte, zeg ik
altijd. Maar ik ben wel
vechtlustig. Je gaat een
strijd aan en die strijd
wilde ik winnen
kwam hulp van vele kanten en ook Pia was
er altijd, op elk moment. „Maar ons wilde
ze niet zien", herinnert oma Jopie zich uit
die eerste tijd. Andrea: „Ik wilde niet dat ze
mijn verdriet zagen. Je bent flink voor je
ouders en voor je kinderen. Ik wilde hen
beschermen."
Dochter Sharon en Jeffry gingen op hun ei
gen manier met het verlies van hun vader
om. Sharon praat er tot op de dag van van
daag niet over, maar toen drie maanden na
haar vaders overlijden hun hondje dood
ging huilde ze urenlang non-stop. Jeffry,
volgens oma een exacte kopie van zijn va
der, vindt het volgens haar niet erg om
over zijn vader te praten. „Blijf maar doen
hoor oma, zegt hij dan. We mogen hem
niet vergeten."
Voor Ron was zijn gezin alles, vertellen
zijn schoonmoeder en vriendin Pia: „Een
week voor zijn dood heeft hij nog tegen
Andrea gezegd: ik hoop dat onze kinderen
net zo gelukkig worden als dat wij dat zijn.
Zou hij van bovenaf kunnen kijken dan
weet ik zeker dat hij heel trots zou zijn op
zijn kinderen", zegt Pia: „En op Andrea
ook trouwens, dat ze dit zo heeft opge
pakt." Want beetje bij beetje vocht Andrea
zich een weg terug. Ze knapte haar huis op
(„Ik had nog nooit in mijn leven een kwast
vast gehad"), stortte zich op sport, maakte
uitstapjes en vond afleiding in het lesgeven
aan kinderen op de manege. „Dat is heel
raar, maar rouw komt eigenlijk pas na twee
jaar. Je snapt de eerste tijd gewoon niet he
lemaal wat er gebeurt. Je staat op de auto
matische piloot. Je geest gaat een heel ei
gen richting op. Na twee jaar dacht ik: ik
zal eens luisteren naar het cd-tje van de cre
matie. En toen had ik zoiets van: oh, Ron
Pronk is dood. Toen heb ik heel hard zitten
huilen. Maar na twee jaar begint dat proces
van rouwen wel. Ik denk dat je er dan weer
met je volle verstand bij bent. Rouw is een
ziekte, zeg ik altijd. Maar ik ben wel vecht
lustig. Je gaat een strijd aan en die strijd
wilde ik winnen."
Zette ze in het begin consequent een kom
of bord te veel op tafel, er kwam een mo
ment dat Andrea met haar kinderen aan ta
fel zat en dacht: 'nu zijn we een team met
zijn drietjes.' Al leeft Ron op vele manie
ren voort. Zo werkt Jeffry bijvoorbeeld bij
Rons goede vriend Leo en zijn verschillen
de onderlinge relaties door het verlies ver
sterkt. „Het heeft ook iets gecreëerd, hoe
raar dat misschien ook klinkt. Mijn vriend
schap met Pia is veel hechter geworden. En
Richard en Jacqueline. Dat was familie,
daar gingen we altijd al mee om. Maar nu
horen ze voor mij écht bij het gezin."
Een gezin dat niet stil bleef staan. Andrea
leerde zeven jaar geleden Wim kennen,
met wie ze in september trouwde. „Een lot
uit de loterij", vindt oma Jopie. „Het tegen
overgestelde van Ron, maar hij is geweldig.
En hij beschouwt de kinderen als zijn ei
gen kinderen." Je denkt: dit kan niet goed
komen, blikt Pia op de tijd vlak na Rons
overlijden terug. „Maar je ziet: het komt
toch goed. Al heeft het jaren geduurd."
Andrea: „Ron zit er voor altijd, maar ik heb
hem wel een plekje gegeven. We weten dat
we veel van hem gehouden hebben. Ik
hoefde geen man meer, maar werd verliefd.
En ben samen met Wim een nieuw leven
begonnen."
ZATERDAG 7 FEBRUARI 2015
Ron Pronk Geboren: 26-08-1957
Overleden: 23-02-2003
'Ron zou heel trots zijn'
Andrea, Ron, Sharon en Jeffry. „Het is een heel groot gemis, die man."
Andrea Pronk
Hebt u ook mooie herinneringen aan een dier
bare, die is overleden?
We willen uw verhaal graag delen in onze ru
briek 'In liefdevolle herinnering'.
U kunt contact opnemen met Ab van der Sluis:
0118 434003, chefnieuws@pzc.nl
